Jeronimoon, dat doet me denken aan ‘meester’ Jeroen of Jheronimus Bosch, de schilder die in zijn werken via een carnavaleske optocht van gestoorde mensdieren eigenschappen in beeld bracht waar de gegoede burgerij in zijn vijftiende eeuw op neerkeek. Zoals kwaadaardigheid, dwaasheid, losbandigheid, goedgelovigheid, luiheid en bedelarij. Ook haalde hij uit naar de heersende klasse van die tijd, de adel, een constante bedreiging voor de burgerij (Bron: Wikipedia).
En zo gek is die vergelijking niet. Als je het boek leest, een verzameling van het web getrokken columns waar de spel- en typefouten soms nog inzitten, krijg je inderdaad een beeld van een dierentuin, geleid door graaierige en volgzame directies en managers (de nieuwe adel van het onderwijs) die ‘het vernielende leren’ hartstochtelijk belijden en ondertussen het onderwijs naar de afgrond voeren. Vooral door compententiegericht te leren (’compententiegericht punniken, competentiegericht wijnproeven, compententiegericht gras drogen’), alles af te stemmen op ‘leuk’ (anders is het ’saai’) en langdurige en onvergoede stages van leerlingen te ontwikkelen waar alleen het bedrijfsleven garen bij spint.
De man of vrouw op de werkvloer, nu coach, vroeger leraar geheten, zou er niet meer toe doen. Net als het opdoen van kennis; die is immers heel veranderlijk en altijd online te vinden. Leerlingen hoeven alleen maar te weten waar ze iets kunnen vinden en klaar is Kees. Of Khalid. Natuurlijk is dat onzinnig, want zonder een basis van kennis kunnen mensen nieuwe informatie niet goed wegen en selecteren omdat een betekenisvolle context ontbreekt. (Je kunt iemand leren autorijden, maar als hij de verkeersregels niet kent, is dat vragen om problemen). Bovendien moet je natuurlijk niet alles geloven wat je bij de slager hoort of op het web leest.
Het resultaat van deze visie op onderwijs, volgens de schrijver, is dat leerlingen tijdens de traditionele examens door de mand vallen: ‘De tafels stonden netjes gerangschikt volgens de voorschriften. (…) De examinandi waren al verbaasd over het moeten inleveren van telefoon, I-pod, mp3-speler en alle andere gadgets. De verbazing steeg ten top toen er werd medegedeeld dat iedereen voor de duur van het examen netjes aan zijn eigen tafel moest blijven zitten. Het was deze keer de bedoeling dat er niet werd samengewerkt. Ook mocht men niet aan de buurman vragen wat de oplossingen waren en op straffe van een nul, werd zelfs het overschrijven van een ander verboden. Het maken van “eilandjes” om met elkaar te overleggen was uit den boze en ten strengste verboden. Dat waren ze niet gewend, de multi-taskende Einsteins’ – een fijne sneer naar het boek ‘Generatie Einstein‘.
Naarmate de columns actueler worden, scherpt de schrijver zijn pen en laat hij in steeds vileinere bewoordingen zijn mening weten; elke dag gehaktdag. En met de nodige humor. Regelmatig heb ik hard moeten lachen, zoals eerder om Youp van het Hek, als hij in de jaren negentig de knutselende en frutselende managers op de hei op de korrel nam. Humor relativeert en verzacht de pijn, dat is bekend.
Bovenstaande is een deel van de recensie door Johan de Wal op ‘Het nieuwe leren van de keizer’ van Jeronimoon.
Ik vond het nodig dat even te citeren, want die Jeronimoon, die willen wij niet missen.
Lees verder HIER
zie www.jeronimoon.nl/index.php?P=Blog
Het SCP rapport en wat Jeronimoon er over schreef.