Op de site van het ministerie van OCenW staat inmiddels (11 april 2007) een nieuwsbericht naar aanleiding van Plasterks opmerkingen over het inleveren van vakantiedagen.
———————————————————————————-
“”Heeft minster Plasterk gezegd dat docenten vakantie moeten inleveren zoals vandaag in de Telegraaf staat vermeld? Nee, dat is niet juist. Wel heeft de minister aangegeven dat als er gekeken wordt naar de relatie tussen onderwijstijd en werkdruk, dat er dan ook gekeken moet worden naar de organisatie van het onderwijs.
De werkdruk in het onderwijs wordt als hoog ervaren. De onderwijsbonden hebben tevens aandacht gevraagd voor de werkdruk in relatie tot de onderwijstijd. De regering neemt de klachten over werkdruk serieus. Een zware commissie, die binnen twee weken door de minster wordt ingesteld, gaat kijken naar de positie van de leraar en naar de werkdruk. Na de zomer zal de commissie met een voorstel komen.
In het onderwijs vallen de vakanties van leraren samen met de schoolvakanties. Als gevolg van de 12 weken vakantie per jaar werken docenten meer uren per week dan bijvoorbeeld rijksambtenaren. Ouders, leerlingen en de omgeving doen steeds meer een beroep op leraren. Dit kan leiden tot een hogere werkdrukbeleving bij docenten. Een kritische blik naar de huidige organisatie van het onderwijs is op zijn plaats. Een van de oplossingen kan zijn om de uren buiten het directe lesgeven meer te verspreiden. Hoe het aantal contacturen van 1040 uur uiteindelijk verdeeld wordt over het jaar, is uiteraard de verantwoordelijkheid van de werkgevers en werknemers.”
Contacturen
OCW lijkt zijn eigen regelgeving niet te begrijpen (of tenminste: de persberichtenschrijver van OCW begrijpt de regelgeving van zijn ministerie niet). Die 1040 contacturen voor leerlingen hebben niets te maken met de 1659 werkuren voor leraren.
Werkdrukbeleving en serieus genomen worden
En dan dat woordje “werkdrukbeleving”. Alsof dat iets anders is als echte werkdruk. Je beleeft ‘m wel, terwijl-ie er eigenlijk niet is. Het wordt nog net geen aanstellerij genoemd.
Te hoge werkdruk en stress worden vooral veroorzaakt door een gebrek aan sturingsmogelijkheden. Doordat je bijvoorbeeld te volle klassen hebt (met bijv. ook nog rugzakleerlingen), te veel “moeilijke” klassen, ondermaatse lesboeken, te weinig voorbereidingstijd tijdens de werkweek krijgt, vastzit aan toetsweken en PTA’s, vastzit aan rare regels over tussentijds niet kunnen toetsen, niet eens een afsluitbare kast hebt om je spullen behoorlijk in op te bergen, je pauze bepaald niet altijd kunt gebruiken om even bij te komen (waar een pauze toch voor bedoeld is), het moet doen met onbetrouwbare, soms falende apparatuur, in te warme of te koude lokalen moet zitten, in vergaderingen en debiele cursussen moet zitten terwijl je je tijd voor andere zaken nodig hebt, elke periode, week of zelfs dag opnieuw moet zien wat er nu weer aan je rooster veranderd is, een kopieerkaart krijgt met een limiet, alleen kunt printen op een printer die in een andere ruimte zeker veertig meter van de PC verwijderd staat, niet in de ochtend of juist de middag kunt lesgeven omdat het schoolgebouw de hele dag tot de laatste vierkante meter goed benut moet worden, geen vast (vak)lokaal krijgt om diezelfde reden en op meerdere locaties moet lesgeven zonder dat daarmee in het rooster behoorlijk rekening mee is gehouden.
Allemaal een gebrek aan sturingsmogelijkheden dat je tot waanzin kan drijven.
En dat zou op te lossen zijn door het niet-lesgeven-deel van het werk anders over het jaar te verdelen? En dat zou ook nog eens géén consequenties hebben voor mijn vakanties?? En OC&W zou onze klachten daarmee serieus nemen???
Laat me niet lachen.
Zeer herkenbare
ergernissen, maar wat zie ik op de site van de Volkskrant? Een poll waarbij maar liefst 66% van de stemmers het inleveren van vakantie een goed idee vindt. We klagen niet genoeg in de media: ik denk dat we pas serieus worden genomen, als we eens flink lang gaan staken. Geen dag, nee minstens een week.
Stipheidsaktie
Ga gewoon eens een paar weken stipt 41 klokuren per week, 8 klokuren per dag, werken. Tel de tussenuren, de verkastijden, de correctietijd, de voorbereidingstijd, de overlegtijd enz. mee. Onderwijzers zijn niet goed bij hun hoofd als ze steeds maar weer allerlei tijd verspijkeren aan zaken die ze uit roeping tot hun werk rekenen. Daar profiteren de werkgevers van en het ondergraaft hun beeld bij het onwetende publiek.
Ja een stiptheidsaktie
zou een mooie, eerste waarschuwing kunnen zijn aan het publiek, Plasterk en de besturen dat we er nu echt snel meer dan genoeg van krijgen om op deze manier aan de kant te worden geschoven. Ik neem althans aan dat ik hier niet alleen voor mezelf spreek. Ik ben diep teleurgesteld in Plasterk.
Geduld Fritzi
Wacht nog even af tot je weet wat RP zelf denkt. Totnutoe lezen en horen we alleen via derden wat hij voor zou hebben met het onderwijs. Wacht even af wat hij wil gaan doen aan het minimale ‘stukloon per leerling’.
De bierkaai
Ik merk dat ik er nu even doorheen zit. Ik ervaar de strijd als vechten tegen de bierkaai of tegen de moloch, zoals Leo het zegt. Mij bekruipt de angst dat we allang zijn ingehaald, dat de tentakels van HNL zich al zo vast hebben geworteld in allerlei instituties dat het een illusie is om er nog tegen te vechten. Als Plasterk na zijn 100 dagen niet met iets komt waardoor ik me serieus genomen voel als docent, kap ik er mee.
Als er geen enkel verschil blijft in werksfeer en arbeidsverhoudingen tussen bedrijfsleven en het onderwijs, vind ik het geen aantrekkelijke sector meer, hoe leuk ik het contact met de leerlingen ook vind. Ik heb voor het onderwijs gekozen omdat ik daarin niet alleen voor anderen iets beteken, maar ik daarin ook tot enige, bescheiden intellectuele zelfverwerkelijking kan komen. Juist op dat punt hebben we al zo vreselijk veel moeten inleveren. Ik wil het onderwijs geven waar ik zelf in geloof, en niet ‘uitserveerder zijn van koffie die ik niet zelf heb gezet’.
Zo herkenbaar
Tegen beter weten in hoop je op een keer ten goede; steeds weer valt het tegen; al tientallen jaren is dat het geval.
En toch; hoop doet leven; niet opgeven Fritzi.
Je slaat de spijker op de kop
Om (zwaar) werk vol te houden zul je het in eerste instantie zélf leuk werk moeten vinden; je zult er zélf voldoening uit moeten halen. Meer en meer wordt ons die voldoening afgenomen, worden de randvoorwaarden verzwaard en wordt de beloning gemarginaliseerd. Onder het motto ‘dat we het tenslotte voor de leerlingen doen?’ Ja, dat haalt je de koekoek. Ik wil zélf mijn werk leuk vinden en ja, ik vínd het leuk om wat voor een ander te kunnen betekenen en daaraan ontleen ik ook een deel van mijn voldoening. Maar dat kan ik als ijsverkoper op een hete zomerdag ook.
Deze site zet zich in voor beter onderwijs; de kreten “leerling centraal” etc zijn niet van de lucht. Maar oog voor diegenen die het uit moeten voeren lijkt er in de maatschappij niet te zijn. Hoe kan een kopje koffie nou lekker smaken met ’n chagrijnige serveerster, een koud en winderig terras en waarvoor je ook nog eens teveel moet betalen?
@De Bierkaai
Ik kan me voorstellen dat je er over denkt het onderwijs te verlaten. Als zelfbeschermingmaatregel zou dit ook best goed kunnen zijn. Je kunt je dan nog wel inzetten voor BeterOnderwijs als ouder of als burger van dit land. Dat beschouw ik zelfs als je burgerplicht.
Zie het voorbeeld van Ralph.
Mee eens
en aan het basisonderwijs.
Stiptheidsactie is snijden in je eigen vlees
Ik denk dat een stiptheidsactie niet werkt, omdat je daar vooral zelf de prijs voor betaalt. Ik kan wel minder gaan voorbereiden en gaan nakijken, maar dan krijg ik dat op korte of langere termijn weer op mijn brood van mijn leerlingen.
We werken niet zozeer te hard voor onze baas, vanwege afspraken in ons contract, omdat onze collega’s dat óók doen, of puur uit idealisme voor onze leerlingen. We werken vooral te hard omdat we er, als we dat níet doen, zelf de prijs voor betalen.
Je moet het alleen doen
als het gecoördineerd gebeurt en je van tevoren aankondigt dat het zichtbare gevolgen zal hebben.
Als ik zeg …
… dat nakijwerk even blijft liggen t.g.v. persoonlijke omstandigheden hebben mijn leerlingen daar alle begrip voor.
Ik denk dat leerlingen beter dan wie dan ook (kunnen) weten wat het betekent om docent te zijn. Op het moment dat je acties aankondigt en leerlingen laat weten dat er gevolgen zullen zijn, denk ik dat zij de laatsten zullen zijn, die gaan protesteren.
Ik heb bij de meeste van mijn leerlingen wel het idee dat er bij hen enig besef is dat ik er voor hen ben, dat ik er ben om hen verder te helpen.
Een les blijft een les
Niet in eigen vlees snijden betekent dat de leerlingen en de les voorgaan, inclusief voorbereiding, correctie enz.
Maar je kunt binnen een 8 urennorm wel het aantal lessen per dag/week beperken; en je kunt wel alle overige rimbam van he onderwijs laten liggen. En alleen avondwerk; ouderavonden, vergaderingen als dat dezelfde week wordt gecompenseerd.
En net zoals bij de brandweer ’tussenuren zijn werkuren’ dwingt de roostermaker in onoplosbare planningsproblemen.
We dagdromen nu, maar…
… hoe krijg je een een dergelijke actie / staking op poten???
Overigens ben ik helemaal vóór!
Wie heeft er vakbondservaring?
Ik zou het niet weten.
Ik ben uit lijfsbehoud al
Ik ben uit lijfsbehoud al een tijdje bezig met mijn eigen stiptheidsactie, die inhoudt: geen werk meer mee naar huis. Ik moet al genoeg onbetaald ’s avonds en op vrije dagen komen opdraven, ik zou wel gek zijn om daar zelf nog meer avonden en vrije dagen aan toe te voegen. Natuurlijk lukt het niet altijd: als er nu eenmaal een tentamen is op dinsdag, is er een tentamen op dinsdag en dan zal ik er eentje gemaakt moeten hebben. Maar als het even kan hier geen ’thuiswerk’ meer: ik ben op alle dagen aanwezig tot 17:00 (als ik het pand niet word uitgegooid regelmatig tot 18:00) en wat dan niet af is, is niet af. Dwingt de schoolleiding mij om direct na afloop van m’n lessen een vergadering of studiemiddag bij te wonen die tot 17:00 duurt, dan bereid ik voor de volgende dag dus m’n lessen niet voor. Vervelend voor de leerlingen, en ik denk regelmatig “jullie verdienen beter dan dit”, maar het ligt niet aan mij dat ik de faciliteiten niet krijg om de boel fatsoenlijk voor te bereiden en ik neem die verantwoordelijkheid, die bij de schoolleiding (of, zo u wilt, bij Plasterk) ligt ook niet meer op m’n schouders. Toen ik dat nog wel deed kwam ik overspannen thuis te zitten, zo dom ben ik niet meer.
heel verstandig
Ik heb hetzelfde gedaan toen de HNL-gekte toesloeg. De nieuwe voorschriften van de vernieuwlers heb ik letterlijk opgevolgd. Kwam pas in actie als de leerling daarom vroeg. Veel vragen kreeg ik niet. Heb het einde zo in alle rust gehaald. Ik had het ook liever anders gewild, maar dat was verkeerd, kan niet meer in deze nieuwe tijden, werd mij duidelijk gemaakt.
goed overdenken en de benodigde bagage meegeven
Vragen kreeg ook ik niet en als ik langs kwam lopen om te “begeleiden” en ik probeerde de leerlingen door het stellen van vragen op het goede spoor te zetten, kreeg ik antwoorden in de vorm van “ik heb hier helemaal geen zin in”.
Klachten kwamen er vanzelf: van ouders en uiteindelijk van de schoolleiding. Vervolgens kwam de intimidatie. Je begrijpt het al: ik zit nu ook overspannen thuis.
Dus wat je ook doet, je doet het nooit goed en inmiddels weet ik ook hoe dat komt:
Je moet het als docent allemaal maar zelf uitzoeken (over werkdruk gesproken)!
Onderwijsvernieuwing? Oké, mits goed overdacht en mits de docent de benodigde bagage meekrijgt om het goed uit te voeren!
En zo lang dat niet gebeurt blijf je van mijn vakantie af, Plasterk!
Een collega van mij koos ook voor zijn rust
Een collega werkt een aantal dagen per week op een vmbo in Rotterdam (secretariële medewerkers). Hij heeft daar een aantal jaren geleden de keuze gemaakt “Val ik om of maak ik mijn baas blij?”. Hij heeft voor zijn gezondheid en dus de laatste optie gekozen. Sleutelde vervolgens een mooi ogend werkplan Engels in elkaar, keurig binnen de daarvoor gegeven richtlijnen want anderen wisten natuurlijk beter hoe hij zijn vak moest geven dan hijzelf na pakweg 25 jaar Engelse les geven.
Gevolg: leerlingen gelukkig want makkelijke lessen, baas gelukkig want leerlingen gelukkig, collega gezond gebleven. Maar leren ze wat? “Nou nee, niet echt” is zijn reactie. Hij ervaart het dan ook zo dat hij in Rotterdam op school is en bij ons echt werkt. En als er bij een stagebedrijf – terecht – wordt geklaagd dat de secretariële medewerkers (v/m) nog niet eens een fatsoenlijke brief in het Engels kunnen schrijven geeft hij de klager volmondig gelijk. Maar ja, als de deskundigen je bijvoorbeeld hebben verteld dat je niet meer de opdracht mag geven “Vertaal dit stukje tekst in het Engels” dan is dat niet zo verwonderlijk ……
de klager gelijk geven
Dat kost je soms ook de kop. Je bent ambassadeur van je school en dan ga je de afnemers van je “producten” toch niet vertellen dat ze gelijk hebben?. Je moet dan natuurlijk iets vertellen over dat het vroeger helemaal niet beter was en dat ze tegenwoordig toch heel veel extra competenties hebben zoals… uh…. en … uh …
Ziek- en misselijk makend is het!
Maar ik ga ook stressen als
Maar ik ga ook stressen als ik mijn les niet goed voorbereid….
wij blij leerlingen niet
wij hebben een roostermaker die het zelfs presteert om een docent met een fulltime functie (bij ons 27,78 lesuren van 45 min) 2 middagen vrij te roosteren. Deze heeft dus geen bapo niks, geeft 28 uur les.
bovenbouw leerlingen hebben er de schurft aan, want zij zitten vaak met allerlei tussen uren, 2de uur les, 3de uur keuze uur, en dan nog het 8ste uur les bv. kan voorkomen.
sheet
Ik heb er een prima excel sheet voor, gratis, voor niets, kostenloos gemaild
en de leerling dan?
Ik er ga nog steeds vanuit dat die vakanties zowel voor docenten als voor leerlingen een must zijn. In het hele verhaal heeft Den Haag voor zover ik weet nog niet beargumenteerd waarom het goed is om de leerling te korten op zijn vakantie. Is het wel gezond voor de leerling om minder vakantie te hebben?
In heel veel landen is het zo dat de schoolvakanties anders zijn dan de vakanties in andere sectoren? Dat zal toch een reden hebben?
Zo’n opsomming is confronterend
en het erge is: iedere docent herkent de verschillende punten. Het lijkt me soms aardig om een anti-docenten campagne te starten. Haaks op alle campagnes die er door het rijk gevoerd worden voor het werven van leraren. Dan zou ik jouw tekst gebruiken, EM70.
Eigenlijk is er maar een oplossing: serieus kijken of er ook ander werk is. Je aanmelden bij een uitzendbureau en eens kijken of ze je kunnen gebruiken. Ik weet zeker dat als een uitzendbureau actief zou werven onder leraren, dat ze dan aan de bemiddeling behoorlijk zouden kunnen verdienen.
Werken in het onderwijs begint wel een vervelende aangelegenheid te worden. Als men in nederland eigenlijk geen goed onderwijs wil, waarom zou je je dan nog zo inspannen? Laat ook maar. Ouders interesseert het niet (als ze maar opvang hebben voor hun kinderen bij een aardige meneer of mevrouw), schoolbesturen hebben hun eigen agenda, de bonden zitten er voor zichzelf, de leerlingen willen naar huis, en een leraar is een zeur. Waarom blijven jullie eigenlijk in het onderwijs werken? Laat me eens raden: gewoonte. Je weet eigenlijk niet wat je anders zou moeten doen.
————————————————————————
Af en toe een andere tekst onder een bericht is verfrissend.
Anti-docenten campagne: weg met ons!
Simon, een anti-docenten campagne, dat is een geweldig idee! Weg met ons!
Zelf heb ik ook nog een ander actie-plan bedacht.
We wonen bij elkaar in de buurt; binnenkort moeten we maar eens om de tafel gaan zitten.
Wat ik hier nog niet zo tegenkom is het volgende:
Wat ik hier nog niet zo tegenkom is het volgende: Vroeger, toen alles nog normaal was (je had geen vastgesteld aantal uren dat je behoorde te werken), had je als leraar “vrij” tijdens de schoolvakanties. Die tijd gebruikte je voor allerlei schoolzaken: proefwerk nakijken, schoolonderzoek maken, practicumhandleidingen bijwerken, bijlezen, opladen, enz. Bovendien nam je in die tijd vakantie op (dat kon niet anders) en nam je ook vaak nog iets te lezen mee, dat was blijven liggen. Toen kreeg je die vragen in de Tweede Kamer: hoe lang worden die leraren eigenlijk geacht te werken ? Eerst werd een getal genoemd rond 1550 uur, dat vond men toch wel wat weinig en kwam de 1710 uur uit de hoge hoed. Jaren later teruggebracht naar 1656 uur. Daar kon ik het niet van doen, maar ja, ik vond mijn vak “leuk”. En het fijne was vooral dat je zoveel tijd per jaar had (13 weken) waarin je tot jezelf kon komen, want het leraarschap vraagt veel van een mens.
Dan naar nu: als ik zie wat er allemaal bijgekomen is in de “reguliere” onderwijstijd dan is de oplossing niet te gaan knabbelen aan die 13 weken, want die zijn nog steeds nodig “om tot jezelf te komen”. De oplossing ligt dus in het verminderen van al die taken “die er bij gekomen zijn”. Het zou interessant zijn zo’n lijstje op te stellen van zaken “die er bij gekomen zijn”.
Anton van Hooff
Anton van Hooff heeft goede reactie in NRC Handelsblad van donderdag 12 april 2007: Maar wat is het lesgeven afmattend. Hoe heb ik ooit 26 en meer uur kunnen geven?
En dat stukje van Van Hooff
En dat stukje van Van Hooff staat hier (hij vindt het vast goed dat ik dat op de BONsite zet).