Het sociaal-constructivisme zegt dat alles een sociale constructie is: hoe we de wereld om ons heen zien en ervaren is niet echt ‘echt’, maar gebaseerd op een sociale construcite. Amazone-indianen en Japanners ervaren de wereld anders dan wij. Dit gedachte gaat voor een aantal dingen op, maar voor de meeste dingen niet. Zwaartekracht is niet gebaseerd op een sociale constructie. De spijsvertering ook niet. En als je van het dak springt, ben je dood – da’s in Tokyo zo en ook in Amsterdam (de daken van Amazon-indianen zijn misschien niet hoog genoeg).
Onderwijskundigen zijn erg van het sociaal-constructivisme gecharmeerd: leren is een psychologisch proces en dus cultureel bepaald. Wij leren anders dan Japanners en Amazone-indianen, omdat onze culturen anders in elkaar zitten.
Ik ben het daar niet mee eens. Leren (informatie opdoen en verwerken) is een biologisch en chemisch proces, en dus niet cultureel bepaald. Japanners hebben geen andere neurotransmitters dan wij, omdat hun cultuur anders is.
Waar vind ik hét artikel dat aantoont dat sociaal-constructivisme en hoe mensen leren niets met elkaar te maken hebben?
Japanse taal hersens
Japanners (en Polynesiërs) hebben dan wel geen andere neurotransmitters dan andere mensen maar er is wel een belangrijk verschil tussen mensen met Japans (of polynesisch) als eerste taal en andere mensen in de verwerking van auditieve signalen. Japanners verwerken vele signalen uit hun natuurlijke omgeving in een hersenkwab die andere niet-polynesische mensen slechts gebruiken om spraaksignalen te verwerken. Het Japans kent dan ook veel onomatopaeen.
Seger Weehuizen
Overal waar de gogen zijn
Ik kan u niet helpen, maar ik denk dat er vast wel zo’n artikel is. Of dat definitief uitsluitsel geeft is een tweede, want ik heb het idee dat men met onderwijskundige theorieën alle kanten uit kan. Ik dacht net na over uw bijdrage en vond meteen een argument vóór het sociaal-cultureel bepaald zijn van leren. Ook van psychologische onderwijstheorieën vraag ik me af of je er niet héél veel richtingen mee uit kunt.
Psychologie en onderwijskunde doen mij daarin een beetje aan God denken: in een oorlog vecht Hij altijd aan beide zijden mee.
Simon
Er is een artikel van Anderson, Reder en Simon: Applications and Misapplications of Cognitive Psychology to Mathematics Education. Simon (inmiddels dood) is nobelprijswinnaar. Het artikel is een aanklacht tegen (radicaal) constructivisme.
Beste Baz
Je kunt de high road of de low road bewandelen.
De eerste is de (oude) standaard, je leest gewoon zoveel wetenschappelijk verantwoorde publicaties als nodig is voor je conclusie. Referenties vind je wel op dit forum. Deze weg biedt geen garantie want misschien weet je geen weg in dit domein.
Verderop schrijf je namelijk: leren is een biologisch en chemisch proces, en dus niet cultureel bepaald. Japanners hebben geen andere neurotransmitters dan wij, ….
In essentie zeg je dat leren –de hersenactiviteit die daarmee correspondeert- biologisch/chemisch gedetermineerd is. Dat is deels onzin. Uiteraard: ohne Phosphor keine Gedanken, maar dat we moeten leven om te kunnen leren is een zwart gat.
De betekenis, de waarde van leren ligt in de inhoud en niet in de fosfor. (De mens is wellicht slecht, maar belangrijker is dat we niet slecht willen zijn). Bij leren gaat het dus wel over cultuur. Wat er chemisch in de hersens borrelt is belangrijk als voorwaarde maar heeft geen betekenis en kan niet interessant zijn. Daarom heeft het werk van Jolles geen belang, dit terzijde.
Waar is het gezonde verstand? Je voelt toch met je klompen aan dat leren, zeker als het moeilijk wordt en het erop aan komt, een hoogst persoonlijke inspanning vergt? Moet je om dat te beseffen 30 auteurs raadplegen? Ik deed het en heb er spijt van. Helaas -ben psycholoog- zie ik in de sociale wetenschappen steeds meer bendes van dertig opereren, lang niet allen onderwijsvernieuwer overigens.
Willem Smit
Ik ben het zeker met je eens
Ik ben het zeker met je eens dat leren (groten)deels cultureel bepaald is. Maar ik zou zeker niet zo ver willen gaan dat daarom ‘het werk van Jolles geen belang heeft’. Om te kunnen leren is er een zekere biologische basis nodig. Is die er niet, zal het leren niet lukken. Je kunt een chimpansee geen wiskunde leren, en cultuur kan daar niets aan veranderen.
En zo zie ik het werk van Jolles ook. Hij kan uiteindelijk best zo zijn dat hij ongelijk zal blijken te hebben; dat is hoe de wetenschap hoort te werken. Maar zonder belang voor het begrip van het leerproces en dus het onderwijs zou ik zijn werk zeker niet noemen.