Shaggie

Shaggie

Heb de afgelopen twee weken onvrijwillig mogen ronddolen in het plaatselijke medisch centrum. In dit doolhof van hoop en vrees, ziekte en gezondheid, lach en verdriet, het oord waar het soms lijkt dat de tijd stil staat wordt de zieke en gezonde medemens elke dag, geconfronteerd met de zegeningen die het competentie gericht onderwijs ons gebracht heeft. De ongelooflijke verhalen over baby’s die door een kleine foutieve berekening van de leerling- stageloper met de competentie cijfertjes-intikken-op de-rekenmachine, een dosis slaapmiddel ingespoten krijgt waardoor een uit de kluiten gewassen olifant nog een week van onder zeil zou gaan, doen hier ook de mare.

Op een zonnige middag zat ik rustig een shaggie te roken op de daarvoor aangegeven stek binnen de ‘rookzone’. Omgeven door patiënten voorzien van de meest ingenieuze ‘ping machines’ die een of andere vloeistof de aderen inspoot, zaten we gezellig van de zon en de rook te genieten. Opeens kwam er een ietwat corpulente dame met rood hoofd mijn kant op, ze frummelde ietwat rusteloos met haar ene hand in een pakje shag en vroeg zich vriendelijk excuserend of ik voor haar een vloeitje had, de hare was ze vergeten in de auto. Even vriendelijk als zij was reikte ik haar mijn boekje met vloeitjes ondertussen vertellend van de ene kerel die zowat overal een shaggie bietste met de onvergetelijke zin “Als ik nou shag had gehad, had ik je een vloeitje gevraagd, maar jammer genoeg heb ik geen vuurtje.” De Amsterdammer naast me hikte grinnikend en hoestte de nog overgebleven longen uit zijn lijf, die had de grap begrepen. De ietwat dikkige mevrouw keek me aan met een blik waarvan ik vermoed dat zij dacht dat ik net ontsnapt was van de gesloten inrichting die zich op de vierde verdieping van het complex bevond.

Even later kwam de volgende verslaafde zijn intrek nemen in het bijna volgelopen rookonderkomen, hij werd hartelijk begroet door de ietwat dikkige vloeitjesloze mevrouw zonder humor. Aangezien die twee dachten zich omringd te zien door een stelletje dat genoot van zijn laatste sigaret alvorens het schavot der eeuwigheid te mogen betreden konden ze vrijuit praten. Uit het gesprek kon ik opmaken dat ze allebei reeds uren vergaderden over de nieuwe opzet van de opleidingen van het medisch centrum. Samen met de directie en andere opleidingsmanagers waren ze enige tijd geleden tot de conclusie gekomen dat de opleidingen zorg van het dichtstbijzijnde ROC meer dan onder de maat waren en dat er dringend wat moest gebeuren om de kwaliteit van de zorg voor hun instelling te behouden. Na enig gefoeter op het competentie gericht onderwijs, op de daling van het kennisniveau van de stagaires, over de tijd die in de begeleiding moest worden geïnvesteerd begonnen ze te praten over de oplossing die het ziekenhuis had bedacht en wat volgend schooljaar als proef zou worden opgestart en bij succes uitgebreid. U begrijpt dat mijn oren ondertussen meer dan gegroeid waren en mijn arm in een rare bocht op mijn rug was komen te liggen kwestie van enige verdenking van intelligentie mijnentwege te vermijden.

Hun oplossing was meer dan de natte droom van de bestuursvoorzitter van het plaatselijke ROC. Het ziekenhuis had het plan opgevat om in het ROC gebouw een aantal leslokalen te huren voor de periode van één jaar, om te beginnen. Het lag in de bedoeling om in die lokalen de door het ziekenhuis geselecteerde leerlingen van het ROC , de zogenaamde ‘talenten’dus, zelf op te leiden. Het ziekenhuis zou daarvoor zelf docenten aantrekken, zelf zorgen voor de studiebegeleiding en stagebegeleiding. De bedoeling was om het eerste jaar zowel in BOL opleiding als BBL opleiding een zware selectie door te voeren, de leerling die niet geselecteerd zou worden zou weer onder de verantwoordelijkheid vallen van het ROC, wie wel geselecteerd zou worden kon rekenen op een intensieve kennisopleiding in het tweede jaar met daaropvolgend in het derde jaar het opdoen van praktijkervaring op de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. Tot zover de plannen voor de eerstkomende drie jaar. Over het wat daarna waren ze het snel eens, als het aan hun lag dan lag er voor de talenten een wereld open van op maat opleidingen volledig toegespitst op de afdeling waar ze zouden worden ingezet. Op maat opleiding op HBO niveau. De pauze voor de twee was voorbij, gelukkig maar want mijn arm begon behoorlijk pijn te doen.

Hoe afschuwwekkend ik de plannen van het ziekenhuis ook vind, ik kan er mij eerlijk gezegd wel wat bij voorstellen. Ondanks het faillissement van het CGO blijven de ROC’s vrolijk doorgaan met deze goedkope vorm van schooltje spelen en plaatsen elk jaar kennisloze incapabele wereldvreemde pubertjes op elke vrije stageplek. Dat werkgevers het zat zijn en zelf de opleiding ter hand nemen is niet zo eigenaardig en dat de bestuursvoorzitter van het ROC dit toejuicht is zeker niet eigenaardig want voor een deel van zijn leerlingen vangt hij het volle pond aan rijksbijdrage, incasseert de huur van de lokalen en hoeft zelf geen cent uit te geven aan docenten, begeleiders, extern gelegitimeerde examens, stagebureau’s en wat dies meer zij dat een leerling allemaal wel kost.

Nog even, het duurt niet lang meer en het geleuter over selectie al of niet aan de schoolpoort zal verstommen, gewoon omdat de werkgever zal selecteren, nee niet aan de schoolpoort maar aan de bedrijfspoort, wie voldoet zal goed en kennisrijk worden opgeleid wie niet voldoet moet tevreden zijn met kennisloze competenties.

J. Jeronimoon