Kort van memorie

Kort van memorie

Dat de voorzitter van de raad van bestuur van het ROC Leiden zo maar ontslagen is overvalt me toch een beetje. Waar moet het in het onderwijs naar toe als zelfs de bestuurder niet meer zeker is van zijn lucratieve baantje? De goede man had nog zo zijn best gedaan om zijn ROC in Nederland op de kaart te zetten. Een spiksplinternieuw gebouw met een uitstraling van zal ik je daar hebben verrees aan de Leidse horizon en het ROC was duurzaam klaar voor de toekomst. En nu, zomaar plots als een donderslag aan heldere hemel mocht hij het nieuwe pand verlaten langs dezelfde weg als dat hij gekomen was. Het schijnt dat de raad van toezicht boos was omdat er niet snel genoeg bezuinigd, geruimd,  gereorganiseerd en ontslagen werd. Of dat zo is, daar hebben we het raden naar.

Persoonlijk denk ik dat het eerder de bouwkosten geweest zijn die als een molensteen om de nek van de bestuursvoorzitter hebben gehangen. Eerlijk gezegd heeft hij wel een beetje de verdenking op zich geladen drager te zijn van een holle schedel want wie betaalt er een gebouw niet één, niet twee, maar drie keer? Een eerste keer om het te laten bouwen, een tweede keer om het voor langere tijd te huren van de investeringsmaatschappij aan wie het gebouw verkocht is omdat de hypotheek niet meer kon worden opgebracht en een derde keer omdat het schooltje zich verbonden heeft om ná de huurperiode het gebouw terug te kopen van de investeerders. Leuk voor al die belastingbetalende Nederlander, weet hij tenminste waar zijn zuur verdiende centjes aan gespendeerd worden.

Geen iDee66 haalt een ouwe koe uit de sloot en half onderwijsgevend Nederland staat alweer te juichen rond een dooie mus. Om de macht van de educatieve uitgevers te breken moeten de man en vrouw voor de klas maar zijn eigen methode gaan schrijven. Dat zou goed zijn voor de participatie, de beroepseer, de onafhankelijkheid van de docent. Geen iDee66 is altijd al een partijtje geweest dat goed was in dit soort van ronkende platitudes waarvan ze zelf niet weten wat het eigenlijk moet voorstellen. Aangezien al lang bekend is dat onderwijsgevend Nederland nogal tamelijk kort van memorie is wek ik even de kersverse minister van onderwijs van een jaartje of acht geleden weer tot leven. De minister van onderwijs en cultuur die als eerste minister van feesten en partijen het land onveilig maakte, R. Plasterk. Als eerste had hij begrepen dat het Nederlandse docentencorps tot heel veel in staat was, als er maar genoeg onafhankelijk geparticipeerd werd  in de vorm van het schrijven en ontwikkelen van de eigen methode, in de eigen tijd, en ten voordele van het hele onderwijs. Hij noemde het project ‘Wikiwijs’. Plasterk was niet van plan om de educatieve uitgeverijen de nek om te draaien zoals geeniDee66 maar om gratis en voor niks indien mogelijk, nieuwe door de docenten zelfbedachte methoden de wereld in te sturen. Onderwijsgevend Nederland reageerde enthousiast en tot laat in de nacht werd er in de studeerkamertjes gewikiwijsd. Nu, een jaartje of zeven later is het enige wat ik nog van wikiwijs gehoord heb dat een school twee euro per leerling moet ophoesten om aangesloten te blijven aan de wikiwijsbibliotheek. Mooi zaken doen is dat. Gratis content achter de ICT decoder en abonnementsgeld innen om het gepruts van je collega aan de andere kant van het land te mogen bewonderen.  

AL bij al ben ik er van overtuigd dat het zesjes partijtje geen idee heeft hoe een lesmethode tot stand komt. Dat zo een methode uit de koker komt van praktiserende docenten, ondersteund door didactici, pedagogen, en een goed toegeruste redactie en de ontwikkeling en productie betaald wordt met het geld van de uitgever en niet met belastinggeld, zien de zesjes maar even over het hoofd. Wat hun betreft moet de macht en daarmee de kennis en kunde van jaren en jaren gebroken worden. Ik heb geen idee hoelang dit partijtje dat zichzelf uit zelfbevlekking ‘onderwijspartij’ noemt een rad voor de ogen van onderwijsgevend Nederland mag en kan blijven draaien? Niet te lang meer hoop ik, er is zo al weinig genoeg over van het onderwijs.

Jesse Jeronimoon