Het taboe dat vroeger alles beter was is aangevuld met het taboe van de ‘negatieve’ houding. Critici die lijnrecht tegenover het blinde vooruitgangsdenken staan worden verweten naar de jaren ’50 terug te willen en niet op een pósitieve manier te willen bijdragen aan de toekomst van het onderwijs. Ik vind dat een hele vervelende manier van doen. Ik ben juist heel positief,… over vroeger, … van na de jaren ’50/60.
Als ik mij herinner was mijn leraar in groep 8 (dit was in 1991), tevens directeur van de basisschool, er één van de oude stempel. Hij zorgde er eigenhandig voor dat ik naar het havo/vwo VO kon, ondanks mijn slechte cito-resultaten. Een groot deel van mijn jeugd had ik in het buitenland doorgebracht en daar waren Willem van Oranje, -d en -dt’s en de bodemtypen van Nederland even afwezig als onbelangrijk. Op Amerikaanse scholen leerde ik vooral vissen ontleden, rekenen en veel sporten. Deze leraar waar ik dus halverwege het jaar bij in de klas kwam vond dat ik niet thuishoorde op de MAVO, dus gebeurde dat ook niet. ‘Omstandigheden van het geval’ noemen we dat ook wel. Ik kan me daarom ook zo slecht voorstellen dat ouders de resultaten van een cito toets zelden aanvechten terwijl de toets allesbepalend lijkt te worden. De druk op kleine kinderen is ook enorm. Terwijl, ik voelde mij gekend en begrepen door mijn leraar. Tegelijkertijd vond hij blijkbaar dat ik het aan mezelf verplicht was iets bij te leren. Hij gaf mij hele oude muffige bruingekafte boekjes mee over vaderlandse geschiedenis die ik braaf elke avond in bed las. Liefde en vrees voor de beste man wezen mij de weg.
Even terug naar de kritiek. Hoe manoeuvreert een criticus, zoals ik, zich langs de ‘believers’ van vooruitgang en verandering? Met een mooi verhaal van een groep 8 leraar? Iedereen heeft wel zo’n verhaal (hoop ik) en zulke leraren zijn er natuurlijk nog steeds! Maar onze bestuurders en politici willen daar juist niet aan! Die nostalgie, die vrijheid voor de klas, het vertrouwen in de leraar. Met name dat laatste is een ‘no go’. Vertrouwen, paradoxaal genoeg, moet in Nederland alsmaar verdiend worden. Met peer review en het ‘opengooien van de klaslokalen’.
De minister heeft het niemandsland van de tegenstanders van vernieuwing wederom willen terugveroveren met een modern en positief geluid. Met nadruk op terugveroveren, want mede door de inspanningen van BON is veel gebakken lucht overgewaaid en vervangen door gezond verstand. Maar niet helemaal. De voorgenomen controle van leraren op elkaar is schandalig in het licht van de kwaliteitsproblemen die de overheid zelf heeft gecreëerd. En de vooruitgang in de vorm van de excellente leraar is natuurlijk een cosmetische ingreep. Al die andere docenten willen ook best excellent zijn. Via goede opleidingen met vakkennis, genoeg vrijheid en een vrolijk loonstrookje moet dat ook kunnen, maar ja dat kost geld en wijziging van koers. ‘Je moet met een leraar willen trouwen’, zei de minister. Ja met die excellente zeker! Daar was mijn groep 8 leraar mooi klaar mee geweest. Maar ik zal u zeggen, vroeger wilden alle meisjes wel met hem trouwen. De minister geeft het bijna schoorvoetend toe. Vroeger was dus toch alles stiekem een beetje beter.
Liefde en vrees … wezen mij
Liefde en vrees … wezen mij de weg!
Negatief staan tegenover
Negatief staan tegenover verandering betekent positief staan tegenover datgene wat niet veranderd hoeft te worden.
Onze veranderlustige tijdgenoten zien zichzelf als positief, kijk naar de positieve boodschappen op ted.com en de positieve pretenties van twitter. In feite zijn ze alleen maar positief over hun eigen toekomstvisies. Dus zijn ze juist negatief over dat wat er al is.
Kritisch zijn lijkt de kardinale deugd van onze tijd. Om er zeker van te zijn dat we daar aan voldoen zijn we doorgaans tegen dat wat is en voor de verandering.
Kritisch kan ook echter ook zijn: het bestaande waarderen, eigen maken, doorgronden, en vervolgens mee laten groeien met het hier en nu.
Er is echter een probleem. Dat wat al bestaat is moeilijk te verkopen. Dus kiest men voor de eindeloze en betekenisloze verandering, verstopt achter het woordje vooruitgang.
Negatief staan tegenover
Negatief staan tegenover verandering betekent positief staan tegenover datgene wat niet veranderd hoeft te worden.
Onze veranderlustige tijdgenoten zien zichzelf als positief, kijk naar de positieve boodschappen op ted.com en de positieve pretenties van twitter. In feite zijn ze alleen maar positief over hun eigen toekomstvisies. Dus zijn ze juist negatief over dat wat er al is.
Kritisch zijn lijkt de kardinale deugd van onze tijd. Om er zeker van te zijn dat we daar aan voldoen zijn we doorgaans tegen dat wat is en voor de verandering.
Kritisch kan ook echter ook zijn: het bestaande waarderen, eigen maken, doorgronden, en vervolgens mee laten groeien met het hier en nu.
Er is echter een probleem. Dat wat al bestaat is moeilijk te verkopen. Dus kiest men voor de eindeloze en betekenisloze verandering, verstopt achter het woordje vooruitgang.
Kritisch??
Kritisch??
BON is kritisch.
De oud-leraar die gelooft in zijn methode (en dit zelfs met scores kan aantonen), is kritisch.
Toch schijnt dit alles niet de juiste kritsiche methode te zijn.
DAAROM is de competentie 'is kritsich' al tot een volstrekte lege huls gworden. Ik beschouw dat accent op het 'kritisch' vermogen daarom als een pure leugen.
Kwekeling: je gelooft kennelijk nog in een vorm van wijsheid onder die volwassenen. Geloof me, velen deugen niet als zij hun verhalen opdissen. Ze zijn precies als de ellendelingen op het schoolplein, EN in de klas, en als de wijze meester hen niet op hun plaats had gezet waren zij de tirannen van de klas geworden.
De mens is niet geneigd tot het goede, Kwekeling. Het eenvoudige goede is als een lam: voortdurend moet het op zijn hoede zijn omdat wolven in schaapskleren watertandend steeds blijven loeren.
Dat is mijn kijk op de mensheid, en dus ook op de kindermensheid en de volwassenmensheid. Waarbij ik kinderen steeds weer het voordeel van de twijfel wil geven geven, omdat ik , tegen mijn geloof, toch steeds weer wordt overweldigd door de nieuwe hoop en die kinderlijke oprechtheid en onnozelheid die ik, tegen mijn geloof alweer, steeds weer wil beschouwen als het wezen van de mens.
Bon is kritisch over de
Bon is kritisch over de verandering die het onderwijs gekenmerkt hebben. En volkomen terecht, die veranderingen waren niet nodig, hebben het onderwijs niet verbeterd en de zeggenschap van de leerkracht gedregadeerd. We weten inmiddels best dat het altijd om onderwijskundige drogidealen ging die steeds verdergaande bezuinigingen moesten verbloemen.
De veranderingen waren niet nodig. Beter Onderwijs had kunnen voortkomen uit de lijn die al was ingezet in het Nederlandse onderwijs. Die gedachte lees ik ook in deze column terug.
Mijn punt is dat BON onterecht het verwijt wordt gemaakt dat ze negatief zijn en gewoon niet mee willen met de vooruitgang.
Juist de onderwijsvernieuwers waren in feite negatief over het onderwijs.
De kolommen ‘Vooruit en
De kolommen 'Vooruit en positief' ' en 'Lekker positief vooruit ermee ' hebben identieke teksten. Daarom verplaats ik mijn reactie op eerstgenoemde, de eneige reactie op die kolom, naar hier.
Bij de startzin van deze kolom “Het taboe dat vroeger alles beter was is aangevuld met het taboe van de ‘negatieve’ houding” moest ik denken aan het ontslaggesprek aan het einde van het boek “Geen les meer” van Marcel de Jong. “Dat begint met “We hebben je gewaarschuwd Hans en dan nu dit artikel [in de krant over de terechte opstand van de studenten tegen het slechte onderwijs dat ze op hun ROC kregen]. Zo negatief, zo kritisch”. Dat verwijt van een negatieve houding komt vaker in het boek voor. Kritisch is hier een uitleg van wat de bestuursvoorzitter met negatief bedoelt. Maar gelukkig gaat het hier om de laatste verdedigingslinie van de onderwijshervormers. "kritisch" an und für sich als iets negatiefs!
En het boek is overigens een goede introductie in romanvorm van wat er momenteel in het onderwijs speelt.