Zoals bij meerdere onderwijsinstellingen vinden er overal grote dan wel kleinere ontslagrondes plaats. Als eerste worden er geen mensen aangenomen. Vervolgens gaan de tijdelijke contracten eruit. En dan wordt er gekeken naar degene die een vast contract hebben. Mensen met een vast contract kunnen ontslagen worden volgens het last in first out principe of het afspiegelingsprincipe. Dit zijn grofweg de smaakjes.
Voor de mensen met een tijdelijk contract is het nogal zuur. Voor degene die al jaren binnen een instelling werken en denken dat ze niet geraakt zullen worden door deze ontslagronde; misschien ben je volgend jaar aan de beurt. Wat ikzelf nu ervaar is het onderlinge gemis aan solidariteit m.b.t. degene die een tijdelijk contract hebben.
De vakbonden werken hier helaas ook erg aan mee. I.p.v. dat ze zich sterk maken voor verandering of meer solidariteit tonen voor deze mensen met een tijdelijk contract, wordt deze “flexibele schil” makkelijk aan de kant gezet.
Alleen al het begrip “flexibele schil” roept vragen op. Zeker bij de grotere ROC instellingen.
Bij deze roep ik iedereen op tot meer solidariteit met elkaar waaronder de mensen met een tijdelijk contract.
Mooi gedacht
Hoe ga je die solidariteit vorm geven? Allemaal een lesuurtje inleveren om de tijdelijke collegae aan het werk te houden? Een gezamenlijke kerkdienst mat afsluitende collecte? De burelen van de managers kort en klein slaan? Venijnige stukjes schrijven in het schoolorgaan en de plaatselijke pers? De leerlingen opstoken tot aktie? Staken in de zomervakantie?
Erkenning van het probleem
Beste Hendrikush,
Proef ik een cynische ondertoon in jou reactie of vergis ik me? Als dit zo is, waarom is dit dan zo?
We zouden eens kunnen beginnen met het probleem onder ogen te zien. De ontslagrondes hebben namelijk verregaande consequenties. Zo wordt er steeds meer geschoven met personeel alsof het schaakstukken zijn op een dambord. Wat te denken van collega’s die door de week heen op verschillende locaties moeten werken? Maar dit terzijde.
Zelf verwacht ik niets of weinig van de overheid en ook niet van de politiek. Van het management hoeven we ook niet te veel te verwachten en dus zullen we, als we iets willen veranderen binnen het onderwijs, zelf de handen uit de mouwen moeten steken. Hoe dat vorm gegeven wordt, daar kunnen degene die actie willen voeren zelf over beslissen. Mijn advies zou zijn, beleg eerst eens een bijeenkomst en kijk naar medestanders die ook tot wat meer actie bereid zijn. Bespreek met elkaar welke acties je zou willen ondernemen met elkaar. Ga in gesprek met media en de leidinggevende maar vooral niet alleen en richt een eigen actie comité op of een eigen vakbond. Ik noem maar wat voorbeelden. Niets doen maakt het probleem alleen maar groter en met fatalistisch denken kom je al helemaal niet ver. Er zijn mogelijkheden en daar geloof ik in. Eindeloos kletsen over wat er ons aangedaan wordt is in mijn ogen zinloos en levert alleen maar zelfmedelijden op.