Zojuist ontving ik het antwoord van het ministerie van onderwijs op de brief van afgelopen december. zie onderaan.
Ik had de brief van mijn werkgever erbij gedaan, waarin die opschrijft dat een docent geen reëel gewerkte arbeidsuren mag opvoeren, maar alleen de normatieve uren.
Ik had de minister al drie keer zorgvuldig uitgelegd, dat de normen die daarvoor gebruikt worden, niet verstrekt worden door het bestuur.
Waardoor het neerkomt op: Wij doen wat we willen.
De laatste twee keer heb ik erop gewezen, dat het ministerie van onderwijs in deze kwestie fungeert als opdrachtgever.( zie Iemanddoetiets.nl_actie verslagen)
Vervolgens wees ik erop, dat we in Nederland hechten aan integere opdrachtgevers: als er kledingbedrijven zijn die gebruik maken van discutabele arbeidsomstandigheden van de werkers, worden die winkels geboycot of wordt er geprotesteerd.
Iedere opdrachtgever heeft een maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Opnieuw wordt mij uitgelegd dat elke normjaartaak op de scholen wordt vastgelegd. Als gevolg van CAO overleg.
Ik word in deze laatste reactie expliciet verwezen naar de vakbonden en de rechter.
Het komt er dus op neer, collega’s dat ik nu ELKE stap en trede heb gelopen die er is in ons land, om mijn arbeidsomstandigheden bij mijn werkgever aan te kaarten. Binnen de kolom van managers, en opdrachtgevers. En dat ik letterlijk geen andere keus heb dan naar de rechter te gaan. De vakbonden heb ik allang ingelicht en die houden me af.
Leest iedereen dit goed? Ik, jij, welke docent dan ook, heeft geen andere keus dan naar de rechter en de vakbond te stappen. Want de andere mogelijkheid, de werkgever en alles wat daar bij zit, is tot in den treure zonder enig resultaat aangesproken. De vakbonden blaten wel een hoop, maar ik zie ze niks doen.
Zelfs het bijstaan van 1500 collega’s die er jaarlijks uitgewerkt worden door de scholen, is voor hen geen aanleiding om enig plan te ontwikkelen en actie te ondernemen. Niets, behalve piepen.
Je kunt nu twee dingen doen: denken van: zie je wel, ik heb toch niks te willen. Of te denken: maar ik ben geen voetveeg!
Het is geheel aan jou.
Ik zeg het nog maar eens: ook dat heel kleine stapje van jou is nodig en voldoende: geef je vakbond een signaal dat je je hier zorgen maakt of geef mij een signaal dat je je hierover aangesproken voelt. Ik weet hoe al die kleine dingen te bundelen en er gebruik van te maken. Een lichtbundel bestaat ook uit fotonen ( lichtdeeltjes), die elk niet veel voorstellen. Maar met een laserstraal snijd je dwars door zaken heen.
Als ik voldoende reactie heb, ga IK wel naar de vakbonden. Maar dan heb ik wel bewijs nodig dat ik daar niet alleen voor mezelf sta. www.iemanddoetiets.nl. Ik zal een formulier plaatsen en daar een aparte knop voor maken.
Ik hoop dat BON en LIA meewerken.
We hebben overal aangeklopt en we worden overal weggestuurd: alleen de rechter blijft over. Wie wil nog meer met zijn/haar normjaartaak naar een scheidsrechter, om die eens goed tegen het licht te houden?
Wat voor speech heb je net op je school gekregen? Dat we het samen moeten doen? Dat de broekriem aangehaald moet worden? etc etc. Samen doen betekent ook dat jouw belangen serieus genomen en behandeld worden. Transparant betekent dat je mag weten waar je uren op papier aan besteed worden, niet dat je opdracht krijgt en niet mag weten hoe het uitgerekend wordt. Wie krijgt de exacte gegevens over het taakbeleid? De harde cijfers? Vind je dat normaal?
Denise
Kenmerk: 579058
Geachte mevrouw Hupkens,
In uw e-mail van 10 december 2013 benadrukt u opnieuw dat u het niet eens bent met de normjaartaak in het onderwijs, omdat het docenten volgens u niet lukt hun taken binnen die normuren af te ronden. U stelt nogmaals dat het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap op dit punt een verantwoordelijkheid heeft als opdrachtgever van het onderwijs. Op verzoek van de minister reageer ik op uw bericht.
De minister kan u niet helpen met uw behoefte de normjaartaak aan te passen en met uw persoonlijke kwestie, omdat zij geen verantwoordelijkheid draagt voor de normjaartaak waarmee de onderwijssector werkt. De scholen worden weliswaar bekostigd door de rijksoverheid, maar de scholen dragen hun eigen verantwoordelijkheid voor bijvoorbeeld de arbeidsvoorwaarden en de werktijdenregeling, en daarmee ook de normjaartaak.
Die arbeidsvoorwaarden en werktijdenregeling zijn via georganiseerd overleg met de vakbonden overeengekomen. De onderwijssector werkt met een normjaartaak, die gekoppeld is aan de collectieve arbeidsovereenkomst (cao). Elke school hanteert deze normjaartaak en is zelf verantwoordelijk voor het rooster en de taakverdeling. In mijn e-mail van 19 november heb ik u dit al uitgelegd en heb ik u ook aangegeven dat u voor de kwestie rond de normjaartaak bij de vakbond, school of rechter moet zijn.
Omdat ik geen nieuwe informatie kan toevoegen aan deze e-mail en mijn e-mails van 5 en 19 november, wordt eventuele vervolgcorrespondentie over dit onderwerp niet meer in behandeling genomen. Ik hoop dat u daarvoor begrip kunt opbrengen.
Met vriendelijke groet,
Het departement accentueert
Het departement accentueert dat het om een persoonlijke kwestie gaat hoewel ze daar donders goed weten dat het (ook) om een proefproces gaat met mogelijk verstrekkende gevolgen. In een questie van persoonlijk belang past ook het antwoord dat het niets kan doen omdat het zijn bevoegdheden heeft weggegeven. Maar als het ministerie zou vinden dat de scholen hun bevoegdheden misbruiken en jouw proces als een proefproces zou willen zien had het kunnen schrijven dat het op dit moment voor geen enkele docent iets in deze questie kan doen maar dat het snel aan die toestand een einde gaat maken. Quid non.
De minister heeft zich er niet toe laten verleiden te zeggen dat er wat betreft normtaken dwingend recht moet komen dat de afspraakjes tussen vakbonden en schoolbesturen opzij schuift.
Er zijn jobs waarbij het er vooral om gaat of men zijn werk goed doet, niet hoe lang of kort men ook werkt. Dat was in het onderwijs in sterke mate het geval. Men moest buiten de vakanties 26 tot 29 uur wekelijks voor de klas staan en nog een paar dingetjes en er voor zorgen dat de klassen goed les kregen. Hoeveel tijd men daarvoor nodig had en wanneer men voorbereidde of corrigeerde kon de docent in hoge mate zelf beslissen. Nu mogen de scholen een docent uitknijpen alsof hij een citroen is. Alsof op afstand besturen betekent dat men niet hoeft te weten en niet verantwoordelijk is voor wat op grote afstand hebeurt.
Ik blijf corrigeren: dat
Ik blijf corrigeren: dat dwingend recht IS er al. Je moet er alleen op de juiste manier een beroep op doen.
Geen enkele CAO of de uitvoering ervan mag tegen de wetten van het arbeidsrecht ingaan.
We hoeven het wiel verdorie niet uit te vinden; we moeten het laten draaien.
Verwijder het blokje dat je voor jouw wiel hebt gelegd: Lees iemanddoetiets,nl op de home pagina en doe wat er staat. Het kost niets, behalve een minuut van je tijd.
Maar als de taaknormering en
Maar als de taaknormering en de onvrijwilligheid in strijd zijn met het dwingend recht is het niet het Ministerie van Onderwijs dat te hulp geroepen moet worden maar de rechter. Het gaat dan immers niet om dat de wetgeving (waarvoor trouwens het parlement nog meer dan de minister de verantwoordelijkheid draagt) slecht is maar dat de schoolbesturen die aan hun laars lappen. Die moeten dus ter verantwoording geroepen worden en als dat niet helpt voor de rechter verschijnen. En daar zouden de vakbonden als belangenbehartigers van de leraar voor moeten zorgen. Als ze daarin te kort schieten moeten de bestuursleden door de verenigingsleden worden afgezet. Maar de individuele leraar hoeft natuurlijk niet te wachten tot het bestuur afgezet is en mag zelf opkomen voor wat hem door een schoolbestuur in strijd met de wetten is aangedaan. Het is begrijpelijk dat de ministra niet zwalkend wil overkomen wat zou kunnen gebeuren als zij de spelregels verandert die zij zelf heeft ingevoerd. Maar dat de collegae van Denise haar de strijd die ook in hun belang is alleen laten voeren roept twijfel op over de assertiviteit en de intercollegiale solidariteit van de huidige leraren.
je hoeft niet te twijfelen.
je hoeft niet te twijfelen. Het is er vrijwel niet.
Personen die kaartjes hebben gevraagd: nul.
Je had per persoon ook 2 kaartjes uit kunnen delen snap je. Aan de meest vertrouwde collega’s. Ieder begin is er 1. Nu is er niets.
Mensen die stukken aanleveren : nul
financiële bijdragen: in totaal 524 euro. Die inderdaad allemaal naar de gemaakte kosten zijn gegaan.
Goddank heb ik de dagvaarding geheel gebaseerd op mijn eigen situatie. Anders had ik hem in kunnen trekken.
er worden tienduizenden
er worden tienduizenden handtekeningen verzameld voor een doel wat volkomen afhankelijk is van alle instanties die mij en dus jullie onafgebroken wegsturen. Er worden nul handtekeningen verzameld om diezelfde instanties duidelijk te maken dat we het menen en waarmee we zorgvuldigheid en rechtvaardigheid voor onszelf eisen. Elk bestuurslid die dit leest ligt onder de stoel van het lachen en weet dat ze nog heel lang veel meer kunnen rotzooien. Want er is maar 1 docent die stop zegt.
wat voor reactie denk je dat
wat voor reactie denk je dat er van de buitenwereld komt als ik gelijk heb gekregen?
Hoe kom je als docent over als bewezen is dat je tussen de 1,6 en de 1,8 werkt, met een cao die voortdurend onder vuur ligt en zelfs niet in staat bent om je naam op te geven? Laat ik het zo zeggen. Meer bewijs voor de stockholm syndroom problematiek is er eigenlijk niet nodig. ik ga sporten en mijn konijnen knuffelen. Ik heb weer even genoeg aan een dood paard getrokken. Het lijkt erop dat pas met de 3e procedure duidelijk gaat worden wat een moedeloze mensen er lesgeven.
Wel, als je collegae zich
Wel, als je collegae zich verder willen laten uitbuiten en vernederen, in Europa mag men zich overal vestigen. In Duitsland hebben ze een taal die sterk op de onze lijkt en voor de hoogste van alle 3 de leeftijdsklassen (basisonderwijs, onderbouw VO, bovenbouw VO) geldt dat men in het onderwijs qua honorering ietsje beter af is dan andere werknemers met een vergelijkbare opleiding. (aob.nl/default.aspx?id=51&article=49743&q=&m= ). (92, 101, 109 in % tegenover Nederland 70, 84, 84). Korea zou te veel taalproblemen opleveren. Ook de Scandinavische landen zijn aantrekkelijk. Het is tijd om het zinkend schip te verlaten en de dode paarden achter te laten.
Ik heb die lijst bekeken.
Ik heb die lijst bekeken. Frankrijk staat op 81%.
Toch liet die franse dame kort geleden een salaris afschrift zien dat beduidend steviger was dan het onze. EN haar taaklast is een schijntje van wat wij hier hebben.
Conclusie: als die 81% in frankrijk de relatie is tot de salaris hoger opgeleiden, wat betalen ze daar de rest in vredesnaam?
en: het salaris is niet de enige indicatie, al is het wel hetgene waarvan je moet eten. De hoeveelheid werk wordt er niet mee zichtbaar gemaakt.