Vakantie
Aan mijn ambtgenoten, ambtsbroeders, beroepsgenoten, confraters, collega’s, gelijken onder de gelijken, medeleden, medewerkers, vakgenoten, gabbers, maatjes, makkers, metgezellen, partners, vrienden, kameraden, maten, ploegmaten, medestrijders en broeders in het kwaad en goed, kortom aan allen die dit lezen en Beter Onderwijs Nederland een warm hart toedragen.
Maar ook aan de baasjes, heersertjes, chefjes, directeurtjes, managertjes, meerderen, boven ons gestelden, patroontjes, superieuren, vríndjes van de vríndjes, bestuurvoorzittertjes, en hoog van de torenblazertjes, kortom aan allen die Beter Onderwijs Nederland geen warm hart toedragen en regelmatig deze site bezoeken om te lezen wat BON nu weer van plan is.
En zeker niet te vergeten al de ‘mannetjes’ en ‘vrouwtjes’ van de diverse adviesclubjes zoals APC, KPC, SLO, VVO, HCO, CPS, BCO, MBO-raad, HBO-raad, PO-raad en raad-eens-wie-wij-zijn raad, kortom aan alle die onder de vlag van ‘onderwijs moet nieuw’ en ‘onderwijs moet anders’, de vernieling van het onderwijs mede gestalte geven.
Straks is het vakantie, en gaan ‘de slaven van het krijtje’ genieten van een welverdiende en jaloeziemakende tijd van ontspanning, spel, verre buitenlanden of onontdekte Nederlandse plekjes. Maar, ons kent ons, ook enige eruditie zal niet ontbreken in deze zee van tijd waarin alles mag en niets moet. Niets is heerlijker dan genieten van een glaasje rosé of appelsap in de schaduw van een grote boom. Een boekje lezen en soms peinzend staren over het zinderende, door de zon gemartelde landschap. Mijmeren over wat geweest is en denkend aan wat straks moet komen. Genieten van genot.
Vakantie! Sommige van de eerst aangesprokenen juichen, anderen knielen, buigen het hoofd en danken, en nog anderen zuchten, de zucht van verlichting.
De tweede aangesproken vloeken binnensmonds, er valt niets meer te besturen, te veranderen, te reorganiseren. Ze ballen de vuist in een machteloze woede, die vermaledijde vakantie. De hoogst boven ons gestelde opent zijn outlook en mailt een spoedmail naar al zijn ondergeschikten. Er moet vergaderd worden, ook in de vakantie. Plannen smeden voor ná de vakantie, het motto moet zijn ‘de vijand slaapt niet’. De zelfbenoemde ‘visionairs’ kennen geen vakantie, daarvoor zijn ze te verknocht aan de bestuurdersstoel en voorzittershamer.
De derde aangesprokenen slaat regelrecht in paniek, ook hij en zij zien de impact van deze ‘grote vakantie’. Hun hoorn des overvloeds braakt twee maanden lang niet meer dan lucht, hun economische succes, hun raddraaierij, zweefliegerij, en vernielzucht komt piepend en krakend tot stilstand. Zeven weken lang zijn ze gewoon gewoon en geen deskundologen of over het paard getilde betweters.
En de leerlingen? Hebben tijdelijk een vakantiebaantje om ergens in die vakantieweken hun comazuip-competentie, stap-competentie en nachten-doorhalen-competentie ten toon te spreiden aan een of andere Adriatische of Turkse kust. De minderbedeelden onder hen zoeken bier-vertier op een Texelse camping. Geeft niet, het is ook ver weg van school, docent en google.
Ook uw scribent gaat genieten van een vakantie. De dakgoot moet nog geschilderd, het gras gemaaid, een tegelpaadje gelegd en het onkruid gewied. Op de plank ligt nog een half afgewerkt boek wat hoognodig aan revisie en afwerking toe is. Vakantieklusjes, uitgestelde werkjes waarvoor de vakantie is uitgevonden. Misschien een paar weekjes naar Frankrijk. Naar een piepklein dorpje, zo klein dat het niet eens op de kaart staat. Er is geen bank, geen bakker, geen slager, zelfs geen collega’s. Er is wel een pleintje, met een fonteintje, waarin het plaatselijke grut verkoeling mag zoeken als de zon zelfs de schaduw bruin verbrandt.
Het zit er op, een schooljaar is in de tijd verdwenen, omzien heeft geen zin, tijdelijk is de strijd gestreden, vakantie, ik kom er aan.
Sjeekspier
Volgend jaar twee weken vakantie minder!
Serieus: het ROC van Amsterdam, hoorde ik, heeft bedacht dat de zomervakantie vanaf volgend jaar wel twee weken minder kan. Andere ROC’s, ook de mijne, zullen vrees ik, vast snel volgen.
De redenering is zo: In de nieuwe CAO BVE is afgesproken dat een werkweek niet langer mag zijn dan 40 uur. Dat was tot nu toe 42 uur per week, vanwege die zogenaamde lange vakanties. Nu dat niet meer mag moeten de gemiste uren ingehaald worden in de zomervakantie. Hoewel er geen lessen meer zijn, is er wel aanwezigheidsplicht. Lachen als er geen eigen werkplekken beschikbaar zijn.
Eén troost: verpest het onderwijs, docenten reageren nauwelijks, verzwaar het onderwijs, Lau Loene, leg steeds meer taken bij docenten neer, ‘ach we zien wel’, knijp af op de noodzakelijke investeringen; ‘lastig, maar we redden ons wel met de ouwe troep’. Maar kom je aan de vakantie: Dan verwacht ik actie!
Werkplek
Als er geen leerlingen (sorry, deelnemers) zijn dan kunnen leraren toch op hun werkplekken werken? Gezellig samen in het OpenLeerCentrum.
Actie?
Nou, Hinke, de ervaringen in het HBO leren anders. Ooit hadden mijn collega’s en ik zeven weken zomervakantie, nu zijn het er vijf. En ja, op papier heb ik ook een werkweek van 40 uur. Er is bij de onderhandelingen over de vorige CAO (meen ik) zeer bescheiden actie gevoerd om de afbraak althans hiertoe beperkt te houden.
Officieel kunnen wij kiezen uit verschillende werkweken met als maximum 40 uur. Bij kortere werkweken heb je dan navenant minder vakantie. Gelukkig voor de baas kiest bijna niemand daarvoor. Want van de indertijd als argument aangevoerde zomercursussen heb ik nog niet zoveel gezien.
Snappen doe ik het niet: het onderwijs heeft qua beloning en ‘status’ een allengs beroerdere positie op de arbeidsmarkt. Het recente accoord met Plasterk is te weinig en te laat om hier serieus verbetering in te brengen. Voor potentiële docenten met schoolgaande kinderen zijn de lange vakanties nu juist een van de weinige dingen waarmee het onderwijs zich positief onderscheidt. Dan lijkt het mij niet slim om daar afbreuk aan te doen.
Slim of niet ligt aan je doelstelling
Ik vrees dat er ROC’s zijn (van het Horizon College in Noord Holland weet ik dat zeker), die docenten kwijt willen. Dat is bij het Horizon College officieel geformuleerd in het meerjarenplan.
In plaats daarvan meer coaches (waaronder eigen 4e jaars studenten, dan zijn ze meteen van het stage probleem af), méér managers (echt waar) en een afspraak met bedrijven dat werknemers van die bedrijven als vakman op het ROC kunnen worden ingezet.
Dat betekent niet alleen een verlaging van de kwaliteit van de werknemers, je kiest bewust voor lager opgeleide mensen, maar betekent ook dat je zeer flexibel kunt zijn in de groep het personeelsbestand. Een coach is direct inzetbaar, hoeft nauwelijks ingewerkt te worden en kan alles coachen, of het nu verzorging of techniek is.
Als dat je officiële (of stiekeme) beleidsagenda is, dan is verlies van je huidige personeel een pré. Buitengewoon slim en consistent beleid dus, vrees ik.
Stiptheidsactie
Zoiets leent zich natuurlijk uitstekend voor een stiptheidsactie: wij worden kennelijk geacht maximaal 40 uur per week te werken? Dan werken we ook maximaal 40 uur per week, en geen seconde meer.
Classica,
Laten we dat nu
Classica,
Laten we dat nu eens een jaartje met z’n allen doen!
De verkeerde weg
De leraren van het ROC in Amsterdam worden hier opgeroepen om actie te voeren. Misschien zal die actie succes hebben. Stiptheidsacties zijn immers door werkgevers moeilijk aan te pakken. Maar in het algemeen bereik je als werknemer weinig met acties als je baas op zoek is naar een grond om je te ontslaan. Dat willen ontslaan zal behalve in het ROC Horizon College in Noord-Holland (een beperkte horizon?) ook wel voor het ROC in Amsterdam gelden. En alle andere ROC’s. Als je actie mislukt en je wordt ontslagen kun je geen nieuwe baas in het ROC-onderwijs vinden en ben je goed in moeilijkheden. Die scholen willen immers allemaal hetzelfde en ze zijn met elkaar solidair. Jouw machtspositie als actievoerder is dus tweevoudig slecht. Voor leraren van andere schooltypen geldt hetzelfde probleem: Je kunt geen baas uitzoeken die het anders wil. Alle docenten zitten in hetzelfde schuitje en ze moeten daarom gezamenlijk actie voeren. Niet tegen hun werkgevers want van hen krijg je niet gedaan dat de scholen weer terugkeren naar de oude beproefde methoden van lesgeven onder leiding van een vakdeskundige. Je moet acties voeren voor de openstelling van het onderwijsveld voor nieuwkomers. Onder de nieuwkomers zullen ook scholen zijn die het onderwijs op ouderwetse leest willen schoeien. Of op een andere leest waarop sommige docenten misschien beter maatwerk kunnen leveren. De actievoerders moeten daarbij proberen de steun van de vele ontevreden ouders te krijgen. Die willen net als de docenten kunnen kiezen. En als de docenten vaststellen dat er bij hen in de buurt geen school komt waar ze zich thuis kunnen voelen kunnen ze ook nog samen (met elkaar of met de ouders erbij) een stichten.
Seger Weehuizen
Moderne slavernij
Het is, ieder jaar weer, begin mei een grote ergernis van mij: Politici die de loftrompet steken van de grote ‘vrijheid’ die wij hier te lande zouden bezitten. Men gaat eenvoudig voorbij aan al die honderdduizenden die weliswaar werk hebben, maar wel werk dat nauwelijks van slavernij verschilt. Geen perspectief, onzekerheid door ‘permanente tijdelijkheid’, geen vrijheid om je mening te geven, een laag inkomen. En nu de arbeidsmarkt eindelijk langdurige krapte dreigt te gaan vertonen raakt men in paniek. Het zal toch niet gebeuren dat werknemers echt geëmancipeerde waardige medeburgers worden? Dat roept om maatregelen! Nieuwe gastarbeid, het uitkleden van sociale zekerheid, het ontmantelen van wat er nog aan goed onderwijs over was; met een beetje cynisme is alles wat de politiek doet, in zijn samenhang bezien een complot om de mensen te kunnen blijven knechten.
vakantie?
De minister en werkgevers zouden er de definitie van vakantie nog eens op moeten na slaan.
Er blijven van de uren die de dag telt bij mij, buiten de lesuren, weinig over die in die definitie passen. Dat geldt zelfs voor de weken dat de school gesloten is.