Schoolinspectie wassen neus

In oktober 2006 kwam de schoolinspectie langs. Ik heb ze direct mijn verslag gegeven waaruit bleek dat het een en ander niet in de haak was. Op zijn minst worden leerkrachten monddood gemaakt.
Ouders en leerkrachten zouden door de inspectie worden gehoord. Dat klopt ook, alleen wordt er niet bij vermeld dat die ouders en collega’s door de directeur geselecteerd waren. Ik heb de inspecteur zelfs een aantal namen en telefoonummers gegeven van ouders die wel wat wilden toevoegen aan het nu op internet getoonde inspectierapport. Zij werden niet gehoord. En ook de WEL mondige collega’s niet. Anders was waarschijnlijk wel gebleken dat een aantal jaren geleden naar de inspectie toe verzwegen is dat er handtastelijkheden waren geweest tussen ouders en een leerkracht. En de reden waarom dit gebeurd is! Ik heb dit aan de inspectie gemeld, en uiteraard doen ze er niets mee.
En dat een paar kinderen van de school na de herfstvakantie van huis gehaald zijn omdat ze toen nog niet op het voortgezet onderwijs aangekomen waren.

Ik heb daarna nog een paar keer mailcontact gehad met de inspectie. Die doet dus niets aan deze perikelen. Er werd slechts gezegd dat het belang van het kind voorop staat…….
Er kwam na het inspectiebezoek eerst een voorlopig rapport. Ik was toen al geschorst, maar heb natuurlijk wel flink wat aardige collega’s, door wie ik op de hoogte gebracht werd. Daarna volgde een “protestbrief” aan de inspectie, die gewoon door de directeur is geschreven, en waarbij wederom collega’s geen enkele inspraak hadden.

Afijn, het inspectierapport laat geen opmerkelijke dingen zien. En zo kabbelen we weer een paar jaar verder. Herstel, niet “we”, maar “ze”. Ik ben namelijk aan het invallen, ben overal welkom, zie weer blije gezichten, bemoei me niet met “buitenklassige zaken”, als die er al zijn, maar geef gewoon les. De grootste beloning, die ik iedere keer weer hoor, is “Komt u morgen weer?” Egostrelend, ik beken het. Vooral als dat uit de mond van een kind komt.