Even terug kwam ik een TED filmpje van een meneer Sugata Mitra, die (interessante) experimenten heeft gedaan waarbij hij kinderen in afgelegen dorpjes in onder meer India computers ter beschikking gaf en keek in hoeverre ze zichzelf leerden om ermee om te gaan. Later keek hij ook of ze zichzelf bv. konden leren hoe DNA replicatie in elkaar zat via zo´n computer. Met andere woorden, zonder docent, zonder formele scholing, puur vanuit de eigen nieuwsgierigheid. De resultaten waren te mooi om waar te zijn.
Het lijkt natuurlijk een reuze makkelijke ´oplossing´ voor eventuele problemen in het onderwijs. We leveren alleen materiaal aan kinderen, verder zoeken ze het zelf maar uit en voila, ze onderwijzen zichzelf. Vandaaruit verklaar ik dan ook de overweldigende hoeveelheid positief commentaar op zijn experimenten, te lezen op de link hieronder, waar ook het filmpje staat:
Ik vind het bijna shockerend hoe kritiekloos men hierop reageert. Als ik zoek naar wetenschappelijke artikelen (wel gepubliceerd) van de heer Mitra staat er nergens een fatsoenlijke discussie waarin hij het bijv. heeft over de beperkingen van zijn eigen onderzoek of waarin hij ingaat op mogelijke kritiekpunten. Goede kritiek vind ik ook nergens in andere artikelen met referenties naar hem of via google. Hoe kan dit?
Ik ben benieuwd hoe jullie hierover denken en zou graag zien dat dit ook geventileerd wordt via bovenvermelde link, dan kan er gediscussieerd worden met alle fans van meneer Mitra.
In het geval van India (en
In het geval van India (en eenzelfde inititatief is genomen in afgelegen dorpjes in Zuid-Afrika) verwondert het me niet dat kinderen er nog wel wat aan hebben. Beter dit dan niets, zou ik denken.
Dat je via trial en error al snel je weg weet op een schermpje vind ik ook niet vreemd. Zo heb ik vanaf de introductie van de computer in de jaren tachtig alles eerst zelf moeten uitvinden. Dat lukt wel. Maar het heeft heel wat overbodige energie gekost. Door de betere programmatuur nu komen kinderen er sneller achter. Met een geregisseerde instructie kunnen kinderen ook informatie vinden. Ze kunnen die alleen maar moeizaam, en in veel gevallen niet, in hun context plaatsen. Ook kennen ze de waarde van de opgedoken informatie niet. Ze weten ook niet welke basiskennis ze nodig hebben om verder te gaan.
Breng je dit concept over naar onze samenleving, dan doemen andere problemen op. Uit de discussies van fanatieke gadget-voorstanders op Linkedin en op andere plaatsen zie je hoe de media door onze leerlingen vooral gebruikt worden voor amusement, voor contacten met mede-leeftijdgenoten, al dan niet virtueel en hoe het leren eigenlijk niet aan de orde is. Leren veronderstelt voortdurende herhaling in verschillende vormen, steeds weer terugkeren naar de taaie ondergrond en zo'n gelikt medium nodigt daar niet bepaald voor uit. Leren kent veel saaie, taaie momenten. Juist die worden vermeden.
Op donaldclarkplanb
Op donaldclarkplanb.blogspot.ca/2013/03/sugata-mitra-slum-chic-7-reasons-for.html staat een kritisch overzicht.
Bedankt GdV, dat maakt veel
Bedankt GdV, dat maakt veel helder.
Ik heb wel eens commentaar
Ik heb wel eens commentaar gegeven op verschillende van zijn claims. Maar die liggen ergens in de digitale kelder.
Opvallend is dat de man een vraag stelt waarna de kinderen het antwoord vinden met die computer. Tja ….
Wel verontrustend dat mensen die zich als intellectueel beschouwen, zo gemakkelijk worden misleid door iemand die fraaie praatjes rondstrooit. In het dagelijkse klaslokaal loopt zo'n zelfstandig leertraject bij verreweg de meeste kinderen uiteindelijk helemaal spaak. Maar die fase krijgen we niet te zien. We zien alleen enkele korte momenten van beginnend enthousiasme voor iets nieuws..
Eerdere kritiek van mij en
Eerdere kritiek van mij en anderen op Sugata Mitra is te vinden onder het blog van Lonesomejoe "Kijken naar kinderen: how kids teach themselves." Februari 2012. De kennis van BON toont al snel aan hoe misleidend zo'n Mitra is.
Maar de engelstalige kritiek heeft nu eenmaal vanzelf een groter bereik en wordt derhalve van groter belang geacht.
De sponsoring is interessant:
De sponsoring is interessant:
"Few realise that Mitra’s research funding came from NIIT, a commercial Indian e-learning company. I know them well and believe me, this is no charitable institution." (onder 1. bij Donald Clark).
NIIT, en.wikipedia.org/wiki/NIIT, hierin lees ik dat NIIT (talentontwikkeling) leer- en trainingscentra in India heeft, en verder wereldwijd opereert, www.niit.com.
.
"Why learn when you can tweet?" (en andere leerzame tweets)
mobile.twitter.com/sugatamitra (die 'chief scientist' bij NIIT was, www.hole-in-the-wall.com/Beginnings.html of en.wikipedia.org/wiki/Sugata_Mitra)
.
Men wilde achtergestelde kinderen in sloppenwijken helpen (jammer van de nazorg):
"To address the vast population of underprivileged, school-aged children, NIIT launched the Hole-in-the-Wall education initiative. Its achievements in the area of Minimally Invasive Education earned NIIT the coveted Digital Opportunity Award, by the World Information Technology Services Alliance (WITSA) in 2008." , www.niit.com/About_NIIT/Worldwide/Pages/NIIT_worldwide.aspx, en Slumdog Millionaire, www.niit.com/About_NIIT/Worldwide/Pages/Company_history.aspx
Er staat een hoop onzin op
Er staat een hoop onzin op Internet. Leerden deze kinderen zichzelf ook het kaf van het koren te scheiden???
Nee, natuurlijk niet.
Nee, natuurlijk niet. Kinderen werken snel, snel. Als je nauwelijks eisen stelt, pakken ze wat hen voor ogen komt. Dus wat google bovenaan goochelt.
Leren die profielwerkstukken begeleiden en leraren die werkstukken binnenkrijgen, zien dat voortdurend en zonder uitzondering.