strategische alliantie

Dat was vanochtend, bij het doorbladeren van TROUW, even schrikken! “Onderwijs gedijt bij radicale vernieuwing” was een van de koppen. De intratitel “Kwaliteit krijg je door betrokken ouders en leraren” was ook niet geruststellend. In principe moet een school ook kwaliteit bieden als de ouders niet betrokken zijn. Maar de auteur blijkt Simon Steen te zijn die in zijn hoedanigheid van algemeen directeur VBS (verenigde Bijzondere scholen) dit verhaal met als subtitel “CDA-voorstel voedt wantrouwen tegen stichters nieuwe scholen. Zij hebben juist recht op erkenning en steun” geschreven heeft. En het is terecht dat TROUW hem ruimte in haar krant biedt” en onterecht dat ik geschrokken ben
Zijn kritiek op het CDA-voorstel betreft in eerste instantie datgene dat ook mijn wantrouwen heeft opgewekt: het gedogen van nieuwe scholen, in de praktijk niet-CDA-scholen, vindt plaats door te contrôleren of de school wel aan alle voorschriften voldoet. Anders dan ik pleit hij er niet voor om in plaats daarvan te contrôleren op het cognitieve resultaat van het onderwijs. Verder geloof ik niet dat het CDA de contrôle wil verscherpen om het wantrouwen tegen de nieuwe scholen te voeden maar om de positie van de CDA-gelieerde scholen en daarmee die van het CDA zelf te versterken. Het VBS wil radicale vernieuwing en BON vooral restauratie. Steen brengt de waarschuwing van de ombudsman in herinnering die deze gegeven heeft naar aanleiding van een procedure, aangespannen door niet bekostigde radicale vernieuwingsscholen : Er moet voldoende ruimte in het bestel zijn voor vernieuwing. Zelf interpreteer ik dat er in de geest van de grondwet ook voldoende ruimte moet komen voor restauratie. Ik sta achter de uitspraak van Steen dat “met zijn symboolwetgeving het CDA het ondernemerschap voor de publieke zaak ondermijnt dat in het onderwijs juist tot uitdrukking komt in burgerinitiatieven tot schoolstichting”
Naar mijn idee doet BON er verstandig aan om het VBS als bondgenoot te beschouwen. Daarvoor heb ik 3 redenen:
1. Eendracht maakt macht; de vijand (VBS) van mijn vijand (CDA/educatief-politieke complex) is mijn”vriend” (eigenlijk bondgenoot)
2. Voor ouders als zodanig is het niet belangrijk of alle scholen “BON-scholen” zijn maar of er op redelijke afstand altijd een BON-school is. Verder zijn er misschien ook leraren die graag op een school met “ander” onderwijs willen werken
3. Ik wil niet met 2 maatstaven meten. Als ik mijn kind naar een school van mijn wensen mag sturen mag ik andere ouders dat recht niet ontzeggen.
Waar ik dus voor pleit is dat BON een strategische alliantie aangaat met o.a. het VBS als bondgenoot om vanuit het principe dat ouders zo veel mogelijk moeten kunnen kiezen een dekkend net van BON-scholen te verwezenlijken.
Seger Weehuizen
“bijlage”:
De Verenigde Bijzondere Scholen (VBS) is dé profielorganisatie voor bestuur en management van scholen met het andere onderwijs. Wij komen op voor de verscheidenheid in het onderwijsveld, voor scholen met een eigen identiteit en karakter. De VBS zoekt voortdurend naar mogelijkheden voor optimale vrijheid en autonomie van onze scholen. Wij ondersteunen en adviseren bij de profilering van het eigen schoolprofiel en staan onze scholen dagelijks met raad en daad bij.