de Moloch bestaat niet
net als de volgende gedachte, die we verwachten
die wacht op omschrijvingen
om dan pas te lezen
wel altijd ’n stapje voor
maar onbekend met straks of toen
alleen ’n dode lijn
daar duwen we het, dan zelf overheen
de letters komen uit onze eigen vingers
gedachten lopen altijd achter
mensen zijn nerven in ’n plank
samengeperst en met dank
schuift het doelloos door, naar onze wensen
zelf zijn we, de Molochs wachter
op ’n brede rug, denken we heen noch terug
horen niet, want het heeft geen klank
bravo
Bravo Leo,
dit gedicht doet me aan een ander denken maar ik weet niet welk. Kom net uit een te heet bad en dan lopen m’n gedachten ook niet.
Willem Smit
Beste badderaar,
dat is ook niet eenieder gegeven
gewoon wachten op wat verdere lopende gedachten
of de thermostaat wat lager stellen
en sterkte met die afbladderende rode vellen