“Het managers bashen, daar ben ik onderhand wel klaar mee” hoorde ik minister van onderwijs Bijsterveldt zeggen afgelopen zaterdag. Ik heb werkelijk op het punt gestaan om te roepen: “Wie basht wie?”. Verdorie, waarom zeg ik dat dan niet gewoon op zo’n dag tegen de minister?
Vandaag een pittige vergadering ingelast. Het komende jaar moeten we afscheid gaan nemen van meer dan de helft van onze collega’s. Ik merk dat ik sacherijnig ben en nog een heleboel emoties meer. En ja, in die bui van emotie is het natuurlijk heerlijk om een manager te bashen. Niet netjes maar het gebeurt wel. Maar dit is niet het echte bashen. DIt is een uiting van frustratie, onmacht en misschien ook nog wel een stukje onhandigheid.
Maar daar ben ik vanmiddag eens wat dieper op ingegaan, op dit bashen van de manager. Het gaat niet zozeer om het pakken van een manager. Het gaat erom wat ons is afgepakt. En ik wil het terug hebben. En met mij meerdere denk ik wel. Het gaat erom dat voor 4 jaar terug het CGO ons als Foie gras ganzen door de strot is geduwd. Ja maar daar ben je toch zelf bij geweest? Klopt, alleen pakken ze dan heel slim de jongere docent, het liefst met voorlopig contract die helemaal in de bloemetjes wordt gezet als hij maar alsjeblieft meewerkt met dit geweldige nieuwe systeem. Die oudere collega’s, die kritische lastposten, die zijn tegen vernieuwing.
Ik heb mijn poot stijf gehouden als groentje binnen het onderwijs. Ik werk alleen met CGO als iedereen er achter staat. Dat gebeurde dus niet. Met gevolg dat ik naar een locatie ben gegaan waar wel de meeste mensen op dat moment iets zagen zitten om het systeem uit te proberen. Niet razend enthousiast maar wel met de insteek van laten we de schouders er maar eens onder zetten. Nu, 3 jaar later kan ik u vertellen, het deugt niet dit CGO systeem.
Ondertussen werken we met zogenaamde projectwijzers. Uit die projectwijzers worden van die project taken gemaakt. Zo eigenwijs dat we waren, hebben we aangegeven dat we graag wilden dat de vakken bleven bestaan. We wilden absoluut les blijven geven. Nu staat dat op de helling. Met een beetje pech, zijn we volgend jaar alleen nog bezig met projecttaken na kijken en een beetje ondersteuning. Kennisoverdracht 0.
Waar het om gaat is dat we als team verschillende keren hebben aangegeven wat we wilden veranderen en wat niet deugde. Maar daar wordt niet naar geluisterd. En dat frustreert. Elke keer wordt verteld dat we een nieuwe weg inslaan en dat dat het beloofde land gaat worden. Maar wie is er dan de vakman? Dat is wat ik me afvraag? Zijn we straks alleen nog maar competentie afvinkers?
De kern van het verhaal is dat je je als docent door het management niet serieus genomen voelt. Tja en dan begint die negatieve spiraal. De spiraal van doet het er nog toe dat ik hier ben? Ik denk het wel. Al was het alleen maar om het management weer opnieuw te leren luisteren naar de werkvloer. En als dat af en toe met bashen moet gebeuren of hoe dat ook heten mag, dan doe ik dat. Niet de mens uit het oog verliezen maar het mag volgens mij best, zeg waar het op staat.
Dat heb ik vandaag dus ook weer gedaan. Ik heb verteld tegen mijn leidinggevende dat ze door hun niet aanwezig zijn, of het niet aan kunnen horen van de klachten, wat als negatief ervaren wordt, dat daardoor de werkvloer berooft wordt van bezieling en dus loyaliteit. Het sloopt. En daar hou ik dus niet van. En dus wijs ik mijn manager erop dat hij beter moet kijken naar diegene die een klacht verspreid. Want daar wordt dan voor het gemak weer eventjes weggewuifd. Oud zeer heet dat dan. Nee zeg ik dat is de vorm. Wat daarachter zit is dat wij als docenten ons niet gekend voelen, dat we ons gepasseerd voelen en dat maakt dat we in die negatieve spiraal van onverschilligheid geraken. Natuurlijk is dat niet goed maar het gebeurt en ik ben daar eerlijk in en heb dat zo op tafel gelegd. Een goed gesprek volgt. Maar wel op ons initiatief.
Tja, ik ben een beetje zo’n straatvechter die het hart op de tong heeft liggen en de grenzen daarvan graag opzoekt. Chargeren mag best. Bashen ook. Daar verdienen die managers meer dan genoeg voor.
Goed werk
Goed werk Linux, ik hoop echt dat je het vol gaat houden. Het is erg belangrijk dat mensen het lef blijven houden om te zeggen wat ze te zeggen hebben. Jij doet dat en ik bewonder je erom.
Je laat merken dat je niet te chanteren of om te kopen bent. Je kunt jezelf recht in de ogen kijken, want je hebt in ieder geval alles geprobeerd. Sterkte!
En -sorry- mevrouw Bijsterveld mag er klaar mee wezen, wij niet. Men basht geen personen, met basht een systeem. In dat systeem zijn de managers de collaborateurs.
Mevrouw van Bijsterveldt toont met die opmerking alweer aan dat ze echt helemaal niet begrijpt waar dit vandaan komt. En dat is misschien nog wel het ergste.