Ruim een maand geleden was er een commentaar van Prof. Dr. Bob Smalhout in De Telegraaf over het rapport van de Commissie Dijsselbloem, zie verder
www.beteronderwijsnederland.nl/?q=node/3802
Inmiddels een maand verder en het is erg stil geworden na het rapport Dijsselbloem, zou het rapport al ergens onder in een la liggen ?
Dit week einde schreef Smalhout een vervolg op zijn artikel van een maand geleden, oordeelt u zelf over de inhoud.
CITAAT:
MET DE BILLEN BLOOT
Zelden heeft ons land te maken gehad met zo veel problemen in zo’n korte tijd. De overheidsmaatregelen daartegen volgen elkaar zó snel op, dat er nauwelijks tijd is om ze te overdenken. Want het volgende vraagstuk dient zich al weer aan. Dit leidt tot een nieuwsmoeheid van betrokken lezers en tot oppervlakkige regeringsvoorstellen die grotendeels van nonsens aan elkaar hangen.
RAVAGE
Nadat een maand geleden het rapport van het Tweede Kamerlid Dijsselbloem de door de politiek aangerichte RAVAGE in het huidige onderwijs heeft blootgelegd, is er opeens een stilte gevallen. Want niemand schijnt te weten hoe het nu verder moet. De linkspolitieke ideologie heeft er immers voor gezorgd dat het vrije denken zich vandaag stilhoudt in Europa, zoals de filosoof Bernard-Henri Lévy zegt.
Honderdduizenden jonge mensen ontbreekt het aan basale kennis op het gebied van taal, rekenen, geschiedenis, aardrijkskunde en algemene ontwikkeling. Ze zullen die achterstand nooit meer inhalen. Het zijn de jongeren die het altijd verliezen van hun ouders bij het kennisspel Triviant, zoals het NRC Handelsblad onlangs opmerkte.
De eerste berichten zijn niet gunstig. Want dezelfde onderwijsmanagers die aan de afbraak hebben meegeholpen, dienen zich vrij zeker nu weer aan voor de opbouw. En dat begint altijd met het roepen dat er veel geld voor nodig is. Maar dat is een overbekende managementtruc. Want het grootste probleem is dat de jongere generatie onderwijzers, leraren of docenten zélf het slachtoffer is van het deplorabele onderwijs van de laatste 25 jaar. De eenvoudigste oplossing is de voortreffelijke en klassieke kweekschool weer in ere te herstellen en het politiekmodieuze surrogaat de pabo zo snel mogelijk op te heffen. De letter A van pabo staat voor ’academie’, hetgeen al jarenlang een gigantische gotspe is voor een opleidingsinstituut waar de eindexamenkandidaten zelf nauwelijks kunnen rekenen en schrijven.
Wellicht is het zinvol oudere, ervaren doch gepensioneerde leerkrachten weer terug te halen en die de jonge onderwijzers te laten opleiden. Daar moet men dan wel vlug mee zijn. Voor rekenen en taal is niet veel meer nodig dan een schoolbord en een doos met krijtjes. Want de overtrokken blabla van kostbare computersystemen heeft alleen maar bijgedragen tot de aftakeling. Kinderen hebben onderwijzers en leraren nodig die écht lesgeven. Die niet hele klassen tijdens schooluren aan hun lot overlaten omdat er zo nodig vergaderd moet worden. En die er niet van uitgaan dat kinderen hun kennis zelf wel bij elkaar zullen sprokkelen.
Doch de kroon op deze nonsensactiviteiten wordt gespannen door onze minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen, Ronald Plasterk (PvdA), die straks met een bootje van zijn eigen ministerie gaat meevaren door de Amsterdamse grachten in het kader van de homomanifestatie Gay Pride. Het lijkt erop dat de minister de verwijten over de onderwijsramp wel letterlijk gaat nemen, namelijk dat de hoogst verantwoordelijken met de billen bloot moeten.
EINDE CITAAT
Zie voor het gehele artikel “Op het scherp van de snede” uit De Telegraaf van 15 maart de bijlage !!
ongepaste bescheidenheid
Ik heb geprobeerd om de opstandige randstadleraren ervan te overtuigen dat er door reallocatie der financiële middelen wel degelijk binnen de onderwijsbegroting geld gevonden kan worden voor een betere salariëring van de leraren op de werkvloer. Het onderwijs stikt van de banen die gecreëerd zijn om alle mislukte onderwijsvernieuwingen uit te voeren. Die banen kunnen onmiddellijk geschrapt worden. Naast het voordeel dat leraren op de werkvloer daardoor een beter salaris kunnen krijgen worden die leraren ook nog eens bevrijd van de overlast door een schare beroepsbemoeials. Maar ze lijken helemaal gebiologeerd door de 1,1 miljard die door Plasterk beloofd is en die alsmaar niet komt. Zo wordt het nooit wat met die actie/staking. Seger Weehuizen
Waarom mag dit niet gewoon
Waarom mag dit niet gewoon het probleem van Plasterk zijn? Waar ie het geld vandaan haalt zal mij een zorg zijn, als die eisen van lerareninactie.nl maar worden ingewilligd. Of ie er nou een lading managers voor ontslaat, of van Bos meer geld losgepeuterd krijgt, of (nog mooier) beide, is zijn zorg. Ik zie geen reden om NIET achter de actie van lerareninactie te staan.
Eisen van leraren worden nooit ingewilligd
net zoals bij de politie worden de eisen van de leraren nooit ingewilligd.
De politie vakbonden hebben jaren zitten slapen, ze roepen dat de politie al 4 jaar lang wordt onderbetaald, waarom hebben ze dan 4 jaar geleden nooit actie ondernomen ? Maar die agenten hebben wel jaren lang hun lidmaatschap betaald voor hun een bond die niets doet………
Dat geldt ook voor de AOB, ze hebben met lede ogen de ondergang van het onderwijs in Nederland zien aankomen en hebben niets gedaan.
Ik dacht dat mijn ervaringen in het onderwijs uniek waren, sinds dat ik mij, mede door BON, meer heb verdiept in het onderwijs in Nederland is er een wereld voor mij open gegaan en dat is niet zo’n fraaie wereld overigens.
Leraren zijn jaren lang door de eigen bonden dom gehouden, net zoals de politie, verwacht dus niet dat er plotseling wat gaat gebeuren, zoals bij de politie loopt alles met een sisser af en is er over een jaar van nu nog niets veranderd. Als er na een jaar Balkenende IV (start 22 februari 2007) nog niets significants heeft plaatsgevonden in het onderwijs, waarom zou dat over een jaar van nu dan wel zo zijn en dan zit Balkende al weer over de helft van de regeringstermijn…………….
Daarom dus
Daarom dus lerareninactie.nl. Eisen van leraren werden dan misschien tot nu toe niet ingewilligd, maar de kans daarop wordt wel groter naarmate het tekort oploopt en de kwaliteit van het onderwijs meer en meer aandacht krijgt in de media. Dat de bonden daar niet op inspelen is een gemiste kans, maar we zijn gelukkig niet geheel en al afhankelijk van de bonden.
Zoek de echte…
…*leraar*.
Maar zxo werkt dat niet, Seger…
…heb je in Rondom 10 kunnen zien.
Er is geld genoeg. Het is de kunst om het los te krijgen door knalhard onderhandelen.
Maar de bonden hebben m.i. een dubbele agenda.
Randpartijen als reddende engelen?
Om te beginnen weet ik niet waar Plasterk staat en ik weet ook niet of hij zijn portefeuille wil inleveren als hem niet in voldoend mate tegemoet wordt gekomen. Dat maakt voor mij het gevechtsterrein onoverzichtelijk en het vinden van een goede strategie moeilijk. (“Oorlog” is een voortzetting van onderhandelen (politiek) met andere middelen en zonder “oorlog” verwacht ik hier geen resultaten). Zijn er in den Haag voldoende politici die aan goed onderwijs de hoogste prioriteit willen geven? Dan moeten ze ook het besluit durven te nemen dat iedereen die zich met onderwijs bezig houdt en niet kan aantonen dat hij daar nuttige dingen doet voortaan niet meer uit de staatsruif mag eten. Daarbij kan natuurlijk de autonomie van de scholenorganisaties niet gerespecteerd worden en zal in het politiek-educatieve netwerk flink geknipt moeten worden. Als dat niet lukt moeten we wachten tot de perifere partijen flink gegroeid zijn want dat is een normaal verschijnsel als de traditionele partijen verrot zijn. Misschien lukt het uiteindelijk aan Verdonk, Wilbers en Marijnissen om voor goed onderwijs te zorgen.
Seger Weehuizen
Als we niet vechten gaan we
Als we niet vechten gaan we in ieder geval roemloos ten onder. Desnoods als Leonidas.
Daarnaast onderhandelen, wel strategisch maar met open vizier.
Ik hoop dat onze Haagse initiatiefnemers een strategie en wisselgeld hebben. Ter Horst had dat niet en we hebben gezien hoe dat afliep..
Natuurlijk had Ter Horst wel wisselgeld…
Natuurlijk had Ter Horst wel wisselgeld.
De politiebonden hebben zich in de maling laten nemen en hadden de druk op moeten voeren.
Oók de zorg en het onderwijs hebben een decennialange salarisachterstand.
Leraren en politie klussen bij óf leven op de armoedegrens.
Ondertussen stijgen de topbeloningen de pan uit; een schandalige tweedeling in de samenleving.
Onderwijs, politie en zorg hebben macht, maar niet de moed en verschuilen zich achter de drogreden dat zij leerlingen of patiënten toch niet in de steek kunnen laten.
Neen, de werkelijke reden werd in Rondom 10 genoemd: we zijn gewoon te keurige en brave burgers.
Dat weten de werkgevers en daar maken ze dus al decennialang misbruik van.
we hebben niet leren straatvechten.
Of: we hebben nooit leren vechten. Bij verschil van mening of wensen zijn hoger opgeleiden gewend met elkaar in discussie te gaan. Praten om samen te onderzoeken wie er gelijk heeft of wat een mogelijke oplossing voor het probleem kan zijn. Allemaal 100% inhoudelijk en met inlevingsvermogen voor de situatie van de ander. Zo ben ik in het verleden ook altijd functioneringsgesprekken aangegaan. Tot ik een leidinggevende kreeg die dergelijke gesprekken als een gevecht zag. En bij elke stap terug die ik deed om de ander ruimte te geven, om wat afstand te nemen, deed deze leidinggevende twee stappen naar voren. Uiteindelijk verloor ik het landjepik omdat ik er pas halverwege achterkwam dat we landjepik speelden. Ik dacht dat we gezamelijk iets aan het bouwen waren.
Het opmerkelijke is dat de ommezwaai in de houding van leidinggevenden gelijktijdig kwam met de versofting van het onderwijs, met de pops, de ziele/zelf reflectie/ . Catch 22 dus: deed je geen stappen terug, ging je niet mee met kritiek op je funtioneren, dan was je te weinig reflexief. Ging je wel mee, dan waren er duidelijk verbeterpunten en dat was een probleem.
Voor de competentie “vechten” ( en zeker voor straatvechten) geldt dat die vooral op jonge leeftijd trainbaar is. Er terwijl wij bezig waren met de boeken, waren de huidige bestuurders bezig met gevechtstrainingen in bv de jongerenafdelingen van de politieke partijen of andere plaatsen.
Ik denk dat je dat niet meer leert op latere leeftijf. Hoe vaak ik niet na afloop van een “gesprek” bedacht wat ik allemaal had moeten doen, had moeten zeggen of juist niet had mogen zeggen. Vreselijk. En ik ken managers die dat als een tweede natuur perfect uitvoeren: intimideren indien nodig, liegen indien gewenst, good cop/bad cop. Daar zijn trainingen voor, maar je moet het in je hebben.
Wil je vechten met een leraar?
Als opgroeiend ventje heb ik erg veel gevochten. Daar ben ik niet veel wijzer van geworden. Bent u er ongelukkig mee dat u niet zo’n vechtersbaas bent? De brutalen hebben weliswaar de halve wereld, maar dat is geen reden om zelf ook zo brutaal te worden.
Waar de grens ligt tussen niet over je willen laten lopen en een terugtocht omdat je de zaak geen gevecht waard vind, dat ligt bij iedereen anders. Ik geloof niet dat dat met intellectuele eigenschappen te maken heeft. Leraren zijn gewoon een nogal heterogene groep.
Weet iemand hoe het eraan toeging toen dat Nederlands Genootschap van Leraren nog bestond? Dat was vóór mijn tijd, maar ik heb de indruk dat de leden van dat NGL een eensgezinder gezelschap waren. Of heb dat mis?
de tijd van consensus
Het NGL was vooral een organisatie van eerstegraders. Deftig zoals een genootschap dat hoort te zijn. Leraren stonden toen in aanzien en dat gold nog sterker voor eerstegraads leraren. Ze vomden zeker een homogene groep waarbinnen weinig belangentegenstellingen waren. Salarisschalen waren volgens leeftijd en opleiding en waren volkomen onafhankelijk van het oordeel van de schoolleiding over de docent. De verantwoordelijkheid voor het lesgeven lag helemaal bij de individuele docent. Vrijwel iedere docent was tevreden met deze stand van zaken.
NGL
Eensgezind zeker, maar geen straatvechters herinner ik me vaag. Ook zij lieten het destijds gebeuren. Kan me geen beelden voor de ogen halen waarin ze de barricaden opgingen. Ze konden zich in hun stoutste dromen niet voorstellen wat er later allemaal zou gebeuren in Nederland onderwijsland. Rectoren waren meestal gepromoveerd, vonden het best wanneer een docent afwezig was, konden ze zelf weer eens les geven. En die ene concierge stond trouw op zijn post, het was muisstil op de gangen.
Vage herinneringen…5 dagen gestaakt!!!
…zijn onbetrouwbaar, vercors. Die kunb je ook beter maar niet opschrijven, dat zaait maar verwarring en onbegrip.
De bonden hadden bovendien jaren van inhoudelijke meningsverschillen achter de rug. De Abop was voor de middenschool (bedoeld voor alle leerlingen van twaalf tot vijftien jaar), de NGL was tegen. Binnen de Abop waren hartstochtelijke voorvechters van het openbaar onderwijs te vinden, het NGL stond vanouds ook voor het bijzonder onderwijs in de bres. “We hadden elkaar twintig jaar lang verketterd”, zo schetst Dresscher de verhoudingen in de jaren zeventig en tachtig. *Lees verder…*
‘De Hos maakt leraren vogelvrij’, kopte het NGL-weekblad in die dagen en noemde de voorstellen ‘een nota tégen leraren’. Het verzet van alle onderwijsbonden was fel. Omdat de Hos een verstrekkend voorstel was, wisten de gezamenlijke bonden het overleg over alle ingewikkelde rechtspositionele gevolgen effectief te traineren. Deetman kampte met een fors tekort op zijn begroting en zag dat hij dat met de Hos-nota voorlopig niet zou kunnen oplossen. In september 1982 maakte hij in de onderwijsbegroting zijn draconische bezuinigingsplannen van één miljard bekend.
Groepsgrootteverhoging in het basisonderwijs, een algemene salariskorting. Zevenduizend ontslagen en iedereen in het onderwijs zou 1,65 procent inleveren. Opnieuw reageerden de onderwijsbonden furieus. Eind 1982 werd er *vijf dagen lang massaal gestaakt*. *Lees verder…*
rare zienswijze
In het artikel “Een verstandshuwelijk, ja. Maar wel een goed verstandhuwelijk” dat op 16-12-2006 in AOB-onderwijsblad verseen van h. Obbink waarnaar hier verwezen wordt staat de zinnen “Er wordt meer overgelaten aan scholen zelf, en dat betekent ook dat meer dan vroeger diversiteit wordt geaccepteerd. Ook daardoor zijn de tegenstellingen minder scherp komen te liggen” Als ouder heb ik moeten constateren dat diversiteit op de terreinen waar ik keuzes belangrijk vond helemaal ontbrak.
Seger Weehuizen
massaal gestaakt?
In 1982? Ik heb mijn schoolagenda van dat jaar nog eens geraadpleegd, van een staking van 5 dagen was op mijn school in elk geval geen sprake.
Ik herinner me er ook geen
Ik herinner me er ook geen op de mijne, eerlijk gezegd. Maar het is 26 jaar geleden en ik heb geen agenda’s bewaard :-).
heterogeen
Dat is juist. Van on(der)bevoegd basisschoolleerkracht in groep1/2 tot gepromoveerd natuurkundige. Heterogener hebben we ze niet. Gezamenlijk over arbeidsvoorwaarden onderhandelen is een illusie, zeker ook nog als het op basis van “democratische besluitvorming” gebeurt. Raad eens wie er dan wint.
En de rest stemt met de voeren. Zo gaat de spiraal verder naar beneden veelvuldig verder opgestookt door de slagters c.s.
Niet leren vechten en niet
Niet leren vechten en niet leren onderhandelen. Wij missen veel competenties. Maar deze hoeven we van de politiek niet bij te scholen.
Organiseren
Wij hoeven niet te vechten. We moeten ons organiseren!!!!!
Liefst in de vorm van een onafhankelijke (nieuwe) bond.
De huidige vakbonden bewijzen ons al jaren een slechte dienst.
Het (hoger) kader heeft slechts oog voor hun eigen toekomst ipv. de kwaliteit van het onderwijs en onze arbeidsvoorwaarden.
Deze nieuwe bond zou zich niet alleen stevig moeten opstellen maar wij (docenten) moeten ons ook in veel grotere getale aansluiten.
Ons gebrek aan organisatie (ledenaantallen van de diverse bonden zijn relatief zeer klein) moet zo snel mogelijk (dramatisch) verbeteren om werkelijk resultaat te boeken.
Zelf moet ik altijd denken aan de acties van de klm-piloten.
In het verleden kregen zij dankzij hun hoge organisatiegraad, en actiebereidheid, veel voor elkaar.
Organiseren ?
Actief lid van een bond worden zul je bedoelen.
Hoeveel leden kwamen/komen er op bijeenkomsten van de bond om steun te krijgen, of kritiek te geven?
*halve man* en *precies*.
BON-bond
Ik zou niet weten waarom BON geen onderhandelingspartner kan worden.
Het schijnt
nogal lastig te zijn om je op korte termijn als nieuweling tussen de gevestigde en erkende bonden aan de onderhandelingstafel te wringen, dus dat duurt op z´n best nog wel een paar jaartjes, vrees ik
Wanneer heeft een vakbond ‘recht’ op CAO-overleg?
De onderhandeling over een nieuwe CAO is een aangelegenheid tussen werkgevers(vereniging) enerzijds en vakbonden anderzijds. Veelal is – vaak alleen al door bestaande gewoonte en/of praktijk – duidelijk wie de onderhandelingspartners zijn. Wat is echter de speelruimte van de werkgever of werkgeversvereniging om vakbonden van de onderhandeling uit te sluiten. Die vraag staat in deze bijdrage centraal.
….Uit de jurisprudentie is inmiddels gebleken dat een vakbond alleen toelating tot CAO-overleg kan afdwingen als die vakbond *voldoende representatief* is. Vakbonden die dat niet zijn, zullen door de werkgevers(vereniging) niet hoeven te worden toegelaten tot de onderhandelingstafel.
*Lees verder…*
Dat kan heel goed
Als nieuwe vakbond kun je heel makkelijk toegelaten worden tot het CAO overleg: heel vriendelijk zijn voor de werkgeversclub. Maar ja, het is onmogelijk om vriendelijker te zijn voor de `raden’ dan de Aob en de CNV onderwijsbond zijn. Misschien dat ze zo vriendelijk zijn om de concurrentie buiten de deur te houden (en dus hun baantjes te behouden)?