Grijs in het onderwijs – het maakbare team

Grijs in het onderwijs
HET MAAKBARE TEAM
Na de maakbare maatschappij, de maakbare burger zijn we nu aanbeland bij het maakbare team.
Aan het begin van het schooljaar verzamelen wij ons drie dagen vóór de eigenlijke start van het schooljaar in een romantische locatie aan de rand van Amsterdam. Iedereen is blij elkaar weer te zien. 6 nieuwe collega’s staan een beetje verloren tussen dit enthousiast weerzien.
Wij beginnen in een kring. Twee vriendelijke groepsleiders introduceren het programma van deze dag. Er ontstaat onrust. Wij willen plannen maken voor het komende schooljaar, weten hoeveel klassen wij krijgen, wie met wie in welke sectie zit enz. enz. Ja, wij willen het werk voorbereiden.
Er ontstaat enige beroering bij de groepsleiders, ze kijken vragend naar onze manager. Dit was toch niet de afspraak? Er wordt een korte pauze ingelast voor overleg.
Koffie, plakje cake, lolly. Wij praten weer met elkaar over de afgelopen vakantiebelevenissen.
Weer terug in de kring. Ok dan, eerst een praatje van de manager over de plannen voor het komende schooljaar. Cijfers zijn er nog niet, ook geen indeling. De intake via internet loopt niet zoals gepland, maar a.s. vrijdag zijn wij op school, dan wellicht is er duidelijkheid. De gemoederen zijn schijnbaar gesust, dus gaan wij verder met het voorgestelde programma.
De vorige keer hebben wij een sprookje opgeschreven met groepjes. Wij moesten op verhaal komen, dat is gelukt, allemaal een verhaal. Iemand schreef de eerste zin, de volgende moest aanvullen en zo zou een mooi verhaal ontstaan. Sommige verhalen waren hilarisch, wij hebben wel gelachen. Dat werkt ontspannend. Maar nu: Loop door de ruimte, wanneer je iemand frontaal tegenkomt, kijk hem/haar in de ogen en zeg ja. Vreemde oefening, sommigen hadden er moeite mee. Dan een discussieronde. Ieder groepje wijst een debater aan die rond de tafel mag plaatsnemen. De achterhoede luistert mee en staat paraat om de debater te ondersteunen en adviseren. Leuk spelletje.
Dan krijgen wij allemaal een wit papier op onze rug geplakt. Iedereen moet er iets op schrijven, een raad, compliment of iets anders. Ook hilarisch. Sommigen kunnen zich helemaal vinden in dat wat anderen op hun rug geschreven hebben. (inderdaad ik ben een chaoot) Een nieuwkomer verklapt stil dat hij deze shit al op zijn vorige school heeft gedaan. Maar toch doet hij braaf mee. Het roept bij mij herinneringen uit de jaren-80 op, ok de manager is in de 40 dus dat zou wel kunnen passen. Waarschijnlijk is ze nog steeds begeesterd van deze methode.
En zo gaat het maar door, lekkere lunch met kroket tussendoor, ’s middags lekker vet saucijzenbroodje erbij en dan tot morgen!
Zonder problemen wordt het programma uitgelegd en geaccepteerd. We hadden op posters een aantal stellingen opgeschreven over het ideale team. Allemaal de gekleurde plakkertjes erop geplakt wat we het meest belangrijk vonden. Daar gaan we nu mee verder. Er is wat onzekerheid over de uitleg van het woord respect en over collegialiteit. Het zijn abstracte begrippen. Voor enkelen van ons zijn ze een vanzelfsprekend iets, maar hoe zet je dat in een stelling. Aan het eind van de dag hebben wij een lijstje. Wij hebben het samen afgesproken en gaan ons dus er aan houden. De nieuwbenoemde jaarcoördinator hangt het lijstje op het prikbord in de docentenkamer.
Vriidag : eindelijk kunnen wij aan het werk, wijzijn verhuisd naar een andere kamer, de dozen moeten uitgepakt , roosters bekeken, studiewijzers gemaakt enz.enz. Het schooljaar kan beginnen.