20 Reacties

  1. If you’re so smart………
    Ik was bij de presentatie van het boek ‘If you’re so smart,…’ en de bedoelde discussie daarover aanwezig.
    Het was een coterietje, waarbij Ad Verbrugge optrad als discussieleider.
    Alle panelleden mochten met vijf minuten spreektijd beginnen.
    De eerste spreker, Chris Lorenz, de redacteur van het boek, las een aantal langdradige en als humoristisch bedoelde emails voor, overschreed zijn tijd zodanig ruimschoots, evenals alle andere sprekers na hem, dat voor de mogelijkheid van opmerkingen uit de zaal (boekhandel) geen tijd meer was.
    Ik begrijp nu wel waarom het op de universiteiten allemaal niet zo wil lopen.
    Als de heren hoogleraren zich zelfs niet aan hun spreektijd kunnen houden en zich bovendien een voor een in hun loopgraven terugtrekken, terwijl er tegelijk over een haperend gemeenschapsgevoel wordt gesproken.
    Door een van de hóógleraren – ook hoog in de pikorde – werd de vloer aangeveegd met de opvattingen over de outputfinanciering, die heel anders in elkaar lijkt te steken dan in het boek en ook op dit forum wordt voorgesteld.
    Ad Verbrugge leek in verwarring en de heer Lorenz moest zich met het schaamrood op de kaken verontschuldigen dat hij verkeerd was voorgelicht.
    Verbrugge trachtte samen te vatten, maar raakte verstrengeld in zijn eigen woordenbrei.
    De meeting eindigde met een nostalgisch betoog van twee van de heren over de universiteit als gemeenschap, maar toen was de scherpste van het stel alweer vertrokken om college te gaan geven.
    Dat was ook maar het verstandigste om te doen.
    Intussen komen de Griekse rellen steeds dichterbij.
    Misschien moeten ze ook maar overslaan naar Nederland.

    • @Hals
      Ik ben zeer benieuwd naar die “outputfinanciering, die heel anders in elkaar lijkt te steken dan in het boek en ook op dit forum wordt voorgesteld”.
      Kun je daar iets meer over zeggen?

      • Outputfinanciering….
        Er schijnen drie geldstromen te zijn, waarvan er slechts één gebaseerd is op het bekende verhaal.
        De man bracht het verhaal tamelijk complex en onder grote tijdsdruk. Hij wilde er in een later stadium graag op terugkomen.
        Ad Verbrugge en Chris Lorenz schrokken er duidelijk van. Het lijkt erop dat ze een behoorlijke blunder hebben begaan.
        Graag zou ik in deze Ad Verbrugge aan het woord laten, maar liever nog de man zelf.

        • Drie geldstromen
          Voor het onderzoek zijn er inderdaad drie geldstromen.

          1. De eerste geldstroom. Dit is geld dat direct van de overheid naar de universiteiten gaat. Plasterk heeft hier pas 100 miljoen afgehaald om via de 2e geldstroom te verdelen.
          2. De tweede geldstroom. Dit is geld dat door NWO voor de overheid op basis van ‘kwaliteit’ onder onderzoekers verdeeld wordt. Dit is feitelijk projectgeld. De overheid stelt hier meer en meer voorwaarden bij. Het moet voor een groot deel binnen projecten als ‘duurzame energie’ en ‘de multiculturele samenleving’ passen. Er was recent zelfs een jaar dat er binnen wiskunde, natuurkunde en informatica helemaal geen geld was voor onderzoekers om geheel eigen onderzoeksvoorstellen in te dienen. Alles ging op aan van boven bedachte projecten.
          3. De derde geldstroom. Dit is geld van het bedrijfsleven, niet van de overheid.

          Helemaal niet complex en iedereen binnen Nederlandse universiteiten is hiervan op de hoogte (de beta’s tenminste….).

          Geld voor onderwijs aan BAMA studenten is weer een ander verhaal. Dat gaat per diploma en voor beta diploma krijgt een universiteit maar dan per alpha diploma. En voor medische diploma’s is het bedrag nog hoger. Hier is er geen sprake van 3 geldstromen.

          • BON over onderzoek
            Ik zou graag zien dat er ook wat betreft onderzoek een krachtig BON-standpunt komt. Wat mij betreft: ook daar minder marktwerking, minder nadruk op kwantitatieve output en meer vrijheid voor de individuele onderzoeker. Een versterking dus van wat tegenwoordig heet ‘eerste geldstroom’ (die wat mij betreft zelfs de enige geldstroom behoort te zijn). Plasterk is op het gebied van onderzoek totaal op de verkeerde weg.

          • Ook op
            iedere andere weg.
            Welke positieve bijdrage levert hij, als minister? ’n Miljard, uitgestreken over langere tijd? Ballon hier, ballonnetje daar? ’t Wrange is wel, dat hij over ’t uitstellen van PO-VO keuze, de plank aardig raak slaat. Polderend Nederland wijst dit echter krachtig af! Middenschoolneurose. Mij lijkt dat P dat handig inschatte.
            Zo werkt dat dus.

          • Re: BON over onderzoek
            Ik weet zo net nog niet of dat een goed idee is Bram.

            De eerste geldstroom gaat naar de universiteit, niet naar de onderzoeker. De universiteit houd een groot en groeiend deel hiervan voor zijn eigen administratie. Onderzoekers zien hier niet zoveel van.

            De tweede geldstroom is voor een onderzoeker veel fijner: het is jouw geld. Ook in dit geval pikt de universiteit een deel in, maar hierin zijn ze vanzelfsprekend wat bescheidener. Het probleem dat ik heb met de tweede geldstroom is dit zoveel opgaat (soms zelf alles) aan door bureaucraten bedachte projecten. Gewoon een vrije open competitie tussen onderzoekers met peer review geeft de onderzoeker behoorlijke vrijheid.

            Mijn ideaal:
            1. Iedere wetenschapper aan de universiteit krijgt een (bescheiden) opslag op zijn colleges voor onderzoek (het zijn tenslotte wetenschappelijke opleidingen, dus een voorwaarde is dat de docenten wetenschap bedrijven). Hierop slechts een vrij marginale toets dat deze wetenschapper inderdaad wat uitvoert in deze tijd.
            2. Jonge onderzoekers krijgen geld om onderzoek te doen; te verdelen op basis van talent (voor een aanstaande promovendus: te toetsen via tentamens; voor een post-doc: door het proefschrift te beoordelen). De beste studenten en de beste gepromoveerden krijgen geld. Ze zoeken een begeleider. Die begeleider krijgt geld om hem gedeeltelijk vrij te stellen voor de begeleiding.
            3. Een vrije competitie met peer review. De beste onderzoekers krijgen geld dat ze kunnen besteden zoals ze willen: meer salaris, minder onderwijs, meer studenten, meer reizen voor contact met collega’s, whatever.

            Dus: geen door bureaucraten bedachte projecten en het geld geoormerkt voor de onderzoeker, niet op de grote hoop van de universiteit die het vervolgens aan beleidsmedewerkers besteed.

          • Ik zag inderdaad even over
            Ik zag inderdaad even over het hoofd hoeveel bureaucratie er inmiddels ook aan de universiteiten bestaat. Ook daarvoor geldt: het grootste deel van het geld moet naar het primaire proces. Dat is wetenschap en onderwijs (in die volgorde).

          • onderzoek + universiteiten
            Mee eens. Wel een utopie.
            Helaas ; immers, we weten allemaal dat NL universiteiten en het NL universitaire onderzoek zo niet zijn gestructureerd ; de geldstromen niet, de pikorde niet, de bureaucratie ook al niet, en de scheve ogen niet. Iedereen wil wel, de minister, KNAW, de rectores, alleen het lukt niet ; myopie op nationale schaal, zijn we goed in.

            Verwant maar onbereikbaar facet : de endowment structuur in Amerika. Maar ook daar geen koek en ei. Harvard Endowment (in januari 2008 nog 34 miljard) liet in oktober weten dat bezuinigingen onontkoombaar zijn, zelfs minder college-uren ; basis kapitaal – 22 percent, op 34 miljard is dat 7 miljard ! Yale en Princeton, same lament.

            Ware mooi geweest als onze universiteiten, die elkaar nu vliegen afvangen (peer reviews of sorts, visitatie-cie), elk hun eigen endowment hadden gehad, en eigen lijnen hadden kunnen trekken. Alles heeft zijn voordeel en – – -.

            www.boston.com/news/local/articles/2008/01/24/harvards_endowment_surpasses_34_billion/

            maarten

          • Onbegrijpelijke schrik
            Als Ad de bijdragen in het boek ‘If you’re so smart,. heeft gelezen dan ziet hij deze drie geldstromen er in terug.
            De geldstroom voor onderwijs wordt gestuurd via diplomafinanciering; de tweede geldstroom wordt gestuurd via politiek/maatschappelijke relevantie; de derde geldstroom door bedrijfsrelevant onderzoek; geheimhoudingsplicht van onderzoeksresultaten; opkoopbare leerstoelen en omkoopbare onderzoekers. Het wegkwijnen van fundamenteel onderzoek, van niet relevante vakken en faculteiten wordt in het boek terecht aan de kaak gesteld. De neo-klassieke benadering van de wetenschap is een gotspe. Na de beurscrisis wacht ook een wetenschappelijke crisis.

          • Toch had de man, ik dacht een of andere rector magnificus,..
            Toch had de man, ik dacht een of andere rector magnificus, iets anders op het oog dan bovenstaand verhaal van Mark.
            In het boek schijnen pertinente onjuistheden betreffende de outputfinanciering te staan. Anders kan ik de schrik en de rode wangetjes van Chris Lorenz en Ad Verbrugge niet verklaren.

          • Output is beïnvloedbaar
            Hoewel ik niets weet van de financiële huishouding van Universiteiten, weet ik wél dat de outputfinanciering de belangrijkste oorzaak is van de niveauverlaging. Toelatingseisen zijn bovendien tot het minimum teruggebracht .
            Veel geldstromen zijn autonoom en dus niet beïnvloedbaar. Helaas is dat wel zo met de outputfinanciering. Druk maar een paar diploma’s extra, dat levert toch weer geld op en het staat bovendien mooi in je resultatenlijsten.

          • begrijpelijkheid van de onbegrijpelijke wetenschappelijke crisis
            Uit mijn universitaire fases is mij bijgebleven dat de wetenschappelijke crisis allang woekert. De drie geldstromen zijn de topografie er van – het oorzakelijk verband ligt vier lagen dieper.

            Overzee, universitair, ging het nog, vroeger. Eenmaal in NL (na 1980) werd het disaster snel duidelijk.
            Niet alleen in mijn vakgroep – de hoogleraren (kroondocenten) die, in de concurrentiestrijd om na-kandidaatsstudenten, het nivo lieten zakken tot onder HBO (aantoonbaar : ingenieursscripties, examencijfers, promoties). Het werd er zelfs bijgezegd : denk er aan, er wordt geteld, eisen aanpassen.
            Het gebeurde overal, ook in andere vakgroepen in die zich noemende universiteit ; het tellen werd maatstaf, geld binnenhalen een staande bezigheid. Lucky vakgroep als er een student kwam met > ondermaatse kwalificaties. Zo erg was het toen, er is geen reden om aan te nemen dat het nu beter is.
            Het “bewijs” van de excellentie van vakgroepen, het tegenargument, was : het predicaat top-research, de visitaties, de citaties. Het universitaire circus draait op de olie van citaties. Lauweloel. Einstein had maar weinig citaties, halverwege zijn carriere, naar Amerika. Hij vertrok uit Berlijn lang vóór de film van Riefenstahl.

            Nog maar eens zeggen : wat wij bankencrisis noemen, krediet crisis en if-you-wish criminelen-crisis, sociale crisis, armoe, opgeblazen Loekies en andere terreurcellen, televisie lol, WO2, de zorgen van JPB tot Bush – het zijn de verschijnselen, mene tekels, van grundsätzlich-fundamenteel foute verhoudingen in de huidige constellatie van samenleving en tussen in-die-samenleving samenlevenden. Daar helpt geen lieve politiecommissaris, burgemeester, milieu-activist, dictator of democatisch miskozen president aan. Bedrog is bedrog. Als de rails scheef liggen, liggen ze niet recht. Zolang we het daar niet over eens zijn, blijft dat zo, met fascisme als ultime Konsequenz – “en het bleef nog lang onrustig in de stad”.
            Stop the world, I wanna get off.

            maarten

          • Ik voel met je mee
            Maarten. Ook ik denk dat alle crisisrethoriek waarbij wij, de man in de straat, schijnbaar zowel de oorzaak ( consumeren) van zijn als het slachtoffer (ontslag) niet meer of minder is dan een enorme ‘clash om de macht’ die zich boven onze hoofden voltrekt. Alle bestuurderen, graaiers, CEO’s en andere %@$#(&#^ die zich jarenlang rond gevreten hebben aan te overvolle potten die met graagte door de politiek zijn aangedragen of gedoogd willen ondanks alles de macht behouden. Het gaat niet om de poen, het gaat om het ‘kunnen maken’ van poen. Een miljonair met 50 miljoen is niet zielig als hij na de crisis nog 25 miljoen overhoudt. Een bedrijf dat na 5 fantastische jaren geen vet op de botten heeft, heeft iets niet goed gedaan. Ik hoop dat de ultieme consequentie niet bewaarheid wordt, maar ik vrees met grote vreze.

          • Kom op
            Sassoc en Jeronimoon.
            Een crisis doet pijn, maar de rokende puinhopen zijn wel een nieuwe kans.
            We gaan stenen bikken en herbouwen. We weten nu hoe het niet moet.

          • Kerstgedachte
            Op de ruïnes van het oude Duitsland werd het Wirtschaffts-Wunder gebouwd.
            Een Nederlands Onderwijs-Wonder na de vernieuwlingskaalslag zou prachtig zijn.

          • De herbouwde stad
            Ik ben woonachtig in Rotterdam, de stad van de wederopbouw. Ook in onze stad heeft zich een groot economisch herstel voorgedaan; dat zal niemand bestrijden. Economisch gezien is alles dus weer in orde gekomen.
            Bij de huizenbouw zie je echter iets heel anders. Sinds het bombardement in 1940 is de binnenstad het permanente slachtoffer van vernieuwingswoede. De halve wederopgebouwde stad is sinds 1945 intussen opnieuw platgegooid. Ook buiten het centrum moeten de wederopbouwwijken het ontgelden. Aan de ontevredenheid komt voorlopig geen einde. Intussen heeft Rotterdam zich onlangs wel getooid met de titel ‘stad van de architectuur’, hetgeen betekende dat allerlei meer of minder weerzinwekkende gebouwen van een paarse streep werden voorzien. Bij ieder nieuw glazen misbaksel dat het uitzicht vanaf het Noordereiland verpest wordt het obligate ‘Manhattan aan de Maas’ weer eens in de mond genomen. Deze combinatie van holle retoriek en permanent slopen en vernieuwen doet mij sterk denken aan ons onderwijs en niet zozeer aan wederopbouw.
            Bij de binnensteden van Florence of Venetië, en dichterbij die van Dordrecht en Haarlem hoor je veel minder spreken over ‘niet meer van deze tijd’, ‘moderne uitstraling’ en andere architectenprietpraat. Daar schijnt het niet nodig te zijn om het centrum iedere veertig jaar een geheel ander uiterlijk te geven. Hoe zou dat komen?

          • Roemeense toestanden
            Er is vaak gezegd dat we wat betreft het onderwijs in het vroegere oostblok terecht gekomen zijn. Blijkbaar zit de Rotterdamse bouwwereld, net als de hele Nederlandse onderwijswereld, vol met Ciausjescu’s.
            Seger Weehuizen

          • Een paradigmashift?
            Tja Bernard hoe zou dat komen? We leiden allerlei leerlingen steeds hoger op. Waar gaan die aan het werk? Niet in de landbouw; niet in de industrie; niet in de harde wetenschappen. Ze komen terecht in de dienstensector. Daar worden ze beleidsambtenaar, onderwijskundige; manager. Wat doen die mensen de hele dag? Elkaar van het werk afhouden; mooie vergezichten maken; controleren; visiteren; graaien en vooral heel veel fictieve problemen maken, bedenken en oplossen.
            Misschien is Lissabon wel bedoeld om de problemen die ze veroorzaken op te lossen. Als er heel veel mensen steeds ‘hoger’ worden opgeleid kunnen die elkaar bezig houden en wordt de hinder voor de mensen die het echte werk uitvoeren vanzelf minder.
            Hoe dommer hoe beter?

Reacties zijn gesloten.