Er zijn veel goede en belangrijke denkers onder leraren.
Een van hen was de Amerikaanse filosoof en literatuurcriticus Irving Babbit (1865-1933). Hij was het grootste deel van zijn leven docent aan Harvard.
Babbit verzette zich tegen de in zijn tijd – en tot op heden – hardnekkige mode als zou het in het onderwijs vooral gaan om ‘training for service’ en ‘training for power’.
Babbit was er niet op tegen dat de universiteit toekomstige leiders en gezagsdragers afleverde, maar vond dat de nadruk van het onderwijs vooral moest liggen op innerlijke vorming (Bildung).
Bij het onderwijzen ging het Babbit er ook om een elite te vormen. Dit niet omdat hij sommigen boven anderen wilde stellen, maar omdat slechts enkelen genoeg kwaliteiten zouden bezitten om zichzelf de discipline op te leggen die anderen tot voorbeeld kon dienen.
Het zou volgens hem een illusie zijn te denken dat je het algehele niveau van de samenleving omhoog kunt krijgen door de onderkant omhoog te halen. Het is juist noodzakelijk de top omhoog te halen: je hebt excellentie harder nodig dan gelijkheid. Het eerste is namelijk voorwaarde om het tweede te bereiken.
Daarom zouden scholen op de eerste plaats moeten werken aan de vorming van het innerlijke leven van leerlingen en studenten .
Vele leraren verwaarlozen volgens Babbit hun taak door in te zetten op specifieke deelgebieden in plaats van te werken aan de geest en het karakter van jonge mensen.
Thierry Baudet, jonge historicus en jurist, schrijft over hem in het onlangs uitgekomen boek ‘Conservatieve Vooruitgang’ dat hij samen met Michiel Visser samenstelde over belangrijke denkers uit de twintigste eeuw.