Het schooladvies van Bart Chabot

Bart Chabot gaat op zijn tenen staan, werpt een blik naar binnen en keert veertig jaar terug in de tijd. Daar zat-ie, hele dagen in z’n eentje op een oude stoel, te spijbelen. Aan de klok van de kerk hoorde hij wanneer de school uitging en hij weer te voorschijn kon komen.
Hij was een hyperactieve jongen, een stoorzender in het klaslokaal. Bij het afscheid van de Sint Nicolaasschool zei het hoofd ten overstaan van alle klasgenoten en hun ouders dat hij Bart Chabot nooit had gemogen. “Mijn eerste ervaring met de wrede grotemensenwereld.”
Het hoofd had mulo geadviseerd, een test wees HBS uit, maar dat ging niet goed.
Als hij niet spijbelde, werd hij wel de klas uitgestuurd. Eén keer stuurde de leraar aardrijkskunde hem er al uit voordat de les begonnen was. “Hij kon aan mijn hoofd zien dat het niks zou worden.”
“Het klinkt gek, maar ik heb heel vaak het gevoel dat ik in een schimmenrijk verkeer, alsof ik allang overleden ben. Ik loop over straat en voel me een verrijdend decorstuk. Lang ook het idee gehad dat dingen als het openbaar vervoer en zebrapaden alleen voor mensen waren en niet voor mij. Dat hadden ze natuurlijk zo geregeld.””
Omdat het op de HBS mis ging, kwam hij toch terecht op de mulo, een somber gebouw, raakte bevriend met een jongen wiens vader losse handjes had en zat in de klas met een meisje dat na school werd opgepikt door haar pooier om als prostituee de kost te gaan verdienen.
Op die school gebeurde het ook dat de leraar Duits hem naar voren haalde, zijn werk aan de klas toonde en zei dat dit het handschrift was van een psychopaat. Zijn tweede ervaring met de wrede grotemensenwereld en een keerpunt in zijn leven.
“Opeens besefte ik dat je in je eentje toch niet van het systeem kunt winnen. Je moet leren door de mazen heen te zwemmen. En ik dacht:”Fuck you all.”
We rijden naar het Aloysiuscollege in de Oostduinlaan. Pater Hoogma had beloofd dat hij na zijn eerste verwijdering van de HBS weer terug mocht keren met een glansrijk mulo-rapport en dat deed hij.
Hij sloot zij havo glorieus af met vier tienen, maar zijn eigenlijke happy end lag halverwege de route bij Dorien van der Valk in de Van der Woertstraat, want zij was de grote liefde van Herman Brood. In dat huis werd Bart Chabot opnieuw geboren of, zoals hij het zelf zegt:”Dankzij Herman vond ik het leven opnieuw uit.”
Den Haag was beatstad nummer één, het Liverpool van ons land. Chabot van de generatie van de Golden Earrings.
Om de hoek woonde impressario Paul Acket en vóór zijn huis hadden The Rolling Stones, mét Brian Jones nog, zich laten fotograferen.
“Herman Brood leerde mij dat rock-‘n-roll een manier van leven was.”

(Bron: De Volkskrant, 1 april)