“Beter onderwijs vereist betere managers” schrijft Peter Langerak in het laatste nummer van Vakwerk. In zijn bijdrage beschrijft hij het verband tussen hoogmotiverende scholen en een goede stijl van leidinggeven. zoals dat naar voren kwam uit een onderzoek onder 1500 leraren.. “Leidinggeven aan het werkklimaat in onze scholen is een van de belangrijkste uitdagingen voor onze samenleving. Het is cruciaal dat leidinggevenden bewust zijn van hun impact op het werkklimaat” concludeert Langerak. En verder: “Slechte managers doen het onderwijs meer kwaad dan goed. Snel vervangen of verbeteren is dan de oplossing. De Pavlovreactie van veel BON’ers, “het afschaffen van de manager”, is niet alleen ondoordacht maar werkt ook averechts.”
Interessant artikel, niet in het minst voor managers die bereid zijn wel eens in de spiegel te kijken en zich af te vragen of ze het wel goed doen, Bruikbaar ook bij managementtrainingen.
Voor diegenen, BON’ers en anderen, die verder kijken dan “wel of geen management” blijven er nog vragen genoeg over die in samenhang met management en leiderschapsstijlen relevant zijn.. Vragen als: “hoeveel managementlagen zijn er eigenlijk nodig” ofwel: “ welk organisatiemodel heeft men voor ogen. “. Hoe organiseer je kleinschaligheid binnen grote mammoetorganisaties en hoe schep je ruimte voor professionele autonomie en betrokkenheid ? En echte medezeggenschap, is daar nog vraag naar ? En omdat we het hier over onderwijsorganisaties hebben is het pedagogisch en didactisch klimaat ook niet onbelangrijk. Naar mijn mening kun je goed leiderschap in onderwijsorganisaties gezien vanuit het perspectief van de daar werkzame professionals niet los zien van de hier genoemde aspecten.
In een volgend artikel “De zorg van een goede vriend” verwijt Ton van Haperen BON het gebrek aan concrete doelen en keuzes. Als voorbeeld neemt hij de doelstelling “de manager staat in dienst van het primaire proces”. Hij noemt dit een containerbegrip dat misschien een gedeeld gevoel van onvrede weergeeft. Ik denk dat Van Haperen hier de spijker op zijn kop slaat. Het wordt tijd dat BON dergelijke doelstellingen eens meer concreet uitwerkt.
Reacties zijn gesloten.
Inz. concretisering
Kom, kom, is dat dan in de praktijk zo moeilijk? Een schoolleider die gewoon vraagt: ‘Jongens, wat hebben jullie nodig om je werk goed te doen en hoe kan ik daar bij helpen?’ in plaats van een schoolleider die ‘zijn mensen’ meedeelt hoe ze hun werk dienen te doen. Dat lijkt me al een wereld van verschil. Bijvoorbeeld een schoolleider met een ruime relevante praktijkervaring. Iemand met een gepast respect voor vakmensen, en niet iemand die, niet gehinderd door kennis van zaken, meent het beter te weten.
Moet BON zoiets nog verder concretiseren? Ik zou niet weten hoe je veel concreter kunt worden.
Overigens vind ik de aangehaalde zin van Langerak hilarisch. ‘Slechte managers doen het onderwijs meer kwaad dan goed’. Nee toch, Langerak, hoe kom je erop. Ik durf zelfs nog verder te gaan. Slechte mensen doen de wereld meer kwaad dan goed. Hoe vind je die?
vakwerk
Kleine scholen hebben heel weinig managers nodig. Bovendien kunnen die nog gewoon een paar uur voor de klas staan. Langerak predikt natuurlijk voor eigen parochie: hoe meer managers, hoe meer werk voor de Hay Groep. Wie geeft trouwens de Hay groep opdracht voor al deze onderzoeken? Waarschijnlijk doen de verschillende raden daar dapper aan mee. Verder blijft Langerak een school als een bedrijf zien, we hebben daardoor ook de Fuwa aan hem te danken. Langzaamaan begint overal door te dringen dat de marktwerking niet functioneert in het onderwijs: bonussen, grote financiele tekorten, management dat totaal is losgezongen van de werkvloer, het primaire proces op de laatste plaats.
Wat Van Haperen betreft: waarom gaat die man zo tekeer? Hij zou zo een aantal zaken kunnen noemen, die BON wel heeft bereikt! En de vergelijking met Celine is ook van dik hout zaagt men planken. Met zo’n vriend heb je geen vijanden meer nodig.
Het is iets ingewikkelder
Dat kleine scholen geen managers nodig hebben heeft niet slechts met hun omvang te maken. Ook met de keus voor bekwame zelfstandige lerearen versus slecht opgeleide leraren/coaches die gemanaged moeten worden
Seger Weehuizen
Vriend en vijand
Wat het laatste betreft inzake Van Haperen heb je gelijk. BON bereikt wel degelijk iets. Neem de doorbraak (kun je daar al van spreken ?) in het rekenonderwijs. Maar met Van Haperen vind ik dat onze doelstellingen, die hiernaast zo keurig staan afgedrukt nog vrij lege hulzen zijn. En dat veel BON’ers vragen m.b.t. de invulling van die doelstellingen ontwijken, bagatelliseren of versmallen tot de kwestie wel/geen management zoals Langerak opmerkt. We hangen nog teveel aan vijandbeelden maar met vijandbeelden heb je nog geen analyse. En het is bijv. een hele klus om een doelstelling als “het management in dienst van het primaire proces” in te vullen voor een zo heterogeen veld als het onderwijs met mammoetorganisaties naast nog relatief kleine, zelfstandige scholen. Misschien kan BON over dit thema eens een middagje organiseren. Interessant is ook hoe serieuze managers tegen zo’n doelstelling aankijken. Immers, eigenlijk kunnen ze er niet tegen zijn. Iemand als Dales van InHolland bijv. zou je eens kunnen uitnodigen of interviewen voor Vakwerk. Ik noem maar wat.
Vriend
Ik weet niet of Van Haperen wel een vriend is. Ik vraag me af of hij niet een pion was/is van ‘de macht’: als ‘de macht’ zelf ongevaarlijke tegenspraak organiseren om gevaarlijke tegenspraak te voorkomen.