Op de basisschool Op d’Esch in Sellingen www.opdesch.nl
zijn er zogenaamde aktiviteitenmiddagen, een middag per maand.
Mijn idee was, om de kinderen in twee uurtjes te leren een web-site te maken.
De eerste twee keer leerde ik de kids om met text iets op een web-site
te zetten. Dis was droog en duurde lang. De aandacht was niet groot.
De derde keer begon ik met een bestaande web-site, en liet ik de kinderen
zien hoe eenvoudig het is de bestaande text te veranderen, je naam er in te zetten, plaatjes door andere plaatjes te vervangen enzovoorts. De kinderen
vonden het fantastisch.
Wat is nu mijn boodschap? Begin met iets wat het doet, wat er leuk uitziet,
wat een uitdaging is, en laat de kids ermee spelen. De aandacht is er, dat scheelt erg veel!
Een ander voorbeeld is het aanbieden en propageren van sudoku´s,
het oefenen met leuke rekenvragen (kangoeroewedstrijd) en het laten chatten op de schoolse web-site (ook nuttig voor kinderen met dislexie)
Wie nog meer handige voorbeelden heeft, melde zich, ik zet die dan meteen op de web site van deze school: www.opdesch.nl
Groet, Roland Sassen
structurele aanpak
Beste Roland Sassen,
Een positief verhaal. Echter er ontgaat mij iets: ik ontdek geen structurele aanpak in uw stuk. Sterker nog u hanteert m.i. een verkeerde volgorde: “begin met iets wat het doet, wat er leuk uitziet, (…)”. Zou het niet een logischer aanpak zijn, eerst op een rijtje te zetten, wat volwassenen als essentieel beschouwen voor de inhoudelijke kant van het basisonderwijs en daar vervolgens iets voor kinderen behapbaars van te maken? Leeropbrengst en inhoud moet prioriteit hebben boven “leuk, want dan heb je de aandacht”.
Het gaat niet om uw school, maar er zijn ouders van basisschoolleerlingen die enkele uren per week (tijdens schooltijd) hun kinderen van school halen om ze naar privé-bijles te sturen. Reden: te veel leuks en te weinig inhoud. Overigens, deze basisscholen staan in alle beschikbare rapporten te boek als goede scholen. Waarom krijgen havo2-leerlingen geplastificeerde bladen met de tafeltjes van 1 tot 10 bij hun proefwerk? U begrijpt het, ik probeer mijn vstellingen met ondersteunend (en anekdotisch) bewijs te kleuren.
Misschien dat ik uw bericht verkeerd inschat en dat mijn tekst te kritisch is. Ik vertrouw er op dat dat na uw antwoord duidelijk wordt.
als kinderen iets leuk vinden leren ze razendsnel
Beste Ralph Hanzen,
dank voor uw antwoord,
de aktiviteitenmiddagen, georganiseerd door de school en uitgevoerd mede door ouders (zoals ik), zijn bedoeld om de kinderen iets te laten doen wat ze nog niet kennen. Zodra kinderen het leuk vinden, beter, geinteresseerd zijn, leren ze razendsnel, wat mijns inziens de moeite waard is om te benadrukken. Dit als tip vooral voor ouders, want het blijkt dat zodra de ouders hun kinderen stimuleren bij het lezen en (hoofd)rekenen, het voor de meesters en juffen makkelijker wordt les te geven. En dus ook leuker. En dus zijn ze ook meer gemotiveerd. En dit is weer goed voor hun werk voor de klas. En dit is weer goed voor de kids. En dit is weer goed voor de ouders, en zo gaat de positieve
circel rond. De aktiviteitenmiddagen dragen ertoe bij, dat ouders, leerkrachten en leerlingen SAMEN ervoor zorgen dat de sfeer op school goed is en goed blijft, wat voor de resultaten denk ik niet nadelig is.
Uw anekdote met de tafels: Ik oefen af en toe de tafels met mijn twee dochters, en door dit als spel te doen ( wie het eerst het antwoord weet) vinden ze het oefenen leuk en leren ze snel.
Uw text is zeker niet te kritisch, te kritisch bestaat niet, ik hoor graag weer van u.
Roland Sassen
leuker
De juiste uitspraak is: als kinderen met iets bezig zijn dat ze leuk of interessant vinden dan gaan ze er misschien langer mee door. De kwaliteit van het leerresultaat blijft gelijk en de snelheid van het leren wordt er niet door beïnvloed. Niet één van de vele IQ’s gaat dankzij leuk omhoog (maar daar wordt door de denktank van HNL nog aan gewerkt).
Het gebruik van leuke leerstof is ook geen wondermiddel omdat niet iedereen hetzelfde leuk vindt en wat vandaag leuk is, is morgen misschien niet leuk, enz. Leuk blijft alleen maar leuk als er steeds wat anders leuk is. Anders gaat leuk vervelen en dan zakken je IQ’s weer of krijg je een hekel aan leuk.
Dat laatste is een goede zaak, tijdelijk dan, een maandje bijvoorbeeld, dat het hele Nederlandse volk chagrijnig roept: weg met leuk!
Verder heb ik niets tegen leuk.
Willem Smit
Leuk stukje Willem!
😉
Leuk is stomvervelend.
Waarom moet alles leuk zijn? Niet alles is leuk, als je oma doodgaat is het niet leuk. Of moet dat door HNL ook leuk gevonden worden? Want leuk is goed! En niet leuk is slecht!
Toch is het overlijden van een oma of opa een zeer waardevolle ervaring voor kinderen, ze ondervinden voor het eerst daadwerkelijk dat het leven eindig is. En dat zij ook een beperkte houdbaarheidsdatum hebben.
Werk is daarnaast ook niet altijd leuk, evenals het leven. Waarom moet dan toch alles in godsnaam leuk zijn? Mijn lessen zijn niet altijd leuk, soms oervervelend, reden: omdat het soms gewoon stomvervelend is. Moet ik mijn stomvervelende klas wegsturen omdat deze niet leuk is? Onder het motto ‘ik geef alleen les aan leuke klassen, omdat ik dat leuk vind en daarom beter voor mijn competenties’?
Leerlingen en studenten moeten ondervinden dat bepaalde zaken hard nodig zijn, maar tegelijkertijd stomvervelend. Vergelijk het maar met afwassen, de puinhopen stapelen zich op wanneer je er niets meedoet.
Historia vitae magistra
Fysieke effecten van leren: wel leuk!
Even het beroemde onderscheid erbijhalen tussen onmiddelijk leuk en straks leuk.
Wie eerst door de zure appel heenbijt en hard werkt, vindt dat later heel erg leuk. Je zelfvertrouwen neemt toe, je verdient meer geld, je spreekt beter en kunt beter uitleggen wat je wilt, en bovendien blijkt (heel voorzichtig) dat een goede opleiding zelfs bepaalde gezondheidseffecten kan hebben (oa. weerbaarheid tegen dementie).
Oh wat zullen al die kinderen die het nu zo leuk hebben op school later een spijt hebben! Oh wat zullen ze zichzelf dom of middelmatig voelen en wat zal dat ten koste gaan van hun zelfvertrouwen. Alweer blijkt hoe ontzettend gemeen HNL voorstanders zijn: ze maken jonge mensen willens en wetens -ter meerdere eer en glorie van zichzelf- dom, verlegen en ongezond. En dat is niet leuk.
Leuk-terrorisme
En zo worden we gedicteerd door het uitgangspunt dat alles leuk moet zijn. Geen wonder dat mijn lieverdjes (rond de 20!!!) niet van plan zijn om OOIT de arbeidsmarkt op te gaan. Dan komt er zomaar een einde aan leuk, doodeng. Zo worden ze nooit volwassen. Ze blijven steeds langer kind en krijgen steeds jonger steeds meer rechten zonder navenante plichten.
De terreur van leuk!
De suggestie bevalt mij: ouders zorgen (thuis) voor het leuk (zo nu en dan) en op de school moet het vooral nuttig zijn. Soms blijkt dat nuttig ook leuk kan zijn. Ik heb echter nog nooit iemand gehoord die het uit het hoofd leren van de tafels leuk vond. En toch moet het, evenals de topografie.
Geen verkeerde volgorde
Het lijkt mij interessant kennis te nemen van dit artikel. Het gaat mij vooral wat staat onder het kopje “Playing by ear”, en als je de pdf-file download (moet dat met dt ?) op pagina 4:
“When you were born, and until you were approximately one year old, you were essentially a non-verbal person. You communicated your needs and desires with crying, gurgles and nondescript vocalizations. Your parents became experts on how to interpret those vocalizations. By hearing speech around you, and with occasional corrections by your parents, you slowly began a process of developing a vocabulary – completely by ear. You did not “study” English. You did not learn about nouns and verbs, and yet within a couple of years, by the time you reached the age of three or so, you were communicating your ideas verbally, using nouns, verbs, adjectives and adverbs more or less correctly.This all happened without you actually understanding or studying the theory of English. At a certain point, several years later, you learned how to read. You began to study the parts of a sentence, and how sentences are structured. You learned why words work together the way they do. And by doing so, you enhanced your own use of the language, and increased your ability to communicate ideas.
So the process is clear. You:
1- Learned the language in context, purely by ear.
2- Learned the theory of English, and learned to read.
3- Enhanced your use, and increased your ability to communicate your ideas.
Step two would have been extraordinarily difficult had you not already had a working contextual understanding of English. And step three would have been, it can be argued, totally impossible had you not already known how to use the language as outlined in step one.”
Doordat leerlingen een bestaande website aanpassen krijgen ze er lol in, worden ze gemotiveerd, stap 1. Daarna komt stap 2, vooral voor diegenen die er “in door willen studeren”.
Wel of geen verkeerde volgorde?
Ik zie niet helemaal wat je citaat met de discussie te doen heeft, gpb.
Het gebruiken van een motiverend voorbeeld als startpunt is altijd al vrij algemeen aanwezig geweest in het onderwijs. Een probleem is dat het nu vaak blijft bij motiverende voorbeelden, er wordt nooit een stap verder gezet. Met jouw vooral voor diegenen die er “in door willen studeren” lijk jij aan te geven dat je dit goed vindt.
Met de aktiviteitenmiddagen (een middag per maand), waar Ronald Sassen deze discussie mee begon, lijkt mij niks mis. Elke dag een aktiviteitendag (zoals op een HNL school), daar is van alles mee mis.
extrapolatie niet toegestaan
Mee eens, Mark79. Om in de gedachtengang van gpb te blijven. Laten we een baby (Gedankenexperiment) gedurende 20 jaar isoleren (geen communicatie). Vervolgens confronteren we de jonge volwassene met de taal van zijn omgeving. Hoe zou hij die taal leren? Ik vermoed dat daar toch een actief programma bij hoort. Tenminste, en daar ga ik van uit, als je deze persoon snel en effectief op een acceptabel niveau wil hebben.
Indirect geeft gpb iets interessants aan: je leert iets snel en goed als je er in ondergedompeld wordt. En dat is wat ouders doen. Het is overigens dat manieren waarop baby’s communiceren en leren zomaar geëxtrapoleerd worden naar jongeren en volwassenen.
Maar ik ben geen pedagoog.
Onderdompelen
Beste Ralph Hanzen,
ik citeer gpb:
“Doordat leerlingen een bestaande website aanpassen krijgen ze er lol in, worden ze gemotiveerd, stap 1. Daarna komt stap 2, vooral voor diegenen die er “in door willen studeren”.”
Onderdompelen vind ik mooi klinken, maar de kinderen doen zelf iets.
Ik geef nog een voorbeeld:
een paar jaar geleden leerde ik groepjes kinderen, tijdens aktiviteitenmiddagen, om in twee uurtjes een computer uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten.
Veel kinderen hadden nog nooit een schroevendraaier in de hand gehad. Uit elkaar bleek simpel, in elkaar ook. Totdat het ding het weer deed duurde het meestal even. Des te groter was dan de euphorie bij de kids.
Hoewel ik het niet weet, vermoed ik dat deze kids iets positiever staan tegenover het aanpakken van ogenschijnlijk hopeloos ingewikkelde dingen.
Of anders gezegd, geef ze zelfvertrouwen, en laat ze lachen. Dan leren ze razendsnel.
Roland Sassen
leren
Maak eens expliciet welke concrete leerdoelen u bereikt met deze aanpak. Plezier en enthousiasme zijn altijd en overal belangrijk. Het feit dat u een computer ontleedt doet er, als ik uw tekst goed begrijp, niet toe. Het zou ook een fiets kunnen zijn. Ik heb niet de indruk dat er iets over de werking van pc vertelt wordt tussendoor. Door een pc en geen fiets te kiezen wekt u wel een indruk van ict en innovatie.
Ik vermoed dat u dit type bezigheden laagfrequent uitvoert.
Voor de goede orde: ik ben voor afwisseling en betrekken van leerlingen bij de les, maar dit kan en mag nooit ten koste van de inhoud gaan. Uit uw verhaal lijkt het haast of het bereiken van enthousiasme de inhoud verdringt. Op Nederlandse VWO’s ruiken de lokalen één keer per week naar macaroni (vak verzorging). Leerlingen steken daar iets van op en zijn enthousiast: dat klopt. Ik vind dit echter activiteiten die niet op school (van dat type) thuishoren.
We geven havo5-leerlingen ook geen theorieles voor het autorij-examen. Waarschijnlijk zou dat groot enthousiasme oproepen. Bepaalde zaken zijn beter en makkelijker buiten school te leren en hoeven/mogen geen dure onderwijstijd opeten.
Het is mij niet duidelijk hoe uw lesweek er uit ziet. Ik krijg de, waarschijnlijk, verkeerde indruk, dat u leerlingenthousiasme steeds als beginconditie hanteert. Voor mij ook zeer belangrijk, maar niet noodzakelijk.
twee uur computer
Beste Ralph Hanzen,
Zoals u hierboven kunt lezen, ben ik een ouder en help ik met de maandelijkse activiteitenmiddagen.
Dank voor uw interesse voor de inhoud van deze middagen.
Zodra hier meer interesse voor is, zal ik deze inhoud graag opschrijven. Daarvoor is meer dan één blad A4 nodig.
Fiets: een andere aktiviteit hield onder andere in het op een vinger laten balanceren van een draaiend fietswiel.
Met vriendelijke groet,
Roland Sassen
En dit bijvoorbeeld?
Roland Sassen schreef: “Ik geef nog een voorbeeld:
een paar jaar geleden leerde ik groepjes kinderen, tijdens aktiviteitenmiddagen, om in twee uurtjes een computer uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten.”
Heb je ook iets over een rekenonderwerp, zoals breuken bijvoorbeeld ?
“Omdat de afmetingen van computerbeeldschermen steeds meer formaat ‘breedbeeld’ hebben, verdient het aanbeveling ‘A4 Liggend’ tot standaardformaat voor documenten te maken.”
breukenspel
een breukenspel staat hier
Dat bedoel ik natuurlijk niet
Dat bedoel ik natuurlijk niet.
Je hebt een beschrijving gegeven van activiteiten die jij met de kinderen deed.
Die activiteiten passen naar mijn mening in een buurthuis.
Doe jij met de kinderen ook activiteiten met onderwerpen die kinderen op een school behoren te leren? Onderwerpen die bijvoorbeeld te maken hebben met rekenen, taal, e.d.
Omdat veel forumdraden de neiging hebben langer te worden, verdient het aanbeveling het venster beschikbaar voor het forum, tot de rechter zijkant van het scherm te laten doorlopen.
Breukenspel
Hallo meneer Lex M,
ik zal graag op uw bericht reageren, zodra u uw naam aangeeft.
Met vriendelijke groet,
Roland Sassen
naam
Roland Sassen,
Op deze fora staat het iedereen vrij de eigen naam te gebruiken of er voor te kiezen dat niet te doen. Het staat u vrij daar een andere mening over te hebben, maar op deze site brengt u dat niet ver.
Ik wil u vragen het al dan niet plaatsen van uw inhoudelijke bijdragen te ontkoppelen van de al dan niet volledig bekende identiteit van uw gesprekspartners hier.
Ralph Hanzen
BON
Anonimiteit en qualiteit
Beste Ralph Hanzen,
Anonimiteit en qualiteit sluiten elkaar uit. Kijk maar naar jullie Comité van aanbeveling. Hier is niemand anoniem en gebruikt niemand een pseudoniem. Veel mensen op dit forum zijn zo moedig, net zoals u, een volledige naam te noemen. Ik weet zeker dat u het iedereen gunt, zo moedig te zijn.
En voor inwoners van landen als Iran kan een uitzondering worden gemaakt: “naam bij de redactie bekend”.
Vroeg of laat valt elke organisatie waar anonimiteit is toegestaan.
Als voorbeeld: Wikipedia. Bij de opvolger, Citizendium, is anonimiteit niet meer toegestaan, iedereen noemt gewoon zijn volledige naam.
Kinderen snappen dit erg snel, als je ze even op weg helpt :
surfregels
3. Geef gewoon je echte naam als je aan het chatten bent. Je kunt wel een valse naam opgeven, maar dan wordt het gesprek een kletspraatje waar je niks aan hebt.”
Ik hoop dat dit forum nog veel bezoekers krijgt die in vrijheid leven
en niet bang zijn of zich schamen hun eigen naam te noemen.
Met vriendelijke groet,
Roland Sassen
Intimidatie
Geachte heer Sassen,
Helaas blijkt in de huidige onderwijspraktijk dat menigeen die kritiek heeft op het beleid geïntimideerd wordt zodra zij die kritiek uiten. Dat is voor menig deelnemer aan dit forum een reden om zich van een pseudoniem of ‘afgekorte’ naam te bedienen. Ik prijs me gelukkig dat dit voor mij niet geldt, maar verklaart hopelijk waarom menigeen hier niet zijn/haar volledige of echte naam gebruikt.
Op de eerste ALV van BON heb ik kennis mogen maken met enkele mensen die om bovengenoemde reden niet hun eigen c.q. volledige naam op dit forum gebruiken. Ik hoop dat u van mij wilt aannemen dat de kwaliteit van de bijdragen van deze forumdeelnemers hieronder niet lijdt – mogelijk zelfs integendeel.
Marten
Landen als Iran
Helaas is de onderwijsprovincie in Nederland wat Roland Sassen ‘een land als Iran’ noemt. Kritiek op de leiding impliceert binnen sommige onderwijsorganisaties ontslag. Voorbeeld: de heer Doekle Terpstra (voorzitter van de HBO-raad) heeft alle werknemers in het HBO die het niet eens zijn met Het Nieuwe Leren dringend verzocht het HBO te verlaten.
Tja…
Gelukkig gaat Meneer Terpstra er niet over…
je kunt toch niet alles doen
Het gaat mij erom, dat je voor jezelf nagaat waar je interesses liggen en wat je aankan. Het voorbeeld hier van een website maken en te beginnen met een bestaande, die je vervolgens aanpast is een hele goede didactische werkvorm. Heeft niets te maken met “het gebruiken van een motiverend voorbeeld als startpunt”, maar alles met “aan de slag gaan, iets produceren”. Voor een heleboel leerlingen is dat voldoende. Maar sommigen willen meer en die krijgen dan de kans om, zoals ik dat noem, er in door te studeren. Dat kan een keuzevak zijn, of een verdieping, of een vervolgopleiding (waarbij je bij stap 3 bent aanbeland in het Engelse stukje over muziek).
Hopelijk hangen jullie mij niet op aan de casus.
Op gezette tijden een verzetje…
Dat kan inderdaad leuk voor kinderen zijn. Niets mis mee. Sommige activiteiten kunnen wellicht ook een zeker zinvol leereffect hebben.
Toch ben ik er huiverig voor om dergelijke activiteiten als onderwijs te bestempelen. Neem het voorbeeld van de website. Het kunnen maken van een website is geen onderwijsdoel voor het basisonderwijs. Terecht, lijkt me. Hoe je websites maakt verandert elke paar jaar en voor amateurs die iets met een website willen zijn allerlei simpele prefab vormen die in 2 minuten in de lucht zijn. Als kinderen thuis een computer hebben, dan hebben ze er al vaak wat mee gespeeld.
Dus: wellicht leuk om te doen, maar geen onderwijs.
Het moeilijke voor de kinderen is helemaal niet om zo’n site te maken (andere plaatjes, andere woorden, andere kleuren), het moeilijk is om een verhaaltje te schrijven met een kop en een staart en zonder al te veel taalfouten. Dat moeten ze op school leren, thuis gebeurt het niet.
Hetzelfde geldt voor chatten. Doen ze thuis ook. En ik weet niet waar u vandaan haalt dat het goed voor kinderen met dyslexie zou zijn. Met chatten worden eerder vreemde woordbeelden geoefend dan de woordbeelden die ze werkelijk nodig hebben.
Ik kan over uw school niets zeggen en wil dat ook niet, maar de kranten staan vol met verhalen over kinderen die van de basisschool afkomen en nauwelijks kunnen lezen, schrijven en rekenen. Zorgen dat kinderen dat wel kunnen is de taak van de basisschool. Mijn overtuiging is dat dat moet gebeuren door vakkundig gegeven gestructureerd onderwijs. Of het dan leuk is is niet zo vreselijk van belang.
Het is ook leuk om nieuwe sommen te kunnen maken die je eerst niet kon. Leuk om nul fouten in een dictee te hebben. Leuk om ondanks je dyslexie, maar dankzij je inspanningen een avi niveau hoger te komen.
als kinderen iets leuk vinden leren ze razendsnel
Hallo meneer of mevrouw 25_12_1944
Ik zal graag op uw bericht reageren, zodra u uw naam aangeeft.
Met vriendelijke groet,
Roland Sassen
[ Commentaar van de webmaster (MAP): ik heb een regeltje toegevoegd aan de spelregels, waarin gesteld wordt dat schrijven onder pseudoniem expliciet is toegestaan. ]
over gebruik van aliassen
Geachte heer Sassen,
Tot mijn spijt wil ik niet aan uw verzoek voldoen, hoe redelijk dat ook is.
Het was nooit mijn gewoonte om gemaskerd te discussiëren, maar helaas heeft de realiteit van alledag dit doen veranderen.
Eén van de redenen dat er pas sinds kort door docenten wordt gesproken over de problemen binnen het onderwijs is dat mensen dat voor die tijd niet durfden. Men vreesde represailles en die vrees bleek in veel gevallen terecht. Als u dit forum doorleest zult u veel van dergelijke verhalen langs zien komen. Ook heeft BON een steunpunt intimidatie opgezet, en dat is helaas niet voor niets.
De voorzitter van de HBO raad zegt bijvoorbeeld dat docenten die het niet eens zijn met het Nieuwe Leren kunnen kiezen: aanpassen of wegwezen. Dat is om twee (drie) redenen vreemd. Op de eerste plaats is hij geen werkgever van docenten uit het HBO, maar werkgeversvoorzitter en op de tweede plaats geeft hij daarmee het generieke HBO standpunt weer dat HNL de gewenste onderwijsfilosofie dient te zijn. Aangezien hij ALLE HBO’s vertegenwoordigt kun je als docent met een andere mening nergens meer terecht. Dat geldt ook (en is nog erger) voor studenten met een andere wens. Een derde reden is natuurlijk dat HNL de slechts mogelijke onderwijsfilosofie is….
Vandaar mijn voorzichtigheid. Bijkomend voordeel vanuit mijn werkgever is dat ik nu mijn privé mening en de mening van de instelling zo zuiver mogelijk gescheiden kan houden.
Tenslotte: ik vind het dieptriest dat het zo ver heeft moeten komen. We willen leerlingen en studenten opleiden tot zelfstandige kritische en verantwoordelijke mensen, terwijl velen van ons dat gemuilkorfd moeten doen.
Communisme
Inderdaad, dieptriest. En weten we het nog: het communisme van destijds werd in het Westen verfoeid, vanwege het feit dat je onder dat regime geen vrijheid van meningsuiting had.
moeilijker, saaier, abstracter
Helemaal mee eens! Ik zou er nog aan willen toevoegen dat het ook leuk is een moeilijk boek met veel tekst en zonder plaatjes op eigen kracht te begrijpen, een moeilijke, veeleisende, soms oersaaie opleiding met succes af te ronden. Ik zou willen pleiten voor terughoudendheid in de didactische hulpjes (zoals leuke stripjes;-)) die aan leermatriaal worden toegevoegd. Die onderdrukken de fantasie en het eigen creatieve vermogen van kinderen om moeilijke materie te doorgronden. Durf ook gewoon volwassenentaal te gebruiken met veel abstracte termen; als ze het op school niet leren, waar dan nog wel?
Onderwijs onder dwang
Ik moet steeds denken aan de internaten waar mijn oudere broers en zussen naar toe gingen in de jaren vijftig. Daar gingen ze na de basisschool naar toe. Alleen door jongeren uit hun thuissituatie weg te halen, hen TV, iPod, GSM, vrijetijdscomputeren, uitgaan van ’s nachts één tot ’s morgens zes, kortom sex, drugs en rock ’n roll af te nemen en onder een regime te plaatsen, kun je hopen dat je ze de basisstof kunt inrammen, zoals sommigen dat zouden wensen.
Begrijp me goed: ik maak geen keuze voor ‘leuk’, maar voorzie dat bovengenoemde ingrepen noodzakelijk zijn en acht die vooralsnog ondenkbaar.
Ouders doen het ondenkbare!
Gelukkig kom ik op ouderavonden nogal eens ouders tegen die het ondenkbare doen: computers en avondjes uit afnemen totdat de schoolresultaten weer wat opfleuren. Dit onder het motto: pretjes kan je krijgen, als het maar plaatsvindt na gedane plichten.
Waarom dat zo ondenkbaar is begrijp ik niet. Volgens mij is het gangbare woord daarvoor: opvoeding.
Dat veel ouders dat zo niet doen, doet niets af aan het feit dat ze daar zelf voor kiezen. Ondenkbaar is het zeker niet.