Stelling: ‘De student het zelf laten ontdekken’ leidt tot homeopatische verdunning van de vragen. Reageer!
2 Reacties
juist Dat klopt. Maar vergeet niet; er zijn een heleboel mensen die heilig in homeopathie geloven. Het verschil met onderwijs is echter dat je na een opleiding aantoonbaar meer moet kunnen dan iemand die de opleiding niet gehad heeft.En dat is de vraag tegenwoodig.
Zelf ontdekken leidt tot dunne vragen Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Om een goede onderzoeksvraag te formuleren moet je gebruik maken van reeds aanwezige kennis. Zo kan het gebeuren dat een leerling die een werkstuk maakt over snaren het zo formuleert: Is de toon van een snaar afhankelijk van de spankracht? Met veel moeite komt men ertoe om de (mogelijke) evenredigheid van genoemde grootheden te beschouwen. En: hoe je zoiets dan kunt ontdekken en dat je ook moet letten op de andere variabelen (zoals snaarlengte) die mogelijk van invloed kunnen zijn, dat is voor velen erg lastig. Ik wijt dit, naast gebrek aan inzicht, toch ook aan het tekortschieten van de kennis! Daarom kan het belang van de aanwezigheid van een actieve begeleider (docent) niet genoeg worden benadrukt. De leerling heeft iemand nodig, zeker bij lastige vakken als natuurkunde en wiskunde, die hem wijst op ‘dwarsverbanden’ en leert door de stof ‘heen te kruipen’. De benadering van ‘de docent als coach’ werkt dan voor geen meter en uiteindelijk is de leerling er niet me geholpen. Je ziet wel eens groepen in het bos lopen onder leiding van een gids (boswachter), die tijdens de wandeling kan wijzen op allerlei interessante details, die anders aan de aandacht zouden ontsnappen: hij laat een doorkijkje zien, volgt tijdelijk het spoor van een everzwijn. Maar zonder de hoofdlijnen uit het oog te verliezen. Voor de natuurliefhebber moet dat een genot zijn (ik spreek uit ervaring). Tegenwoordig lijkt het wel (om de metafoor van de boswachter vast te houden) dat je net zo goed naar de VVV kunt gaan om er een uitgezette wandelroute te kopen. Voor je zelfstandigheid zou het misschien positief kunnen zijn, maar ik weet zeker dat je er veel minder van zou opsteken.
Waar het ‘nieuwe leren’ toe kan leiden, heb ik meermalen ervaren als ik de opdracht gaf: Verhef 7777 tot de macht 7777 en vertel me wat het eerste en wat het laatste cijfer van het antwoord is. Uiteraard zijn er die meteen de GR pakken en meedelen: “Hij geeft ERROR, meneer”. Maar wie komt er eigenlijjk op het idee om met logaritmen te werken? Vrijwel niemand! En dan betreft het leerlingen op een school waar nog op vrij traditionele manier de wiskundige vaardigheden worden onderwezen. Je moet er niet aan denken, waar we terecht komen als de verantwoordelijkheden nog meer bij de leerling worden neergelegd. Dan ben ik toch liever boswachter.
Reacties zijn gesloten.
Copyright & kopiëren; 2025|WordPress thema door MH Themes
juist
Dat klopt. Maar vergeet niet; er zijn een heleboel mensen die heilig in homeopathie geloven. Het verschil met onderwijs is echter dat je na een opleiding aantoonbaar meer moet kunnen dan iemand die de opleiding niet gehad heeft.En dat is de vraag tegenwoodig.
Zelf ontdekken leidt tot dunne vragen
Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Om een goede onderzoeksvraag te formuleren moet je gebruik maken van reeds aanwezige kennis. Zo kan het gebeuren dat een leerling die een werkstuk maakt over snaren het zo formuleert: Is de toon van een snaar afhankelijk van de spankracht? Met veel moeite komt men ertoe om de (mogelijke) evenredigheid van genoemde grootheden te beschouwen. En: hoe je zoiets dan kunt ontdekken en dat je ook moet letten op de andere variabelen (zoals snaarlengte) die mogelijk van invloed kunnen zijn, dat is voor velen erg lastig. Ik wijt dit, naast gebrek aan inzicht, toch ook aan het tekortschieten van de kennis! Daarom kan het belang van de aanwezigheid van een actieve begeleider (docent) niet genoeg worden benadrukt. De leerling heeft iemand nodig, zeker bij lastige vakken als natuurkunde en wiskunde, die hem wijst op ‘dwarsverbanden’ en leert door de stof ‘heen te kruipen’. De benadering van ‘de docent als coach’ werkt dan voor geen meter en uiteindelijk is de leerling er niet me geholpen. Je ziet wel eens groepen in het bos lopen onder leiding van een gids (boswachter), die tijdens de wandeling kan wijzen op allerlei interessante details, die anders aan de aandacht zouden ontsnappen: hij laat een doorkijkje zien, volgt tijdelijk het spoor van een everzwijn. Maar zonder de hoofdlijnen uit het oog te verliezen. Voor de natuurliefhebber moet dat een genot zijn (ik spreek uit ervaring). Tegenwoordig lijkt het wel (om de metafoor van de boswachter vast te houden) dat je net zo goed naar de VVV kunt gaan om er een uitgezette wandelroute te kopen. Voor je zelfstandigheid zou het misschien positief kunnen zijn, maar ik weet zeker dat je er veel minder van zou opsteken.
Waar het ‘nieuwe leren’ toe kan leiden, heb ik meermalen ervaren als ik de opdracht gaf: Verhef 7777 tot de macht 7777 en vertel me wat het eerste en wat het laatste cijfer van het antwoord is. Uiteraard zijn er die meteen de GR pakken en meedelen: “Hij geeft ERROR, meneer”. Maar wie komt er eigenlijjk op het idee om met logaritmen te werken? Vrijwel niemand! En dan betreft het leerlingen op een school waar nog op vrij traditionele manier de wiskundige vaardigheden worden onderwezen. Je moet er niet aan denken, waar we terecht komen als de verantwoordelijkheden nog meer bij de leerling worden neergelegd. Dan ben ik toch liever boswachter.