Er is de laatste 40 jaar (1966 – 2006) veel gesleuteld, zeg maar gerommeld, aan het onderwijssysteem. Elke paar jaar moest het anders en tegelijkertijd werd het bij elke verandering ook steeds minder, steeds slechter. Wat was er mis met wat we hadden?
Vroeger werden diploma’s uitgereikt aan mensen, die een bepaald kennisniveau hadden bereikt. Tegenwoordig worden diploma’s weggegeven, omdat iemand gedurende een bepaalde tijd ingeschreven is geweest bij een instituut.
Vroeger was de studietijd enigszins variabel en het kennisniveau bepalend voor een diploma. Tegenwoordig is het kennisniveau nauwelijks nog interessant en alleen de studietijd bepalend.
Onderwijs is ‘big business’ geworden! Het gaat al lang niet meer om de leerling/student; het gaat alleen nog maar om ‘de knikkers’. De directeur, die vroeger uit het onderwijsveld boven kwam drijven, omdat hij/zij extra capaciteiten had, is vervangen door een Raad van Bestuur. Managers worden aangetrokken uit het bedrijfsleven, omdat zij weten hoe ze ‘de tent’ moeten leiden. Managers, die de ballen verstand hebben van onderwijs en dus ook niet geïnteresseerd zijn in het kennisniveau van de studenten, maar slechts denken in aantallen en getallen. Vooral voor zichzelf. In de bestuursvergaderingen gaat het daarom hoofdzakelijk over de betere profilering van het bedrijf (de school), bezuinigingen op de werkvloer (meer winst), relaties en netwerken (welk vriendje kan ik helpen, zodat ik er ook beter van word), kunnen we nog een studiereis naar het buitenland verzinnen (de vrouw mag mee), salarissen en bonussen van de top (de eigen portemonnee moet gevuld blijven) en wat is de duurste leasebak die we ons kunnen permitteren. En, oh ja, studenten.
De productie moet wel doordraaien natuurlijk. Hoeveel studenten kunnen we binnenhalen en na enige tijd (ongestraft) een diploma geven. Op die cijfers, en die cijfers alleen, wordt het instituut afgerekend.
Uitvallers kosten tegenwoordig veel geld en studenten, die een studie waar nominaal 4 jaar voor staat, niet in 4 jaar halen, drukken de winst. Dit alles is voor het moderne management geen probleem. Zolang er maar genoeg jongeren zijn, die zich aanmelden voor een studie. De rest wordt ‘geregeld’. (Niet van horen-zeggen, maar tot mijn schande zelf aan meegedaan! Voorbeelden zullen ongetwijfeld volgen in deze serie.)
Het is al weer enige tijd geleden, dat er onderzoek werd gedaan naar fraude bij het hoger onderwijs. Het ging toen om fraude, zoals wij die in de letterlijke zin begrijpen. Constructies om meer geld binnen te halen dan waarop aanspraak kon worden gemaakt.
De ECHTE fraude is veel ernstiger. Het uitgeven van diploma’s aan mensen, die daarop absoluut geen recht hebben en de buitenwereld toch doen geloven, dat er sprake is van een zeker kennisniveau. Regering en parlement weten daarvan, want ik heb hen persoonlijk gesproken. Helaas is niemand geïnteresseerd. Zolang de boekhouding (dubbel of niet) maar klopt en de statistieken goede sier maken in het buitenland is alles ‘prima in orde’.
Nederland, kennisland. Een waarheid als een koe.
Met de juiste kennissen bereik je de top.
Fraude
Beste Fossiel,
De vier vormen die ik het meest tegenkom zijn:
– de zes gegeven door een niet (inhouds)deskundige
– de zes gegeven omdat we niet weten wat we met de student aanmoeten, hij begint te veel tijd te kosten
(zie mijn blog :”informatie gevraagd over cijfermanipulatie b.v. door inzetnormen”)
– de zes gegeven voor iets wat de student niet gemaakt heeft.
(zie SEO papport over de werkgelegenheid van hoger opgeleiden 2006)
– het diploma gegeven aan studenten die tot aan 30% van de stof niet gehad hebben door lesuitval etc.
Bij elkaar is dit misschien wel meer dan in 50% van de gevallen van toepassing.
TRIEST
Corgi