Onderbuikspreekpop

Onderbuikspreekpop

Ik had maar weer mijn ouwe breedbeeld tv van zolder gehaald om van de uitzending van Zembla over het MBO te genieten. U moet weten dat ik en mijn partner nogal emotionele types zijn en het in huize Jeronimoon geen uitzondering is dat er met het een of ander dat voor handen is naar de beeldbuis wordt gegooid, zeker als de arrogantie van het scherm afspat, en daar waag ik mijn gloednieuwe flat screen niet aan. In de middag was er al de voorpret toen we voor alle zekerheid ook nog het grote visnet uit de zeventiger jaren voor het toestel spanden, zo een beeldbuis heeft er toch ook recht op om optimaal beschermd te worden. Enfin, de Beagle voer het beeld uit en tijdens de reclame nog snel de mogelijke gooispullen uit de onmiddellijke buurt verwijderd, daar kwam Zembla.

De proloog met de leerlingen, docenten en ex- docenten deed de wenkbrauwen niet fronsen. Deze situatie ken ik van mijn eigen ROC. Leerlingen die les willen en geen les krijgen, geen Nederlands, geen Engels, geen boekhouden, geen…zoals die bokser het netjes uitlegde, de school is eigenlijk een buurthuis waar jonge mensen hun sociale contacten kunnen onderhouden. Van een wezenlijke opleiding is geen sprake, maar zoals ik al zei, dat wisten we al.

Daarna kwam de hoofdverantwoordelijke aan het woord, het opperhoofd himself. Een beetje smalend begon hij te oreren dat lesgeven in deze moderne tijd iets helemaal anders is dan les geven. Dat gedoe met klaslokalen met leerlingen en een docent was eigenlijk ouwe meuk wat we niet meer moeten willen. In zijn school wordt op een moderne manier met de leerling omgegaan, het onderwijs van de eenentwintigste eeuw en daar moet niemand over zeuren, zeker de leerling niet. “Wij willen les”, wat een onzin, dat wou hij vroeger toch ook niet. Hij werd een beetje kriegelig van de journaliste die op een bepaald moment zich afvroeg waarom de school was neergepoot op de op één na duurste plek van Amsterdam, want we weten nu met zijn allen dat de duurste plek van Amsterdam het stadhuis is. Zag ik daar een beetje ambitie in de ogen van de bestuurder? Het baantje is vrijgekomen op het duurste plekje en een bestuurder van dit kaliber daar zit de grote stad op te wachten. Dit was niet meer of minder dan een verkapte sollicitatie naar het burgemeesterspostje.

Maar plots zag ik het en heel Nederland met mij. Dit was geen bestuurder, dit was een ordinaire buikspreekpop en de buikspreker zat in een hoekje aan de tafel. Aangezien we hier echter een beeld kregen van de zelfgenoegzaamheid, arrogantie, nitwitterij en volstrekte blindheid, ‘dat heb ik niet zo op mijn netvlies’, mogen we het misschien wel hebben over de onderbuik van bestuurlijk Nederland. Een onderbuikspreekpop dus. Ze viel door de mand toen de vraag gesteld werd waarom de leerlingen een wurgcontract moesten tekenen in de zin van ‘wij willen met je praten maar alleen als je zwijgt’. De pop zweeg en de buikspreker antwoordde dat dit niet relevant was voor de situatie in het onderwijs. Er brak bijna een ordinaire ruzie uit tussen de journaliste en de buiksprekeres. Niet dat mij dat verbaasde, zoals gezegd ik herken de situatie, ik geef ook les, excuseer… ben ook aanwezig in een ROC.

Ik moest wel even glimlachen toen de docente beweerde dat zij niet zo bang is voor intimidatie. Och, ze was al 61 en wist wel dat ze geen carrière meer kon maken en ze lag nogal goed bij de collega’s, nee hoor ze zag de toekomst zonnig tegemoet. Ik durf er vergif op innemen dat ze vandaag, maandag om 10.00 uur bij de buikspreekpop is geroepen en dat daar haar ontslagbrief al klaar lag om te tekenen. Ze zál hem ook tekenen want ik heb gehoord dat de pop in zijn vorige functie de buikspreekpop van een politiecommissaris is geweest en dus goed op de hoogte van handboeien, lange lat, pepperspray en verhoortechnieken zoals de ‘Zaanse methode’.

Al bij al, schetste Zembla een ontluisterend beeld van de ROC’s en de MBO opleidingen. De zelfverrijking van de heren bestuurderen. De megalomane leerfabrieken op A1 locaties, het volledig ontbreken van enige onderwijskennis bij management en bestuur, hardwerkende leerlingen die misbruikt worden voor commerciële doeleinden, arrogante bestuurderen en al die andere dingen die Beter Onderwijs Nederland al drie jaar aan de kaak stelt en waar ik al drie jaar, met genoegen, elke week een column over schrijf.

J. Jeronimoon