Beste lezers,
Na alle commotie rond de verkiezingen en alle uitspraken die in de campagnes zijn gedaan, is het nu toch weer een beetje stil.
De stakingen van leerlingen zijn voorbij (en overgewaaid?).
De politici hebben het druk met het formeren van een “onmogelijke” combinatie en de pers houd zich ook stil over onderwijs.
Was dat het dan?
Net nu ik dacht dat er eindelijk iets begon op te borrelen en dat er misschien wel een massa-demonstratie à la jaren tachtig zat aan te komen, zakt de boel weer in.
Waar is Martin Sommer?
Zijn artikelen lieten iedere manager en anderen in een kader-functie binnen het onderwijs, sidderen.
En dus zit ik hier,… een beetje moe en nog steeds bang.
Te bang om echt mijn mening te uiten. Te bang om het tegen de managers, het ondersteunende APS en alle anderen die het onderwijs verzieken met “bedrijfskundige praatjes” op te nemen.
Want, ja… Gebekt zijn ze wel. Iedere keer word je klem gepraat met een kanonnade van theorieën en beweringen die wetenschappelijk niet, nooit of amper onderbouwd zijn.
Na weer zo’n teambuilding-dag met zo’n adviseur is iedereen NIET met de neus dezelfde kant uitgezet, maar op het verkeerde been gezet!
Wat een verschrikking is het toch. Het nederlandse onderwijs. Geregeerd door bedrijfs- en organisatie-deskundigen met geen enkele ‘feeling’ voor onderwijs.
Zijn dit ideeën van de werkvloer? Of ’top-down’ beslissingen van managers die nooit op de werkvloer zijn geweest?
Het is een schande! Ja een schande, want een hele generatie is er de dupe van.
En dus later wij ook weer! Wat nou de beroepsbevolking? Die bestaat dan niet meer. Ze hebben n.l. nooit een beroep geleerd!
Vechten tegen de bierkaai?
Ik hoop het niet,… ik wacht, zoals waarschijnlijk velen met mij, tot er iemand op staat die durf toont en het vertrouwen geeft dat wij onze hypotheek OOK na een demonstratie of een staking, nog kunnen betalen.
Wat is dat niet de ‘bottom-line’?
Ik heb een gezin, een huis en afbetalingen…
Sterkte allemaal!
Meester Prikkebeen.
een beetje pep-talk
Kop op Meester. Tot waar zijn wij wel niet gekomen? Ooit in mijn naieve periode was ik mezelf, maar al snel werd het 1933. De ijzeren greep van de Leitkultur was bitter voelbaar. De wereld was zwart, maar de ring was nog niet eens op weg. Maar na 1933 kwam d-day. De zoete geur van de overwinning zweepte ons op tot ongekende hoogte. Nog één brug en Mount Doom zou zich open en onverdedigd aan ons onderwerpen. Helaas. Een brug te ver. Sauron mept terug. Maar je weet… uiteindelijk overwinnen de reisgenoten.
Nou ja, genoeg flauwigheid. Maar ik ben overtuigd dat we ons niet moeten laten kennen. Wie had een half jaar geleden gedacht dat vriend Sjoerd plots een serieuze opponent zou hebben? Vind je het geen teken aan de wand dat hij werkelijk vervalt in bral-taal “ik verscheur die BON”? Lijkt me geen teken van zelfverzekerd leiderschap. De mythe van het goede en moderne onderwijs is definitief afgebroken. Tegenstanders van HNL weten nu dat ze niet alleen staan. Weten nu dat ze geen oude zeuren zijn die niet meer mee kunnen. Weten nu dat ze gesteund worden door ouers, leerlingen en studenten en door veel collega’s . Ik durf zelfs te zeggen: door veel managers. Ook onder hen zijn er ongetwijfeld die net als velen van ons onder zware druk niet durven te reageren.
We zijn er nog (lang?) niet, maar de geest is uit de fles, de kleren van de Keizer zijn bekend. Wij hebben zelf geleerd. Geleerd door de links naar onderzoek wat onze mening bevestigt, geleerd door en met elkaar. Het is een kwestie van volhouden. Samen volhouden. Inderdaad: er is nog geen minister die onze mening aanhangt, inderdaad, alle bobo’s zitten er nog, inderdaad de “vijand” is wakker en produceert brokken stront op oorlogssterkte, maar de publieke opinie is getriggerd. Dat is lastig tegenhouden. Elke ouder zal bij elke open dag kritische vragen stellen over de vernieuwingsplannen van de school: men komt er niet meer mee weg te zeggen dat ze met de nieuwste didactieken en de modernste computers werken.