Een aardig artikel over hoe scholen vroeger het probleem oplosten van een tekort aan docenten en hoe men (bij de toenmalige frontale methode van lesgeven) tegen het aspect van de didaktische bekwaamheden van studenten aankeek staat in de NRC, katern Wetenschap&Onderwijs d.d. 13/14 oktober 2007 onder “Leraren kweken” door Maria Mathijsen
[ Commentaar MAP: Deze was door Seger in een andere thread geplaatst, maar ik vond het een interessant voorstel – interessant genoeg om serieus besproken te worden. Bovendien heb ik het artikel aangehangen. Ik hoor graag jullie meningen. ]
Het past wel …
… een beetje in mijn straatje.
2e graads – gaan werken
daarnaast in deeltijd de 1e graad
en nu in deeltijd op voor m’n master
ik schijn ’t studentenleven ook maar niet los te kunnen laten 🙂
Plasterk en vmbo-docenten die niet willen studeren
Plasterk zegt dat de vmbo-docent ’toch geen master’gaat halen. Dat staat haaks op wat in dit opstel wordt betoogd.
Het vreemde is echter dat Plasterk dit schijnbaar prima vindt: docenten die geen zin hebben om te studeren. Is dat niet opvallend?
Een docent die niet wil leren, en die zijn kansen niet grijpt, zou dat bijvoorbeeld een inspirerend voorbeeld zijn voor de vmbo-leerlingen? Luister beste mensen, je hoeft al die moeilijke dingen niet te weten, want ik vind het zelf de moeite ook niet? En je hoeft helemaal niet te studeren, want ik heb er zelf ook een hekel aan?
Vreemde leraren: zoveel kansen om hogerop te komen, een beroep waarbij het je taak is om het beste uit mensen te halen, en toch schouderophalend alles aan je voorbij laten gaan.
En Plasterk, die daar alle begrip voor heeft? Alsjeblieft, laten we leraren niet verwarren met sociale werkers: dat zijn de mensen die er voor gekozen hebben om te sjouwen en sjorren. Leraren zijn mensen die veel heil zien in kennis (verlichtingsideaal) en die het beste voorhebben met mensen. Dit zijn twee noodzakelijke idealen. Plasterk streept het ene restloos weg tegen het andere. Fout!
De vmbo docent die geen master wil worden (let op het woordje wil) diskwalificeert zichzelf.
AIO en leraar
Ik las de columns van Marita Mathijsen altijd met veel plezier. Helaas valt een geliefd schrijver vaak door de mand als zij schrijft over iets waarvan je zelf veel van afweet. Zo ook met Marita Mathijsen hier.
De door haar voorgestelde LAIO zal niet meer verdienen dan een AIO. Zij lijkt te denken dat een docent in het VO meer verdient dan een AIO. Dat is niet zo:
Een promovendus krijgt volgens de salarisschalen in de CAO
www.vsnu.nl/web/p?DOWNLOAD.salaristabel_algemeen&id=68835
1956, 2279, 2387, 2502 euro per maand in respectievelijk het 1e, 2e, 3e en 4e jaar.
Voor een leraar LB (dat is wat iedereen in de praktijk krijgt) is dat:
www.vo-raad.nl/assets/266
2251, 2306, 2357, 2412
Verder lijkt zij te denken dat lesgeven in het VO niet zoveel tijd kost: ze stelt voor dat de LAIO 10 uur lesgeeft en zijn proefschrift in 5 jaar doet. Zeker voor een beginnend leraar is 10 uur lesgeven een halve baan (in veel landen is dat aantal uren lesgeven bijna een volledige baan). Een proefschrift duurt normaal 4 jaar. Met zo een lesgeeftaak zou het dus 8 jaar moeten duren en geen 5.
Verder doet Dr. Mathijsen net alsof zij in haar vrije tijd promoveerde. Maar dan wel in haar vrije tijd naast een vaste aanstelling als wetenschappelijk mederwerker aan een universiteit verkregen op de dag van haar doctoraal…. Oh wat zielig.
Toen het studentenleven nog goed was
Toen ik aandacht vroeg voor het artikel van Maritha Mathijsen was dat in het kader van de geschiktheid van studenten om in het middelbaar onderwijs les te geven. Het meest opvallendste van het deel van haar verhaal dat over het lerarentekort in het verleden handelt vind ik de volstrekte irrelevantie van didaktische en paedagogische bekwaamheden. Het ging om het vak wat je studeerde en hoe ver je daarin was. Het tweede dat opvalt staat aan het einde van de zin: “Je begon zonder diploma of met alleen het kandidaats ergens 10 uur les te geven , je werd er heel aardig voor betaald”. De overheid ging er van uit dat als je weinig lessen gaf je relatief veel tijd kwijt was aan lesvoorbereiding en correctie en dat je daarom bij een klein aantal lessen meer per lesuur moest verdienen. Ueberhaupt vond de overeheid onderwijs voor de maatschappij zo belangrijk dat zij er goed voor wilde betalen.Verder hoefde je na 4 jaar geen collegegeld meer te betalen; je had nu wel je plaats in de akademische gemeenschap verworven. En als je bleef lesgeven hoefde je je studieschuld niet terug te betalen.
Het lijkt wel of ik nu in een spiegelbeeldige wereld leef waarin alles omgekeerd is.