Heerlijke krant (soms) die Volkskrant; vandaag weer twee hout snijdende artikelen over het onderwijs. Schoo heeft eens goed uitgepakt en Aleid Truijens doet het met een geheel andere invalshoek. Lezen dus!
Reacties zijn gesloten.
Copyright & kopiëren; 2025|WordPress thema door MH Themes
AOB-blad
En het AOB-blad pleit in een groot artikel voor particuliere scholen na het voortgezet onderwijs, zodat er tenminste échte concurrentie en variatie in het onderwijsaanbod komt.
Waar is dat verhaal te vinden?
Dat is wel heel bijzonder in mijn optiek: een vakbond die pleit voor particulier onderwijs. Bedoelen ze *naast* of *in plaats van* bekostigd onderwijs? Is dat artikel ergens online te vinden?
Marten
voor iedereen
Toch maar even voor iedereen:
Truijens
Schoo
Het is dwaas iemands studie serieuzer te nemen dan hij/zij zelf doet.
Geweldig, Aleid!
Hè, hè, eindelijk iemand die het begrijpt! Nu Schoo nog even lezen.
Schoo gehersenspoeld
Hoe veertig jaar onderwijsvernielings-traditie iemand kunnen hersenspoelen bewijst H.J. Schoo in zijn overigens goedbedoelde stukje.
Schoo schrijft: Onderwijsvernieuwing is geen exacte wetenschap, maar een ervaringswetenschap, waaraan veel gissen en missen te pas komt. Op zijn gunstigst komen op een gegeven moment ‘best practices’ bovendrijven.
Onderwijsvernieuwing heeft helemaal niets met wetenschap te maken, Schoo! Net zo weinig als de zoveelste reorganisatie bij ABN-AMRO, of de zoveelste verbouwing in het huis van de familie de Bruin.
En ik heb sterk het gevoel dat die best practices al lang voor mijn geboorte waren komen bovendrijven, maar dat die met behulp van de wet van de scherpe elleboog en het recht van het dikke achterste zorgvuldig onder water zijn geduwd.
Het artikel van Schoo in De
Het artikel van Schoo in De Volkskrant onderstreept voor mij hoe noodzakelijk voorlopig nog een vereniging als Beter Onderwijs Nederland is.
Schoo
Het artikel van Schoo krijgt op één conclusie na die in het voordeel van BON uitpakt, van mij geen voldoende. Wat hij lijkt te willen zeggen is dat vrijheid van richting en vrijheid van inrichting twee kanten van één munt zijn, onzin natuurlijk deze vergelijking van ethiek met peren. Onderwijsvrijheid stelt weinig voor als scholen wel eigen richting maar geen eigen inrichting mogen uitleven, zegt Schoo. Pluriformiteit wordt nu cruciaal want niemand heeft hier de wijsheid in pacht. May the best team win, zegt Schoo, die ineens verandert in een liberale sociaal-Darwinist die aan de staat elke inmenging ontzegt. Te grote uitglijders voorkom je -achteraf- met het systeem van het centraal schriftelijk examen. En daarmee zijn we bij die ene conclusie die BON zal goedkeuren: onderwijsvernieuwingen nationaal uitrollen zoals nu weer dreigt met het competentieleren in het MBO is een vorm van staatspedagogiek die we niet moeten willen.
Verblind door de bekrompen afkeer van de vrijheid van richting die traditioneel bij de Volkskrant hoort kan hij niet meer helder waarnemen dat de huidige didactische en manageriële revolutie hele cohorten leerlingen slachtoffert en niet op schoolniveau kan worden beslecht.
Willem Smit
PS.
Bij de opmerking van Schoo dat niemand voor onderwijsvernieuwing de wijsheid in pacht heeft nog dit: vele hectoliters onderzoek zouden niets hebben opgeleverd? Kom nou. Onderwijs is geen wetenschap maar is wel onderwerp van wetenschappelijk onderzoek, net als godsdienst bijvoorbeeld. En dan blijkt traditioneel onderwijs veruit de beste papieren te hebben.
De lat hoog…
Het stukje van Truijens deed me goed. Want als er in de klas plaats is voor orde, humor en ontspanning, kun je op de juiste momenten ook serieuze periodes inbouwen waarop flinke prestaties van de kinderen worden verlangd. Dan ervaren de kinderen dat helemaal niet als een te hoge druk. Sterker nog, gaan ze vooruit dan is voor hen ook duidelijk dat hoge eisen stellen leidt tot succes. Uit de toetsing blijkt dat het op de tenen staan de kinderen een stukje hogerop heeft gebracht, het ene kind meer dan het andere. Zoals hier op de site al eerder was te lezen “Goed onderwijs is niet altijd leuk, maar wel altijd leerzaam”. Maar wel met de aantekening dat kinderen, dat zogenaamd saaie lesje, wel degelijk leuk gaan vinden als ze merken iets geleerd te hebben. Het is aan de leerkracht te bepalen hoe hoog de lat gelegd moet worden, maar te laag is nooit goed.