T.v. interviewer Wilfred Kemp, laat in het programma wereldontmoetingen, tijdens een gesprek met psycholoog/arts Theodoor Dalrymple zien dat het mogelijk is om in begrijpelijke taal, oorzaken bespreekbaar te maken. Zijn analyse van onze huidige maatschappij, kan inzicht en bewustwording veroorzaken. Kant en klare oplossingen zijn er natuurlijk niet direct. Quote: Kan er sprake zijn van totale vrijheid. Nee, vrijheid zonder beperkingen is geen vrijheid. Dat klopt, want de vrijheid voor de een, houdt op wanneer de ander(en) onevenredig benadeeld worden. M.a.w. mensen kunnen in principe niet zonder regels, wetten en waarden/ethiek. Ontzuiling en het gevolg individualisme, geeft mensen het idee geheel zelf te kunnen en mogen, ja soms moeten bepalen wat zij willen bereiken. Velen leggen die lat daarom te hoog, bereiken dit punt niet en zijn daarom ontevreden. Kijken nog alleen maar naar wat ze niet hebben. Dit geldt ook en vooral voor kinderen. Steeds jonger, immers aangemoedigd door hun omgeving, willen en kunnen de kinderen de “volwassene” spelen.
Ook zij zien al snel dat dit over het algemeen niet haalbaar is, maar zullen dat niet toegeven, vanwege het gezichtsverlies. Velen worden daarom ontevreden over hun situatie. Zij trachten dat te compenseren door hun status te vergroten, de popie jopie uithangen, bling bling, te ruig gedrag, alcohol drinken etc. En als er op legale weg niet voldoende te verdienen valt om dit te betalen, daar maar op de illegale weg. Ook volwassenen vervallen in toenemende mate in dit gedrag, maar voor onze jeugd is dit catastrofaal. Onze jeugd is immers onze toekomst.
Velen zijn dus de potentiële slachtoffers van de vrijheden en invloeden van hun leefomgeving en slachtoffer van mensen, die steeds vaker als enige drijfveer hun eigen belang hebben. Voor die manipulanten zijn deze tijden van massale ontevredenheid hoogtij dagen. Er ligt dus een zware verantwoording bij diegene die die macht hebben, of het nu gaat over de gezinssituatie of onze samenleving.
Betreft dat laatste: leiders en (in combinatie met) de media, zouden direct hun verantwoordelijkheid moeten nemen, wij moeten hen daarop wijzen. Te weten, (oor)zaken bespreekbaar maken, ook die waar je niet mee kunt scoren. Intolerabele zaken direct afkeuren en “bestraffen”, om zo niet langer “vrijbrieven”af te geven voor voorbeeldvolgers en erger. Dus er niet eerst gewin uit halen, inspelen op gevoelens van onvrede, m.a.w.denken aan kiezers, kijkers, discipelen en lezers. Het dilemma is, dat het hen juist om die macht gaat, anders waren ze niet op die plaatsen terechtgekomen, hoge uitzonderingen daargelaten. Zij zetten deze macht derhalve niet vrijwillig in, als middel om dat doel te bereiken. Alleen als het hen goed uitkomt, dan wel als het echt niet anders meer kan. De realiteit en de vele (wetenschappelijke) onderzoeken, spelen een ondergeschikte rol. Dat wil zeggen dat machthebbers hun macht in principe niet delen met voorstanders van een andere verdeling van die macht. Zoals het delen van informatie, kennis, geld en dus macht. Ingredienten die nodig zijn om tot inzicht te komen. Niet meewerken om een structuur in het leven te roepen die hun machtscircuit onderuit haalt. Rest ons dan niets anders dan een totale ineenstorting van onze samenleving?
Hoe en met welke ingredienten bereiken we dan wel inzicht en bewustwording?
Het gaat er om, de weg van het leven goed af te leggen. Het gaat er niet om, om doelen te bereiken. We zouden dat als uitgangspunt moeten nemen en met name onze kinderen leren, ook en vooral op de scholen, eerst goed met zich zelf om te kunnen gaan en vervolgens met hun omgeving. Dat laatste gaat dan vrijwel automatisch. Dan hun talenten ontdekken en bevorderen. Dat is de kans het tij te keren. De realiteit van de huidige generatie kinderen baart immers ernstige zorgen. Wij zijn daarvoor verantwoordelijk.
Maar ja.
Onze onafhankelijke landelijke vereniging met de gelijknamige web site: www.oudersaanzet.nl voor ouders door ouders met kinderen met een beperking, doet toch zijn best.
Namens oudersaanzet.nl (zie Andere initiatieven),
L. Hardeman. Onafhankelijke ervaringsdeskundige ouder van 3 kinderen, waarvan 2 met een gehoorbeperking.
Re
Beste Hr. Hardeman,
Ik kan me goed in uw voorbeeld vinden. In mijn jaren “geïnstitutionaliseerd” in nederlandse opleidingsinstituten bekroop me meer dan eens het gevoel dat ik studeerde niet voor mezelf maar voor ons Nederland. Natuurlijk hebben de competenties die je leert later een (grote) toegevoegde waarde bij het vinden van een baan, maar “zachte” competenties zijn naar mijn mening net zo belangrijk zo niet belangrijker.
Wel denk ik dat doelen stellen een manier kan zijn om de weg van het leven goed af te leggen. Afronding, feedback, sturing, waardering komt voor een deel ook uit doelen stellen en je best doen ze te halen. Het idee achter deze doelen is wat het verschil maakt.
Ik zie inderdaad graag meer zelfreflectie, meer ‘waarom’ vragen stellen bij dingen van alledag en meer onderbouwing van de fundamenten in onze maatschappij. Alle regeltjes, van wetten tot sociale normen en waarden, zijn immers allemaal een compromis van meerdere ideeën. Ik zou mijn kinderen dit graag willen bijbrengen.
bedankt,
Joep
Mijn hemel!
Mijn hemel, kunnen we alsjeblieft gewoon doen en ‘school’ en dat wat er geleerd _moet_ worden in een wat bescheidener en meer realistisch perspectief zien?
Niks vrijheid en macht of de dingen van het leven, maar hooguit 12.000 verplichte schooluren in een kinderleven dat na afronding van die verplichte uren al ruim 140.000 uren oud is.
Wat wilde u precies uitrichten in die uren? Hoe denkt u die uren doorslaggevend te kunnen laten zijn in het alles en de compromissen van het leven, terwijl het nog niet een tiende van dat leven uitmaakt?
Wat nou ‘dingen van alle dag’? De school is er vaker niet bij dan wel.
Het lijkt me zinnig om de tijd die de school wel heeft, concreet en afgebakend te vullen. Leer kinderen lezen. Geef ze recht op leren lezen en ga door met leren lezen totdat ze kunnen lezen. Dan is dat maar gewaarborgd. Daar gaat onderwijs en het recht op onderwijs over. Het waarborgen van die vaardigheden die juist niet vanzelf uit het gewone leven komen.
Maar natuurlijk. Maar
Maar natuurlijk. Maar onderwijs vormt een kind in deze zelfde jaren. Als net-klaar-met-studeren-der beaam ik zit. Ik zie nu alle potentie die in me zat, alle dingen die er de wereld gebeuren waar ik nooit van heb gehoord en nooit is aangeboord op school. Vaardigheden die nu zo crusiaal zijn, toen totaal genegeerd. Laten we zo breed mogelijk (en dus ook niet-realistisch en out-of-the-box) denken zodat we daadwerkelijk de grens kunnen trekken tussen realistisch/niet realitisch. Ik denk dat we met een een meer betrokken en beargumenteerde, interactieve leermethode we deze vaardigheden wel meegeven en nog steeds efficient om blijven gaan met de tijd. Waarom zouden we niet naar de mogelijkheden kijken?
waarom zouden we niet naar die mogelijkheden kijken…..
We kijken al meer dan 20 jaar naar allerlei mogelijkheden om naast het taal en rekenen andere dingen in het onderwijs te doen. Sterker nog, toen ik 40 jaar geleden op de lagere school zat waren de fraters uitermate druk met allerlei buitenschoolse activiteiten: van het zangkoor tot het voetbalteam, van verkeersles tot sexuele voorlichting, van gesprekken met de ouders tot het verzamelen van aluminium melkdoppen voor de missie. En Jean-Francois, de medeleerling die plotseling opdook en een Franstalige achtergrond had, werd “gebruikt” om ons wijzer te maken tijdens de Franse les, maar ook over het leven in het toen nog exotische Frankrijk. Gelukkig was taal er rekenen ook uitstekend verzorgd.
Op dit moment is er crisis in het onderwijs. De kwaliteit HOLT achteruit. Ik heb daarvoor uit de eerste hand ervaring op diverse HBO opleidingen en op de basisschool. Verder drie kinderen op verschillende VO scholen. Ik zie hier uit de tweede hand wat er mis is gegaan. Lijkt me de hoogste tijd om terug te gaan naar de basis (en dat was 40 jaar geleden een heleboel). Dus niks zo breed mogelijk. Als je taal en rekenen belangrijk vindt, en het lukt je op dit moment niet om dat voor 95% van de kinderen op een aanvaardbaar niveau te brengen, dan zijn allerlei verbredingen evenzovele afleidingen van waar het werkelijk om gaat. Leren leren is mooi, maar eerst leren lezen.
Voor wat mezelf betreft: ik heb nooit expliciet leren leren op school gehad, maar heb absoluut niets te klagen over de genoten opleiding, en dat heeft niets te maken met de zogenaamd veranderde hersentjes van de huidige generatie kinderen
Achtergrond informatie
“en dat heeft niets te maken met de zogenaamd veranderde hersentjes van de huidige generatie kinderen”
Misschien niet, misschien wel. Het is in ieder geval de moeite waard eens op onderzoek te gaan. Er is immers wel een reden. Voor meer informatie over de neurowetenschap achter deze stellingen:
+ Paul Perry in American Way, May 15, 2000.
+ Renate Numella Caine and Geoffrey Caine, Making Connections: Teaching and the Human Brain, Addison-Wesley, 1991, p.31.
+ Virginia Berninger, University of Washington, American Journal of Neuroradiology, May 2000.
+ Alexandr Romanovich Luria (1902-1977), Soviet pioneer in neuropsychology, author of The Human Brain and Psychological Processes (1963) en Dr. Richard Nisbett of the University of Michigan.
+ Quoted in Erica Goode, “How Culture Molds Habits of Thought,” New York Times, August 8, 2000.
+ John T. Bruer, The Myth of the First Three Years, The Free Press, 1999, p. 155.
+ G. Ried Lyon, a neuropsychologist who directs reading research funded by the National Institutes of Health, quoted in + Frank D. Roylance “Intensive Teaching Changes Brain,” SunSpot, Maryland’s Online Community, May 27, 2000.
+ the Brain Matters “ Los Angeles Times, October 18, 1998.
+ Dr. Michael S. Gazzaniga, neuroscientist at Dartmouth College quoted in Robert Lee Hotz “In Art of Language, the Brain Matters “ Los Angeles Times, October 18, 1998.
+ William D. Winn, Director of the Learning Center, Human Interface Technology Laboratory, University of Washington, quoted in Moore, Inferential Focus Briefing (see 22).
+ Patricia Marks Greenfield, Mind and Media, The Effects of Television, Video Games and Computers, Harvard University Press, 1984.
+ Graesser, A.C., & Person, N.K. (1994) “Question asking during tutoring,”. American Educational Research Journal, 31, 104-107.
+ Elizabeth Lorch, psychologist, Amherst College, quoted in Malcolm Gladwell, The Tipping Point: How Little Things Can Make a Big Difference
altijd een probleem voor een niet specialist…
het op de juiste waarde schatten van artikelen van anderen. En eigenlijk zou ik dat moeten doen. Voor een deel in ieder geval. Zo heb ik nav een andere post van jou hier gekeken naar Marc Prensky (Surf Conferentie video) en daar was ik niet van onder de indruk: een geanimeerd betoog met een hoog goeroe gehalte. Zonder verdere verantwoording van zijn nogal stellige meningen. Je geeft hier extra achtergrond en ik ga daar eens serieus naar kijken.
Wat ik wel ervaren heb is dat de reken en taalvaardigheid van de huidige generatie leerkrachten en pabo studenten zwak is. Hetzelfde geldt overigens voor kennis van aardrijkskunde en geschiedenis. Zolang dat niet in orde is, heb ik weinig vertrouwen dat een bredere aanpak met meer aandacht voor reflectie en leerlingen die meer dan nu zelf bepalen wat ze gaan doen en wat ze willen leren voor een verbetering zorgt bij taal en rekenen. Ik heb dat de afgelopen jaren ook iet gemerkt: eerder een verdere achteruitgang. Ik denk dan eerlijk gezecht simpel en direct. Van een leerkracht die zelf zwak in taal en rekenen is en met duizend dingen rekening moet houden kan ik niet verwachten dat hij effectief en efficient taal onderwijs geeft.
Overigens is er absoluut niets op tegen om op wetenschappelijk niveau verder onderzoek te doen naar hersenactiviteit en leerresultaten.
Maar veel geintegreerd en projectmatig onderwijs heeft op de basisschool tot nu toe geen voordeel gebracht, enkel nadeel.
Beste Hr. Verhoef,
Beste Hr. Verhoef,
Leuk om een serieus antwoord te krijgen! Marc heeft inderdaad een guru gehalte, maar hij denkt er gelukkig ook wel goed over na. Ik heb aan de hand van zijn presentatie contact gezocht met een van de ontwikkelaars in zijn bedrijf, een bedrijf dat zich specialiseert in gamestoepassingen in leeromgevingen. Erg leuke discussie, met veel onderbouwing en resultaten die het bedrijf in diverse pilots behaald heeft. Die zijn terug te vinden in de artikelen op zijn website en op de website van zijn onderneming (games2train.com).
Je noemt dat de reken- en taalvaardigheden van de huidige generatie leraren en pabo studenten zwak is, nu heb ik enige kennis van de oorsprong omdat mijn moeder de interim-adjunct van de Pabo in Breda is. Wat ik begrijp is dat het probleem veelal in de methode heeft gezeten en het enthousiasme wat leraren en de leermethode uitstalen. De methoden zijn vorig en dit jaar op de schop gegaan en naar wat ik hoor gaat het stukken beter. Het onderwerp van Marc heeft voor de Pabo in Breda in ieder geval voor discussie gezorgd, de zondag-avond-ouderlijkhuis-diner-gesprekken gingen over weinig anders :).
Is het alleen de kennis die niet voldoende is, of ook andere pedagogische vaardigheden? Ik, en mijn zondag-avond-diner horen het graag.
kleren van de keizer
Ik vrees dat het PABO-probleem een wat andere achtergrond heeft. Namelijk: er worden geen entree-eisen meer gesteld aan nieuwe studenten (klik hier voor een bewijsje). De Bredase PABO heeft ongeveer een jaar geleden redelijk harde kritiek te verduren gekregen van de inspectie. Voordat die kritiek kwam, was men daar vol overtuiging bezig met hun curicullum. Ik weet inderdaad ook dat het er nu anders is (hoe anders weet ik niet overigens). En ook nu weer: vol enthousiasme. Is het niet verwonderlijk dat de inhoudelijke koers zo snel verlegd wordt? Waar “gelooft” men nu eigenlijk in? Ik vrees dat het antwoord “marktwerking” is. Slechte pers, leidt tot minder studenten en dat leidt weer tot minder budget. In dat licht is het voor een onderwijsinstelling erg onveilig studenten meetbare (grammatica, rekenen, aanloop tot wiskunde, geschiedenisonderwijs etc.) zaken te laten kennen. Het is zo makkelijk toetsbaar achteraf of het gekend is of niet. Ik weet toevallig dat het rekenonderwijs op de PABO zijn inspiratie haalt bij het Freudenthal Instituut. Tja…
Het lijkt een beetje op wat minister Van der Hoeven antwoordde op een vraag na het besluit tot aanpassing van de Tweede Fase: “Nee, de leerlingen, die de oude Tweede Fase hebben doorlopen, daar is niets mis mee.” En toch aanpassen, bijzonder.
We sluiten in dit forum de PABO-discussie en voeren die eventueel verder op deze plek. Dat houdt de zaken gescheiden.