Eendracht maakt macht

Beste mensen,

Gisteren was ik voor het eerst op een BON bijeenkomst. Het heeft mij goed gedaan. Ik heb diverse mensen gesproken. Het verhaal van Ad Verbrugge over de aanstaande cooperatie deed mij denken aan de verhalen die ik van mijn vader heb mee gekregen over de ETOS. De ETOS is een kruideniers- en warenwinkel. In 1918 richtten Philipsmedewerkers een cooporatie op met als doel kruideniers- en warenwinkels te exploiteren. In 1931 werden de winkels geprivatiseerd. Zo ontstond de naam ETOS. Deze naam is ontstaan uit de eerste letters van de woorden: Eendracht, Toewijding, Overleg en Samenwerking.

Als 17 jarige vroeg ik aan mijn opa, de vader van mijn vader, waarom er een turfbootje op zijn kast stond. Hij heeft toen een heleboel verteld over het leven in Drenthe in de vooral zeer armoedige toestand zoals die daar toen heerste. Daar, in die periode van armoede liggen de wortels van politiek rood. Mijn vader heeft gewerkt in de ETOS winkels na de oorlog. Nieuwsgierig geworden na die periode heb ik heel veel verhalen gehoord uit die tijd.

Op dit moment merk ik bij veel van mijn collega’ s een gelaten stemming. Het is ook niet zo gek want meer als de helft van de FTE bij ons moeten verdwijnen. Dat is nogal wat. Wel wordt er een nieuw schoolgebouw gebouwd op Rotterdam Zuid. Ook hebben we te maken met een reorganisatie waardoor er meer geld naar de werkvloer gaat. Tenminste zo wordt het ons verteld. Wij zien alleen maar nieuwe managers erbij komen die de inhoud van hun functie nog niet kunnen uitleggen. Dat zal wellicht niet lang meer duren. Een lege huls is immers snel gevuld.

De stemming is dus niet best op dit moment. Wat te doen in zo’ n situatie? Naar buiten treden met het verhaal? Ja maar wat als ik ontslagen wordt? Ik bedoel net als velen heb ook ik gewoon een hypotheek af te lossen, dus daar zit ik niet echt op te wachtten. DIt is een angst die bij vele speelt. Alhoewel….nee, op dit moment te veel risico. Samen met de collega’s dan iets. Dat gaat erg moeizaam. Waarom? Er is veel vergrijzing. Veel van die collega’s vinden het wel goed 2 jaar voor hun pensioen. Eerst werd ik daar als groentje boos over, over de in mijn ogen “slappe houding”. Toen begon ik me af te vragen hoe ik zou reageren als ik zelf 68 ben en nog maar 2 jaar hoef te werken. Ik ben zelf 42 en ga ervan uit dat ik minimaal tot mijn 70e moet werken en dat ik naar mijn pensioen centjes kan fluiten.

De vakbond dan? Geen vertrouwen in. Die mogen eerst weer eens gaan wortelen met hun achterban en door hun strijdlust laten zien waar ze staan. En dat ze zich ook maar eens hard maken voor de jongere docenten.

Ondernemingsraad? Ik heb er geen ervaring mee. Ik zie 1 x in de zoveel jaar een mailtje voorbij komen of ik op die en die wil stemmen. Vervolgens hoor ik er niets meer van. Maar dit is toch vreemd? De OR is er toch om de wensen van de werknemers kenbaar te maken. Hier ga ik me eens in verdiepen de komende tijd. Hoe werkt dit systeem en kan ik hier iets in betekenen? Zijn er mensen hier bij het BON die zinnige ervaringen hebben opgedaan via een OR samenwerking?

De raad van toezicht dan? Ik wist tot gisteren niet eens dat ie bestond. Of je daar als werknemer iets mee kan, ook het onderzoeken waard.

Lid zijn van het BON is zo en zo een goede zaak en ik kan dus ook wel een beetje meer flyeren voor het BON.

Waar ik me dus het meest zorgen over maak is dat het lijkt alsof in het onderwijs helemaal geen vechtlust meer bestaat. Naast de vechtlustige leden van het BON lijken veel collega’ s de moed te hebben opgegeven. Fatalistische gedachtes worden over de tafel heen gespuugt in de lerarenkamer. Cynisme druipt soms van de wanden af. Het waarom en hoe vraag heeft soms plaats gemaakt voor: wat heeft het nog voor zin je eigen druk te maken? Dit is het echte gevecht! Dat we ons niet mee laten sleuren door de gedachte dat “het toch allemaal geen zin heeft”. Denk ik dan nooit zo? Jawel, maar ik verdraag het niet van mezelf als ik op mijn rug ga liggen en alles over mij heen laat gaan. Er moet iets terug te pakken zijn. Al is het nog zo klein. Daar geloof ik in. En zo ga ik morgen weer naar mijn werk. Ik praat hier met collega’ s over en merk dat de meeste mensen met hetzelfde worstelen. Dat maakt dat ik in ieder geval niet de enigste ben en dat is in ieder geval winst.

De volgende keer ga ik weer naar een BON bijeenkomst. Het heeft wel zin en het is benzine voor mijn onderwijzersgeest. Mijn bezieling wordt gevoed door anderen en ja ook hier en daar gecorrigeerd en dat is een goede zaak!