Een voortreffelijke metafoor voor het nieuwste onderwijsmodel van schrijver/docent Lodewijk Wiener aan de tafel van Pauw & Witteman, toen het woord studiehuis viel. (na een beschrijving van zijn genomineerde boek ‘De verering van Quirina T.’.) Opnieuw beschrijft een bevlogen ouddocent hoe het “just in time knowledge system’ iedere diepgang mist.
Aan dezelfde tafel aangeschoven Bas Haring, (leerstoel “Publiek begrip wetenschap”) die via een vulganiserende benadering in metaforen moeilijke wetenschappelijk onderwerpen voor het gewone publiek toegankelijk wil maken.
Met veel ongeloof volgt de tafel het fanatieke graafwerk, waarvoor bij de volgers van het ‘just in time’ onderwijs nauwelijks enige belangstelling zal bestaan. Het verweer is weer het oude deuntje uit de verzekeringsbranche: praat het volk een probleem aan en je creëert ruimte voor een nieuw gat in de markt… of voor een stoel.
Maar ook weer een heel schrijnend verhaal
erachter. Wiener vertelde dat hij noodgedwongen in de onderbouw is gaan lesgeven, nadat hij op een dag op school kwam en dacht ‘ik kan het niet meer’. Hij herkende zijn vak niet meer terug, omdat hij geen les meer kon geven over literatuur. Het nakijken van gecopy-paste leesdossiers kon hij niet meer opbrengen. Zijn vak was hem dus gedeeltelijk ontnomen. Hij zit dan ook in het comité van aanbeveling van BON.
Ik hoop dat hij de Libris literatuurprijs krijgt: een bijzonder auteur die het verdient, zoals ook Jeroen Brouwers al eens terecht opmerkte. “Toen Jeroen Brouwers in september 1996 in Haarlem Wieners bundel Ochtendwandeling presenteerde, stelde hij vast dat er ‘in de huidige Nederlandse letteren geen schrijver zo verwaarloosd (is) als Lodewijk Henri Wiener.’” bron: Ons Erfdeel.