De Hond op de jaarvergadering

En het geschiedde in die dagen dat Maurice de Hond twintig minuten kreeg toebedeeld op de Jaarvergadering van Beter Onderwijs Nederland.

Om half twee op 16 april kwam een pakjesbezorger met een enorm pak de zaal binnen. Het bestuur van BON haalde daar een stapel iPads uit en begon die aan de aanwezigen uit te delen. Onderin lag een goudkleurige iPad die op de bestuurstafel werd neergelegd. Toen de kersverse iPadbezitters het dekseltje openklapten, lazen ze het volgende: "Het is niet meer van deze tijd om frontaal voor een zaal mijn verhaal af te steken. Er zijn mensen in de zaal die het te langzaam gaat en anderen te snel. Daarom gaan we over tot maatwerk. En natuurlijk zal ik niet op het podium tot U spreken. Mijn iPad ligt voor U. U kunt daar digitaal mijn hoofd zien, ikzelf ben ondertussen bezig mijn Steve Jobsschoolconcept uit te rollen in Suriname en Zuid-Afrika."

Meteen gingen de Bonners ijverig aan het werk. Ad Verbrugge had een flinke iMac gekregen, waarmee hij de verrichtingen van de aanwezigen op een groot scherm kon volgen. Malmaison pakte een pen uit zijn borstzakje en begon ijverig te schrijven. "Dat lukt niet, Malmaison, je moet met je vinger swipen" riep Ad hem toe. Toen een buurman Malmaison had uitgelegd wat dat woord betekende, riep Ad opnieuw, maar nu wat geïrriteerd: "Dat woord herkent hij niet, Malmaison, je moet filosofie met een f schrijven en niet met ph." Even later riep hij van het podium: "Waarom lukt het niet Joost?". Joost zwaaide van achterin de zaal en antwoordde: "Die site van het Freudenthal zit muurvast, ik kom daar niet in." De mensen om hem heen vroegen hem of hij daar een verklaring voor had. "Ik krijg steeds de foto van Lizzy Tabbers voor me", riep een van de aanwezigen. "Dan heb je op de paradigmashifttoets gedrukt", riep Ad. "Maar met delete kom je zo van haar af." Verderop klonk een voortdurend getik. Daar was Jeronimoon bezig om een column te schrijven. Die was zo verstandig geweest zijn bluetooth-toetsenbordje mee te nemen. Opzij, aan de linkerkant zag je Sympathisant aan een stuk door door enorme teksten scrollen. 

Er klonken drie pingeltjes op de bestuurstafel. Toen een bestuurslid ging kijken naar de Maurice de Hond iPad, zag hij dat die ingelogd was op O4NT. De staafgrafiek die de enorme groei van het aantal Steve Jobsscholen weergaf, een groei die al jaren stond op het totaal van 22 scholen, gaf aan dat net drie scholen van het concept waren afgestapt. Maar Maurice had gezorgd dat er juichende verhalen voor in plaats kwamen over de massale belangstelling in Suriname en Zuid-Afrika. 
Na een tijdje klapten enkele aanwezigen hun iPad dicht, borgen die op in de tas die ze bij zich hadden en begaven zich naar de uitgang. Een toegesneld bestuurslid vroeg wat ze gingen doen. "Denk je dat wij bij een jaarvergadering blijven zitten, als we op maat en in ons eigen tempo kunnen uitkiezen wat we zelf willen volgen en wat niet?". De anderen die dat hoorden, stonden vervolgens massaal op en verdrongen zich bij de deur.

In de trein zagen ze op hun iPad dat VVD-kamerlid Duisenberg had gezegd dat Elias hem had ingefluisterd dat leraren luie donders waren met veel te veel vakantie – en dat Duisenberg, zo de lege zaal overziende, zich daar helemaal in kon vinden. Staatssecretaris Dekker las een adhesieverklaring aan Maurice voor, ook namens Asscher, Rosenmöller, Kroes en Rottenberg. Hij juichte de ontwikkelingen zelf ook toe, dit waren de echte 21th century skills. Hij overwoog BON een award of excellence toe te kennen, omdat de vereniging zo soepel met de nieuwe apparatuur om was gegaan. En Bussemaker had hem net gewhatsapped dat ze een juichende mail had gekregen van de NS omdat bij de volgende jaarvergadering de treinen niet meer overvol zouden zitten, omdat alle Bonners dan ook op maatwerk waren overgegaan. En zo kwam alles toch nog goed op die middag.

4 Reacties

  1. Soms denk ik dat vernieuwers

    Soms denk ik dat vernieuwers stil zijn blijven staan bij het beeld van de 3-jarige (misschien herken ik iets, want niets menselijks is mij vreemd). De 3-jarige lijkt helemaal content in z'n wereldje en heeft nog de bescherming van het ouderlijk nest. Het gaat vrolijk op stap en geniet helemaal van eigen kleine stapjes. Het heeft nog geen weet van die boze buitenwereld met al die concorrentie en eisen. Het lijtk een miniatuur mensje dat op eigen  moment gewoon geniet van de eigen verworven mogelijkheden.

    Als daarna 'de school' komt met haar concurrerende medeleerlingen en haar meetlat-eisen, begint die onbezorgde peuter zich plotseling bewust te worden van andere mensen en andere werkelijkheden. Dit kan een schok teweeg brengen in het gelukzalige persoonlijk stadium.

    Maar die schok is wel de gewone wereld.

    Ik verdenk vernieuwers er van dat zij het peuterstadium als optimaal geluk willen handhaven. Maar de wereld is anders. En het traditionele onderwijs had het beste antwoord op die harde wereld.

    Want men kan het traditionele onderwijs wel afschaffen, maar de echte wereld kan men dus nooit en te mimmer afschaffen. Opgroeien vereist dat men zichbewust wordt van de mogelijkheden van anderen. En dat men zich bewust gaat worden van de eigen beperkingen in relatie tot de anderen. En dat men daarmee leert omgaan. Want de natuur heeft dus NIET voor iedereen dezelfde bagage in petto.

Laat een reactie achter