NIEUWE Kritische uitspraken

www.fi.uu.nl/publicaties/literatuur/7265.pdf .

”Een van de deelnemers brengt naar voren dat studenten van een Technische Universiteit die de staartdeling niet kenden, onder de indruk waren van de eenvoud en schoonheid ervan, toen ze voor het delen van polynomen het algoritme kregen aangereikt.”

Freudenthal Instituut (uit hun rapport ‘Waardevol reken-wiskundeonderwijs – kenmerken van kwaliteit’)

www.slo.nl/organisatie/slomagazines/lrpln/lrpln3/ .

Sander Bais (Hoogleraar theoretische natuurkunde Amsterdam)

• Wanneer zal het universitaire onderwijs door parlementaire enquêteurs bezocht worden? Ook daar vindt onder het motto vernieuwing een bedenkelijke
  koppelverkoop plaats van bezuiniging, privatisering/deregulering en commercialisering. De toverwoorden zijn multidisciplinair, multicultureel, communicatie, cognitie, klimaat, en met dertien universiteiten die elk vijf experimenten doen in deze richting loopt het nationale aanbod eigengereide combibachelors stevig op. Een zondvloed dient zich aan van unieke opleidingen die per definitie onvergelijkbaar zijn en waarvan de kwaliteit dus ongrijpbaar is. Missers en klappers. Hoe softer, hoe meer zieltjeswinst, dat wel, en daarom leidt de verbreding in ieder geval ook tot een warmer academisch klimaat, waarbij de meedogenloze goed of fout tentaminering plaats moet maken voor eigentijdse zelfwerkzaamheid. Het regent Wiki-werkstukken, -essays en -presentaties die direct aansluiten bij de grote mensenwereld. In het Walhalla der welvaart heerst het primaat der communicatieve vaardigheden. Inhoud sucks. Niet de waarheid maar kijkcijfers maken de dienst uit… ook in het hoger onderwijs is het goede tijden, slechte tijden. Ambitieuze adolescenten smachten naar iets nieuws en dan stoppen we ze die veel-te-veelbelovende flyers in hun hand. Het eerste jaar staat redelijk beschreven maar de rest heeft de denktank nog niet helemaal uitgedacht. Voorlopig is er nog het voordeel van de twijfel, want de CROHO, de keuringsdienst van hoger onderwijswaren, is nog niet langs geweest. Wat je leert moge vaag zijn, maar de kansen op de arbeidsmarkt worden er niet minder om, tenminste als je de
  glossy folders moet geloven. Wie zou niet het beleid willen uitstippelen van multinationals, adviseur willen zijn bij de Verenigde Naties of een eigen talkshow op hoog niveau gaan draaien? Uitgesloten is het niet, want er staat zelfs een foto bij.

sites.google.com/site/beteronderwijsvlaanderen/Home/teksten/ict-gekte-in-het-onderwijs .

ICT

“Learning is fun, but it is also hard work. In fact, working hard, surmounting challenges, and ultimately succeeding is what builds real motivation. Any gadget that turns this exciting and difficult process into an easy game is dishonest and cheats the child out of the joy of personal mastery. Encouraging children to ‘learn’ by flitting about in a colorful multimedia world is a recipe for a disorganized and undisciplined mind.”
Jane Healy (ontwikkelingspsychologe)

Jan Blokker jr. (Hij was directeur van de OSG West-Friesland in Hoorn. Publicicst. Schrijver van het boek ”Bedrog en onbenul. Onderwijs en besluitvorming”)

www.refdag.nl/boeken/boekennieuws/waanidealen_in_het_onderwijs_1_600445 .

• Ingrijpende beslissingen over het onderwijs worden veelal genomen zonder dat het belang van het onderwijs zelf daarbij een rol van betekenis speelt.
• Er wordt zelden lering getrokken uit vroegere verkeerde beslissingen.
• In de jaren negentig kwam het waanideaal van schaalvergroting op. De wethouder sprak in een jargon dat mij op dat moment nog onbekend was, maar waaraan ik later minder begaafde bestuurders heb leren herkennen, die een ontbreken van zelfs maar het begin van een originele gedachte verbergen achter een geheimtaal die weinig overeenkomsten vertoont met algemeen beschaafd Nederlands. Altijd werd er gesproken over “de voortgang van het proces”, “het begeleiden van veranderingsprocessen” en werden docenten bedolven onder beleidsnota’s, modellen en profielen.
• Een ander waanideaal was het studiehuis. Zij liet zich hierbij door haar ‘partners in crime’ voorlichten: de zogeheten onderwijsadviesbureaus. Deze vertelden de overheid –voor heel veel geld– dat de huidige leerlingen anders waren dan vroeger. Er zijn enorm snelle veranderingen in de communicatiemiddelen gekomen, waardoor leerlingen anders leren. Leraren moeten ‘daarop inspelen.’ Zij moeten de leerling ’ coachen in zijn individuele leerproces.’

Daniel T. Willingham

‘Brain-Based’ Learning: More Fiction than Fact by Daniel T. Willingham, American Educator, American Federation of Teachers, Fall 2006. ”

• Neuroscientists are making great leaps forward in understanding how the brain works. Unfortunately, when neuroscientific claims jump to the classroom, the facts often get lost and the science misapplied. Neuroscience is not likely to provide answers to teachers in the near future.

Prof. dr. Grahame Lock, drs. Tjeerd van Hoorn (Lock is hoogleraar aan de Radboud Universiteit en de Universiteit Leiden, en Faculty Fellow aan de Universiteit van Oxford. Van Hoorn is afgestudeerd in de wijsbegeerte en heeft daarna de lerarenopleiding gedaan. Hij is gestopt omdat hij het oneens was met de competentie-ideologie. Hij doceert aan de Vrije Universiteit Amsterdam)

[Waer de nootdwant heerscht, verliest de deugt haar stof]

• Ooit nam men aan dat onderwijs in eerste instantie te maken heeft met de overdracht van kennis, zowel theoretisch als praktisch. Nu gaat het om het leren van “ondernemerschap”.
• Onlangs lazen we: “Voor scholen is ondernemerschap noodzaak geworden. Door de combinatie van onderwijs en ondernemen ontstaan er tal van nieuwe vormen van ondernemerschap die het onderwijs vernieuwen”. Daarnaast worden “ondernemend leren en leren ondernemen” bevorderd.
• Twee voorbeelden: “De leerlingen van de Openbare basisschool ‘t Kraaiennest in Beverwijk gaan aan de slag met ondernemen in de vorm van het project ‘Kids in Bizz’.”
  Scholengemeenschap De Dijk in Medemblik “organiseert jaarlijks De Ondernemersweek. Leerlingen mogen zelf een onderneming opzetten.”

• Wat heeft een scholier of student nodig om als ondernemer te functioneren? Competenties, zeggen de commissarissen van de onderwijsbusiness. “Denken in competenties heeft er toe bijgedragen dat ondernemerschap gezien wordt als een vaardigheid die ontwikkeld kan worden.” En nog heel veel meer van dit soort platitudes.
• Waarom worden kinderen heden ten dage blootgesteld aan fundamentalistische dogma’s die tot de afbraak van de paideia (vormings- en opvoedingsideaal) zullen leiden? Waarom worden ze thans tot banausoi (onderklasse) opgeleid?
• Een lelijk voorbeeld van deze trend is sinds een aantal jaren de opkomst van het “competentiegericht onderwijs”. Een loodgieter, een IT-specialist of een piloot zal wel competenties bezitten, maar kijk hoe de pedagogen deze competenties omschrijven: Een competentie is een complexe vaardigheid
  waarmee in een specifieke context een taak verricht wordt die met geïntegreerd gebruik van noodzakelijke kennis, enkelvoudige vaardigheden en attitudes, leidt tot een prestatie die voldoet aan beroepsspecifieke en/of academische eisen”. Moet de loodgieter dat weten? Moet zijn leraar dat weten? Nee: het zijn gewichtig doende maar lege uitspraken die vooral tautologisch van aard zijn.
  Helaas echter heeft de educatieve heerschappij van de hoogdravende pedagogen gevolgen. Want de echte competenties worden verdreven door nep-competenties die aan deze abstracte eisen dienen te voldoen.

• Wat horen we dus? Bij voorbeeld dat de leerling of student “sociaal-communicatieve competenties” moet bezitten. Het is een kernpunt van de
  competentie-ideologie dat “communicatie” en “kritische zelfreflectie” centraal staan. Het gevolg hiervan is dat er steeds minder aandacht is voor de inhoud. Dit kan desastreuze gevolgen hebben. De droevige toestand kan nog beter worden begrepen als we eraan toevoegen dat een postdoctorale
  lerarenopleiding van dit land instructies aan studenten geeft waarin staat dat de notie dat het in het onderwijs om de overdracht van kennis gaat een “middeleeuws” idee is.

• Als we de competentie-ideologie letterlijk nemen, dan komen we snel op een punt waarop we onze maatschappij niet meer draaiende kunnen houden, omdat grofweg niemand meer echt iets kan. De competentie-ideologie leidt in de praktijk tot het verdwijnen van de reële vaardigheden. En dit komt doordat te veel mensen niet meer voldoende kennis hebben op basis waarvan zij in
  staat zouden zijn om hun specifieke inhoudelijke competenties – niet de nep-competenties waar de pedagogische theorie doorgaans over gaat – te verankeren.

m.trouw.nl/article/4328/2943629/Docenten-bijscholen-prachtig-maar-niet-zo.html .

Willem Jan van Klinken( Docent Nederlands aan het Altena College in Sleeuwijk)

• Hoera! Halbe Zijlstra heeft 10,5 miljoen extra aangekondigd voor het budget van de Lerarenbeurs dat daarmee op 44 miljoen euro komt. Maar als de staatssecretaris daadwerkelijk beter geschoolde docenten voor de klas wil, is er meer nodig dan een som geld.
• Zelf heb ik van de Lerarenbeurs gebruikgemaakt om mijn eerstegraads bevoegdheid te halen. Nu ben ik officieel ‘Master of Education’, maar ik ben er nog niet over uit of ik daar blij mee moet zijn. De terugkeer naar de schoolbankjes van de Hogeschool Utrecht was voor mij, docent Nederlands op een school waar we nog heel ouderwets geloven in het overbrengen van kennis, een grote schok.
• De masteropleiding draait niet in de eerste plaats om kennis, maar om het verbeteren van vaardigheden. Daarbij staat de reflectie op het eigen handelen voorop. Dat gebeurt door middel van een portfolio, waarbij met duur klinkende toverwoorden als competentie de hoopvolle suggestie gewekt wordt dat je een uitstekende ‘master’ bent als je maar veel reflecteert (zoals op het ‘samenwerken met collega’s’). Een en ander wordt afgesloten met een assessment, een uiterst subjectief gesprek waarbij in een uur beoordeeld wordt of de student ‘startbekwaam’ is.
• Droevig werd ik ervan. Kennis deed ik er weinig op, frustratie des te meer. Ik wilde me verdiepen in mijn vak: ik wilde stijlfouten leren verklaren, teksten leren analyseren en samenvattingen leren schrijven. Dat is tenslotte de dagelijkse praktijk van een docent Nederlands in de bovenbouw. In plaats daarvan moest ik me bezighouden met het gefröbel van een totaal zinloos portfolio, dat na afronding van mijn studie nog steeds wacht op de rituele verbranding ervan, want dat had ik mezelf beloofd.
• Droeviger is dat dit verhaal niet op zichzelf staat (net zomin als dat het debacle InHolland op zichzelf staat). Uit de talloze gesprekken die ik voer met oud-leerlingen blijkt dit de praktijk: nauwelijks les op ongeorganiseerde hogescholen, veel stage (want dat scheelt onderwijstijd) en slechte docenten. Kennis moeten de studenten maar in de praktijk opdoen. Als je goed kunt reflecteren, dan loop je in Nederland binnen de kortste keren fluitend met een bachelordiploma naar buiten.