Joris de drakendoder

De overheid wil eigenlijk niet rechtstreeks met de scholen communiceren en zoekt in alle gevallen – ook in de andere sectoren van de maatschappij – vertegenwoordigende lichamen die de standpunten van bepaalde groeperingen vertegenwoordigen.
Ik woon toevallig in een buurt met de mooiste panden waarin die adviesorganen gehuisvest zijn.
Zij wonen daar beter dan U en ik. Wanneer ik daar langs loop – en dat gebeurt nog al eens – dan denk ik altijd: daar gaat ons goede geld. Wanneer ik daar binnen zou lopen, zou ik echt geen gesprekspartner zijn, want zij praten niet met individuen. Zo zit die wereld in elkaar.
Toch heeft de overheid al die adviesorganen nodig, omdat de overheid zelf niemand is en ook niet weet waarover ze eigenlijk praat.
Ik woon toevallig ook nog in een buurt met heel veel parlementariërs. Wanneer je een praatje met ze maakt, zijn ze verbaasd over je verhalen. Maar een gesprekspartner ben je niet. Immers zij praten niet met individuen, want zij hebben hun eigen adviesorganen.
BON is niemand méér dan dít forum, een verzameling van idealisten die het beste voor hebben met ons onderwijs en de toekomst van onze kinderen.
Maar wanneer je het bestuur uitnodigt te communiceren op dit forum, geven ook zíj niet thuis. Want ook zij praten niet met individuen. Alleen met de overheid in dit geval. Zo zit die wereld in elkaar.
Nu wordt er een part-time medewerker aangesteld.
In mijn angstdromen loop ik door de straten en zie een BON-kantoor tussen al die andere kantoren waar ik al vele malen langsgelopen ben en ik denk: daar gaat ons goede geld, en vervolgens: het is weer tijd om een nieuwe actiegroep op te richten. Want nu behoren ook zíj tot de gevestigde orde.
Om met de overheid te communiceren hebben we die adviesorganen blijkbaar nodig.
Om met de burger te communiceren heeft ook de overheid diezelfde adviesorganen nodig.
En dat loopt allemaal langs die prachtige kantoren, waarvan ik denk: daar gaat ons goede geld.
Het is een zevenkoppig monster dat bureaucratie heet. Een gevecht daartegen is onmogelijk. Daar moet je een Hercules voor zijn of een Joris de Drakendoder. Maar die bestaan alleen in fabels.
Rechtstreeks contact is blijkbaar niet mogelijk.
We zijn op onszelf aangewezen. Laat dat maar zo zijn.
We gaan de school in, doen de klasdeur achter ons dicht en scheppen onze eigen wereld, hopelijk tot vreugde en voorspoed van onze leerlingen.