Déjà vu: de alternatieve universiteit?

In 1971 kwam ik als 18-jarige op De Horst, sociale academie te Driebergen. Daar was zojuist een nieuw onderwijssysteem ingevoerd, de ‘alternatieve academie’ genaamd, als ik me goed herinner. Wij kregen gedurende een week of zes inleidingen in diverse vakken. Zo rond de herfstvakantie werden we in groepen verdeeld en moesten we een dag of twee ‘brainstormen’ over wat we wilden leren en welke vakken we daarvoor nodig dachten te hebben. Ik was stomverbaasd. Wat wist ik nou van mijn latere vak en de daarvoor benodigde kennis, wat wist ik überhaupt van ‘de wereld’.
Er werden geen cijfers gegeven. We moesten elkaar ‘evalueren’. Ik wist niet eens wat het woord betekende. Aan het eind van de opleiding beslisten we min of meer zelf of we geslaagd waren.
Geregeld vertelde ik hierover door de jaren heen, met een ondertoon van: hoe was het mogelijk dat men dacht dat dit een goed idee was. Gelukkig hoorde ik nooit dat zoiets elders ook was doorgevoerd.
Tot de laatste tijd. Vele details die ik zoal in de kranten lees, komen overeen met zaken die ik tijdens mijn ‘studie’ ervaarde.
Zelfs het universitair onderwijs moet er nu aan geloven. Mijn man doceert aan een universiteit. Een vak dat hij geeft is als pilot aangewezen. Hij wordt begeleid door een ‘onderwijskundige’. De bedoeling is dat het aantal geslaagden omhoog gaat. Daartoe moet hij de studenten beter leren leren (was daar het studiehuis niet voor?). ‘En de vakinhoud?’, vroeg hij. Och, dat komt later wel. Mijn man zit nu in de fase dat hij zijn ‘werkdoelen’ moet formuleren…..
Helaas kunnen we hier nu niet smakelijk om lachen. Ik ben dan ook erg blij dat de Vereniging Beter Onderwijs bestaat en zich zo inzet.
Alice Garritsen