Visitatie (of accreditatie) is de manier waarop opleidingen in het Hoger Onderwijs worden beoordeeld. De praktijk in het HBO is dat een opleiding zo ééns in de vier jaar wordt geaccrediteerd. Dat is een heel proces dat begint met een uitgebreide voorbereiding van de betreffende opleiding. De opleiding moet een zelfevaluatierapport schrijven en natuurlijk moeten alle paperassen en procedures in de juiste ordners klaar liggen. Maar er is meer: een beetje Hogeschool heeft mensen in dienst wiens enige taak het is om de verschillende opleidingen te begeleiden bij het accreditatieproces. Natuurlijk vormt het kwaliteitscontrolesysteem van de Hogeschool een belangrijke basis, dus ook dat systeem moet in orde zijn. Studenten moeten te pas en te onpas gevraagd worden wat hun mening is over van alles en nog wat.
Nu Competentie het modewoord is, zal duidelijk zijn dat alle competentiewoorden in de verschillende stukken op de juiste plaats moeten voorkomen. In alle studiehandleidingen moeten de woorden voorkomen, en omdat de betekenis ervan nogal onduidelijk is, betekent dat regelmatig voortschrijdend inzicht en worden er nieuwe competenties opgesteld en nieuwe verbindingen gelegd tussen modules en competenties. Niet dat het onderwijs daarmee ook maar iets verandert, alleen de studiehandleidingen , het portfoliosysteem en allerlei andere zaken waar ik geen zicht op heb
Als de accreditatie, het bezoek van de commissie, dan aanstaande is, worden er studenten en docenten uitgekozen die met de accreditatiecommissie mogen praten en worden oefensessies en rollenspellen gehouden. Ook wordt alvast de 5 sterren hotel accommodatie geregeld om de leden van de commissie toch vooral passend te onthalen
Ik kreeg bericht dat een zelfde circus nu ook in het voortgezet onderwijs op gang komt. Een van de accreditatie bedrijfjes vertelt in hun nieuwsbrief vol trots dat ze een grote (VO) klant aan de haak hebben geslagen. Het onderwijs zal er vast sterk door verbeteren.
Zie bijlage
Het onderwijs zal er vast niet door verbeteren…
Een hoop lawaai, maar weinig wol.
Zoals boven beschreven, worden er op Hogescholen speciale krachten ingehuurd om de visitatie- of accreditatierapporten te schrijven. Directies worden er nerveus van en leraren worden er mee lastig gevallen, maar onderwijskundig levert het niets op.
Wat vooral getoetst wordt, is de papieren werkelijkheid.
Het nadeel is dat het bakken vol met geld uit de onderwijspot kost aan ingehuurde krachten en massa’s drukwerk. Bovendien zijn de directies jarenlang niet beschikbaar voor het onderwijsproces.
Al met al klopt het allemaal wel binnen het plaatje van wantrouwen, overcontrôle en bureaucratie, maar nodig is het niet, omdat we al de eindexamenuitslagen hebben, waaraan scholen al jaarlijks worden getoetst
Eigenlijk is het NOG veel erger
Ik ken een pabo die altijd een relatief hoge waardering kreeg bij visitaties. Sterker nog: toen de pabo van de HvA een rode kaart van de inspectie dreigde te krijgen, heeft men dat weten te voorkomen door het curriculum van die hoog gewaardeerde pabo over te nemen.
Een paar jaar later echter, bij een volgende of volgende volgende visitatie kreeg de hooggewaardeerde pabo een relatief lage waardering. Men was niet vernieuwend genoeg.
Moraal: die visitatie kost niet alleen klauwen met geld, zorgt voor extra stress in alle geledingen, beoordeelt alleen een papieren werkelijkheid en een aantal in scène gezette toneelstukjes, maar zorgt er ook nog eens voor dat directies plotseling allerlei onzin vernieuwingsideeën krijgen opgedrongen en die dan natuurlijk ook gaan uitvoeren.
Excactly!
Die externe controles op de resultaten zoals dat bij de eindexamens gebeurt is precies waar ik al heel lang heen wil. We moeten proberen te bereiken dat de nieuwe partijen zoals de SP, D66 en de PVV in hun onderwijsparagraaph voor de komende verkiezingen opnemen dat het mogelijk moet worden om gesubsidieerde scholen op te richten die enkel en alleen beoordeeld worden op het resultaat van het onderwijs dat ze geven. Dat resultaat wordt bepaald aan de hand van de resultaten die leerlingen behalen bij externe examens. Bij de beoordeling van het resultaat moet ook gekeken worden naar het toelatingsbeleid van een school. Zelfstandige Gymnasia eisen vaak een hoge CITO-score en het zou unfair zijn om wat betreft de resultaten dezelfde eisen aan een school te stellen die ook twijfelgevallen opneemt als aan een zeer selectief Gymnasium. Het eindexamen VWO zou in dit concept vervangen moeten worden door staatsexamens en tussentijdse examens zijn gewenst om het niveau in de gaten te houden. Dat is in het belang van de overheid die de subsidie geeft maar ook voor de leerlingen die er hun tijd in stoppen. Subsidie aan de school kan ook via het lesgeld plaats vinden. Leerlingen of ouders krijgen het lesgeld dan terug van de overheid. Ook leerplichtige kinderen moeten van boven aanbevolen scholen gebruik kunnen maken in plaats van erkend dagonderwijs en de ouders moeten recht hebben op kinderbijslag.
Mogelijk willen een aantal leden van BON samen met mij een concept van een “door BON gewenste onderwijsparagraaph” voor politieke partijen opstellen waarin het streven naar resultatenscholen onderdeel uitmaakt. Daarna volgt een verzoek aan het bestuur van BON om van dat concept een officieel standpunt van BON te maken.
Seger Weehuizen
Zelfevaluatie is business
Lachen zeg, zo’n rapport met zelfevaluatie. Je zou toch wel gekke Henkie moeten zijn om te concluderen dat je onderwijs niet deugt.
Overigens: ik ken mensen die als extern free-lancer compleet kunnen leven van het produceren van dit soort zelfevaluatierapporten. Goed voor de werkgelegenheid dat wel,verder slaat het nergens op.