Minister Plasterk van Onderwijs maakt niet de juiste keuzen, vindt Zeki Arslan van multicultureel instituut Forum. ‘We mogen niet accepteren dat zoveel kinderen, bijvoorbeeld uit Turkse gezinnen, met twee jaar taalachterstand van de basisschool komen’, zegt Arslan aan de vooravond van de behandeling van de onderwijsbegroting in de Kamer. ‘Er gaat veel talent verloren. Mensen die het niveau van het onderwijs aan kunnen. Hierdoor stroomt een te groot deel van het potentieel in Nederland door naar te laag voortgezet onderwijs, met alle risico’s op schooluitval van dien.’
U wilt inburgeringsgelden besteden aan voorschools onderwijs?
‘Ja. We steken nu te weinig geld in het onderwijs voor kinderen tussen 0 en 4 jaar. Als ik als minister mocht kiezen, zou ik zeggen: laat die volwassenen inburgeren via de arbeidsmarkt, en steek het geld in de jonge kinderen. Die mogen niet al op school beginnen met een te gebrekkige taalbeheersing.’
U bepleit een topconferentie over onderwijskansen. Maar wie heeft het nu nog over de participatietop van juni?
‘Die participatietop was met die ruzie over het ontslagrecht veel te politiek beladen. Bij onderwijs is iedereen het eens over het belang ervan. Op die top moet je ouders, scholen, wethouders en bestuurders committeren aan hun inspanningen voor het doel. Dat zou bijvoorbeeld kunnen zijn: over acht jaar komen er geen leerlingen met taalachterstand meer van de basisschool. Voor de betrokkenen moet dat een maatschappelijke plicht zijn, met harde afspraken, een draaiboek, en bewakers met veel statuur, zoals Rinnooy Kan of Wijffels.’
Wat moet er dan concreet gebeuren?
‘Meer huiswerkklassen, meer stageplekken, individuele begeleiding van kinderen, ouderondersteuning. Alles bedoeld om de kansen te verbeteren.’
Waar haalt u het geld vandaan?
‘Niet van het onderwijs in elk geval. Maar als je die Joint Strike Fighter niet koopt, kun je de leraren goed betalen, én van Nederland weer een excellent kennisland maken. En anders moet Plasterk in Brussel om geld vragen. Daar moet toch 1,5 tot 2 miljard euro te halen zijn om de achterstanden in ons onderwijs te bestrijden?’
(Bron: Volkskrant van vandaag)
Ook hier een nieuwe trend.
‘Over acht jaar komen er geen leerlingen met taalachterstand meer van de basisschool. Voor de betrokkenen moet dat een maatschappelijke plicht zijn, met harde afspraken, een draaiboek, en bewakers met veel statuur.’
Makkelijk
Je kunt het ook allemaal makkelijk zeggen. Je verzint een ’target’ en dropt dat target vervolgens over de schutting (en het tuintje van het basisonderwijs ligt al zo veel met dingen die door de buren over de schutting gegooit zijn).
Verder zegt Arslan best verstandige dingen in dit artikel.
Inderdaad
moet het daar beginnen. Taalachterstand tussen 0 en 4 jaar voorkomen. ’n Goed fundament voor de rest van het onderwijsgebouw is de essentie.
En daarna natuurlijk, weg met wsns.
gebruik de cultuurverschillen
Het is opvallend hoe weinig respect veel voorstanders van een muticulturele samenleving voor de cultuur van allochtone entiteiten weten op te brengen op het moment dat die zichtbaar wordt en op een pijnlijke wijze afwijkt van onze eigen cultuur in geïdealiseerde vorm. Ook als er omstandigheden zijn waaronder die afwijking de betreffende groep grote voordelen kan brengen, zoals emancipatie van de groep, overwegen zij niet om de verschillen nuttig te gebruiken. Neem het onderwijs. Wij vinden dat het geen verschil mag maken of er een juffrouw of en meester voor de klas staat (voor zover een onderwijzer überhaupt nog voor de klas mag staan). Maar een zichzelf respecterende Turkse jongen van 8 vindt dat hij eigenlijk zijn waardigheid te kort doet als hij zich door een vrouw laat zeggen wat hij doen moet of wel of niet mag. Turkse jonge jongens bejegenen onderwijzeressen vaak hondsbrutaal Als ons het belang van de Turkse bevolkingsgroep (en onze onderwijzeressen) voorop zou staan en niet ons eigen ideaal van de gelijkwaardigheid der seksen zouden wij er voor zorgen dat Turkse jongens van Turkse mannen les kregen. Wegens cultuurverschillen mag je betere onderwijsresultaten verwachten als de meester met harde hand de wind er onder houdt dan wanneer er harde maat loze afspraken met onderwijsondersteunende instanties worden gemaakt.Seger Weehuizen
Wat een onzin!
Voor zover ik kan overzien ben ik een echte vrouw. Geef al jaren les, ook aan Turkse en Marokkaanse jongens van minimaal 16 jaar. Ik heb echt niets gemerkt van een gebrek aan respect voor mij op grond van mijn vrouw zijn. Het zal incidenteel best wel eens voorkomen, maar dit is een algemenisering die de zaak niet dient.
Respect
Zou dat dan toch ook iets te maken hebben met al of niet “haar op je tanden” hebben?
Veranderend ideaalbeeld
In mijn middelbare schooltijd, de zeventiger jaren, waren mensen die zich opofferden voor de ander aansprekende voorbeelden. Ghandi is daarvan een duidelijk voorbeeld. Maar ook andere vrijheidsstrijders, desnoods met geweld, werden gezien als voorbeeld: zij spanden zich in voor anderen die het minder goed hadden.
Dat is nogal veranderd. Kinderen hebben aanzien voor iemand die het “gemaakt” heeft.
En eerlijk gezegd, begrijp ik dat ook wel een beetje. Het idee: als je geen eens goed voor jezelf kunt zorgen, meester, wat kan ik dan verwachten dat jij voor mij zorgt Toch de wet van de sterkste, die we het liefste ontkennen, maar ook in onze maatschappij volop aanwezig is.
Leraren zonder haar op de tanden staan dus eerder onder-, dan boven aan de ladder,
en de middelbare leeftijd
….helpt vast ook een handje mee voor het respect. Tegelijk hoeft het vrouw zijn geen nadeel te zijn.
appels met peren vergelijken.
Jij spreekt nu over jongens van minimaal 16 jaar. Dat is in elk geval een geheel andered leeftijdsklasse. Die leerlingen waren misschien al een beetje aangepast of goed gemotiveerd. Mijn zoontje -van toen denk ik 10 jaar- kwam wegens een op handen zijnde fusie een jaar eerder dan de andere leerlingen van zijn school in het gebouw van de fusiepartner. Zijn moeder merkte het onbeschofte gedrag van de Turkse jongens tegenover zijn nieuwe lerares. Mijn zoon vertelde over het afpersen van geld onder dreigementen. Hij en 3 andere leerlingen van zijn oude school, waarvan één met evenwichtsproblemen, waren een maand later al vertrokken naar een andere school. Een onderwijzeres van een andere school waarmee ik bevriend ben bevestigde mijn indruk al vond zij de Marokkanen erger. In het nieuwe gebouw zijn aparte speelplaatsen voor 3 verschillende leeftijdsklassen. Dat is nooit eerder in Venlo nodig geweest. Doordat ik mijn kind snel op een andere school ondergebracht heb kan ik helaas ontkennen noch bevestigen dat de allochtonen op die school goed Nederlands hebben kunnen leren. Ik zou me dus vergist kunnen hebben en onzin hebben verkondigd.Seger Weehuizen
Ouderlijke verantwoordelijkheid: je kind Nederlands leren
Ik vind het een vorm van mishandeling als ouders verzuimen hun kinderen de meest essentiële kennis en vaardigheden bij te brengen. Dus ook als ouders willens en wetens nalaten hun kind de omgangstaal te leren. Als het vierjarige kind, in Nederland geboren en getogen, de school komt binnenwandelen terwijl het vrijwel geen Nederlands spreekt, of op het niveau van een tweejarige. Ik heb het dan niet over ouders die beide nog maar kort in Nederland zijn (als vluchteling bijv.) maar over gezinnen waarvan minimaal één partner zelf Nederlander is of langer dan tien jaar hier. Die hoort er gewoon voor te zorgen dat zijn kind Nederlands leert. Ook een basisschool mag van mij ingangseisen stellen. De kosten van eventuele remediëring moeten dan worden doorberekend aan de ouders.
Het is te zot voor woorden als een stel – waarvan minstens één Nederlander – besluit om hun kind thuis niet of nauwelijks Nederlands te leren, en de kosten voor de bestrijding van die misstand op de samenleving afschuift. Spreken die ouders ook een andere taal? Prima, maar Nederlands hoort er vanzelf ook bij.
Dus hup: minimumniveau vaststellen, toetsen bij aankomst, verplichte remediëring inzetten met een forse eigen bijdrage van de ouders. Wellicht brengt zo’n ‘prikkel’ ouders op verstandiger gedachten. Leraren zijn er niet voor om andermans nalatigheid op te lossen. En kinderen verdienen die molensteen om hun nek al helemaal niet.
Op dit voor de hand liggende thema heb ik nou nog nooit een SIRE-spotje gezien: “Ouders, bereid je kind voor op school. Leer je kind thuis niet alleen Turks of Marokkaans (of Fries), maar ook Nederlands” (maar dan een wat hippere slogan).
Een parallel: inburgering en HNL
Marokkaanse vrouw in Rotterdam wordt geïnterviewd. Haar jonge zoontje leert thuis geen Nederlands. Of dat geen probleem is? Ze doet het kind toch tekort zo?
Ze ziet dat anders. Hij gaat later toch werken in de winkel van zijn neef en daar heeft hij helemaal niets aan Nederlands.
Net als dat er in de VS plaatsen zijn waar je geen Engels meer hoeft te beheersen, zijn er in Nederland plaatsen waar het Nederlands niet meer zonodig hoeft. Om de televisie te kunnen volgen hoeft het in ieder geval niet ;-).
Maar ik ben het in principe zeer eens met je opmerkingen Couzijn. En duidelijke eisen die ook gehandhaafd worden en waar consequenties aan zitten bij niet nakomen maken het voor iedereen gemakkelijker.
De manier waarop hier in Nederland allochtonen lange tijd zijn behandeld lijkt heel erg veel op HNL:
Mijn beschrijving van de vrouw en kind hiervoor past ook perfect in het denkbeeld van HNL-achtige gedachten. Waarom zou Nederlandse taal nodig zijn? Het gaat toch om….. en we vinden weer een relativering van de voorheen boven elke twijfel verheven basisvaardigheden.
Je zou bijna denken dat dezelfde gedachtengang nou net het enige is dat die vrouw aan Nederlandse Cultuur goed heeft overgenomen. Of zou het algemeen menselijk zijn om iets niet te doen als je er voor jezelf met een smoes onderuit kunt komen?
Kortom: we moeten die smoezen niet toestaan, niet bij de inburgering van de zelfsturende allochtoon in de rijke Nederlandse Leefomgeving, maar ook niet bij de zelfsturende leerling in de rijke HNL leeromgeving. We hebben inmiddels gezien hoe het op beide fronten volledig uit de klauw is gelopen.
Gewone en ‘ongewone’ gezinnen
Misschien gaat de discussie er teveel vanuit dat alle ouders weldenkende mensen zijn die alle zaakjes op de rails hebben. Helaas is dat niet zo.
Vele ouders hebben een zekere mate van volwassenheid nooit bereikt, hebben in het gezin, als daar al sprake van mag zijn, grote sociale en financiële problemen.
Vroeger werd dat opgevangen door een aantal basisvaardigheden op de huishoudschool aan te leren.
Opvoedingondersteuning zou in zeer veel gezinnen broodnodig zijn.
Die kinderen zitten wel bij ons op school.
Tel uit uw zegeningen!