D-day

Het zal heus  niet het gevolg zijn van mijn vorige column maar ik ben er niet minder blij om: eindelijk schudden leraren het juk van de regenten af en gaan hun eigen belangen zelf behartigen. Meer dan veertig jaar lang is het onderwijsbeleid de speelbal geweest van regenten en managers en zijn onderwijzers en leraren behandeld als pionnen en gewillige slachtoffers.

Het is zoals Geert Mak onlangs zei nadat hij een belangrijke prijs had gekregen voor zijn oeuvre  als geschiedschrijver: ‘Dat emotioneert me enorm hè, die laag regenten die zich de afgelopen kwart eeuw tussen het politieke bestuur en het gewone leven gewurmd heeft. Net als in de achttiende eeuw in Amsterdam wemelt het van de mensen die elkaar baantjes toespelen, altijd maar voor korte tijd ergens zitten, zelden iets van de inhoud van het werk weten, daardoor niemand vertrouwen en uitzinnige controlesystemen optuigen. Het effect is dat schoolmeesters en dokters en boeren de lol in hun werk totaal zijn kwijtgeraakt. De meesten zijn te fatsoenlijk om op populistische partijen te stemmen, maar vanbinnen zijn ze woedend. Woedend.’( NRC Handelsblad, 2 dec. 2017)

Wat Mak hier niet direct noemt is de wijze waarop de politiek keer op keer misbruik heeft gemaakt van de argumenten van zg. deskundigen en wetenschappers. Voor het onderwijs gaat om de onderwijskundigen, om instituten als de Onderwijsraad en de Inspectie. In naam onafhankelijk, in de praktijk bijna altijd bereid om het de machthebbers, de verschaffers van opdrachten en subsidies, naar de zin te maken. Men leze wat Hans Duijvestijn daarover schrijft bij BON.

Nu de nieuwe onderwijsbond een succes lijkt worden, voorzie ik dat de ‘oude’ bonden zoete broodjes gaan bakken  en ‘bereid zijn’ samen te werken  met de nieuwe bond.

Wat zei daarover de voorzitter van AOb, Liesbeth Verheggen, reeds lang de schaamte voorbij, : ‘We heten ze van harte welkom in de polder.’

Onderwijzers en leraren zijn vaak goedgelovig, te aardig. Echt, ze moeten zich deze keer niet laten inpakken door mensen die al decennia lang hebben laten zien hoe het niet moet. Die zelf medeverantwoordelijk zijn voor de ontstane situatie, door te zwijgen, door toe te geven, door incompetentie. Die nu bang zijn voor hun positie, hun ‘verworven rechten’.

Nee, er wacht de nieuwe bond nog een harde en langdurige strijd die alleen gewonnen kan worden door vast te houden aan de eigen principes.

J.C. Traas