Lesboeren.

Lesboeren

Ik leer mijn leerlingen dat er twee soorten managers bestaan. Diegene die druk “zijn” en diegene die druk “doen”. Het eerste soort, zijn de “echte” managers. Die zeggen nooit dat ze het druk hebben en zijn te herkennen aan de deur van hun kantoor, die staat namelijk altijd open. Ze hebben tijd voor een praatje, een rondgang door de school, een kopje koffie met de docenten en toch krijgen ze elke dag weer hun managementstaak voor elkaar. Vergaderingen die zij voorzitten zijn goed voorbereid en duren nooit langer dan aangegeven staat op de vergader-agenda.

De tweede soort is te herkennen aan de bundel papier onder hun arm. Als deze managers in het gebouw gespot worden, lopen ze in snelle tred, komen nergens vandaan, gaan nergens naartoe en altijd met een schier onafscheidelijke bundel papier onder de arm. Is er iemand die de euvele moed heeft om hen aan te spreken, volgt het standaardantwoord : “nu even niet, ik heb het druk, druk, druk druk.” Bij hun pensionering wordt de bundel papier operationeel verwijderd. Telkens staat de chirurg van dienst er van verstomd dat er geen letter aan het papier is toevertrouwd. Maagdelijk witte blaadjes, aan de rand een beetje groezelig van het okselzweet. Het zijn de managers die voor niets of niemand, tijd, aandacht of een vriendelijk woord hebben. S’avonds gaan ze met flukse tred naar huis, met aktentas in de hand en een bundel papier onder de arm.

Zo heb je ook twee soorten docenten. De ene docent geeft niet alleen les maar vindt het onderwijs vooral leuk dank zij de “bijbaantjes”. Ze zijn mentor, leerlingbegeleider, decaan, voorzitter van de sectie, aanspreekpunt voor de ouders, MR-lid, budgetbewaker, examencommissie-reserve-lid en hebben ook nog wat in de pap te brokkelen bij de organisatie van leerlingfeestjes, ouderavonden, studiedagen voor het personeel, de redactie van het schoolblaadje en vooral de organisatie van het personeelsuitje vinden ze de uitdaging van het jaar. Ze hebben het héééél druk, ondanks de full-time aanstelling staan ze maar 7 lesuren voor de klas. Daardoor hebben ze de tijd om hun collega’s om de haverklap met vergaderingen te vermoeien. Sectievergadering, contactvergadering, mentoroverleg, kernteam-overleg, examencommissievergadering, budget vergadering, ontwikkel vergadering en ander tijdvulsel. Een les voorbereiden, hebben ze in jaren niet gedaan en zijn daarom ook heel blij met het nieuwe leren. Opdrachten die de leerlingen “zelfstandig” onder toezicht van de administratieve kracht van dienst door de leerling uitgevoerd kan worden, zijn ter plekke te verzinnen. Druk, druk, druk, druk. Behalve voor de leerling met problemen thuis. De “probleemleerling” is een uitgelezen kans om aan de collega’s de aangeboren kennis van de huis-tuin-schuurtje-bloemkool-worteltjes-psychologie ten toon te spreiden. Meestal zonder succes.

De tweede soort docenten wordt door de eerste soort smalend “lesboer” genoemd. Dit –naar het schijnt- uitstervende ras van docenten, concentreert zich op de eigenlijke taak. Leerlingen voorbereiden op later. Ook al vindt de mondige leerling dat er geen “later” is maar alleen een “nu”. De “lesboer” laat zich door dit argument niet van zijn stuk brengen, glimlacht deemoedig naar de opstandige leerling en denkt. “er is niets veranderd”, en begint zijn onderwijs-leergesprek.
Als een dirigent staat hij voor de klas, beheerst, met in zijn hoofd de hele les-partituur. De muziek klinkt zoals hij hem horen wil en het orkest is in volledige harmonie. Het lesuur is net lang genoeg, niet te kort, niet te lang, precies gepast.
Feilloos voelt hij die ene leerling aan, die thuis voor hij naar school ging, ruzie had met zijn moeder. Geen “banksessie” bij de mentor, gewoon even wat meer aanmoedigen, even die knipoog, even dat schouderklopje. Het is de docent die niet boos wordt, maar verdrietig als hij een leerling niet kan motiveren. Deze docent vindt al die vergaderingen, overleggen en lerarenbijeenkomsten onnodige tijdverspilling. Niet omdat ze niet “team-minded” zijn maar omdat zij de klas, die groep leerlingen ervaren als een team en niet de blatende altijd met-iets-anders-belangrijks-bezig zijnde collega ‘s.
Lesboeren staan full-time voor de klas. Dát vinden ze niet alleen leuk, het is een eerste levensbehoefte zoals de zuurstof om in te ademen, het bloed dat door de aderen stroomt.
Het onderwijs is in de loop van de jaren onder hun huid gekropen en nu kijken ze met lede ogen toe hoe hun leerlingen zich “zelfstandig” zitten te amuseren in het moderne “open-leer-centrum”.
Soms zegt hij er wat van, in de tot koffiekamer omgedoopte lerarenkamer. Altijd is er wel een of ander “mentor-coordinator-kernteamleider- hittepetitje” die tersluiks opmerkt dat de tijd van “de lesboer” voorbij is.

Hij hoort het, glimlacht en denkt “eindelijk, een geuzennaam,…….. lesboer”.

Sjeekspier