Hieronder een citaat uit de Kellendonklezing van Thomas Rosenboom.
Hij kaart hierin aan waar volgens hem de wortel zit van de huidige
ellende in het onderwijs in Nederland: de opvoeding van de leerlingen.
Begin van een oplossing: een schreeuwverbod. Ideetje voor
een BON-school misschien?
Ik vond de lezing erg herkenbaar. Ik kijk regelmatig met verwondering
naar mijn klassen vol ongeremde tieners. Leerlingen zonder enig gevoel
van urgentie voor omgangsregels dan wel regels in het algemeen.
Hoe zijn jullie ervaringen?
=====================================
“Vastgesteld is dat op een gemiddelde Nederlandse school het geluidsvolume
het maximaal toegelaten decibellage met tien procent overschrijdt. Dit
betekent dat onderwijzend personeel in feite wettelijk verplicht is om
dezelfde geluiddempers op de oren te dragen als mensen die met een drilboor
werken, of op Schiphol. En de kinderen zelf natuurlijk ook, maar die moeten
dan nog harder schreeuwen… dat is zielig…
Hoe zou een Nederlandse school veranderen als er niet meer geschreeuwd
mocht worden? Ik denk: op een ongelooflijke manier ten goede, een
Nederlandse school zou immers gaan lijken op een buitenlandse school, of op
een school van vroeger – het lerarentekort zou spoedig opgelost zijn, mensen
met de gave van het doceren zouden weer graag aan het werk gaan.
Daarbij denk ik dat ook de kinderen zelf, met name de zwakkeren, zich er spoedig
beter bij zullen voelen.
Stel je toch eens voor: een algeheel schreeuwverbod voor alle instellingen van
onderwijs, vanaf de kleuterschool tot aan de universtiteit: het zou een
wetsvoostel kunnen zijn. Het kost niets, bespaart alleen maar heel veel geld
day nu uitgegeven moet worden aan de vervanging van al die leerkrachten
in de ziektewet.”
decibellage???
Een helder stukje, maar het woord decibellage maakt me wat droef. Waarom niet gewoon geluidsvolume?
Verder ben ik geen fysicus, maar vraag ik me, wellicht in domheid, af wat 10% overschrijding betekent bij een logaritmische schaal.
10 %
80 dB wordt 88 dB.
10% (2)
Elke 3 dB extra betekent een verdubbeling in geluidsintensiteit (energie).
8dB extra dus bijna 3X een verdubbeling.
Je hoort 3dB extra trouwens als minder dan een verdubbeling.
Decibel is dus ingewikkeld. Tenzij je de formule gebruikt.
De naam geluidssterkte wordt gebruikt. Het is eigenlijk geluidsdrukniveau. Niet te verwarren met geluidsintensiteit.
Wat dat betreft is decibellage nog niet zo gek, want eenduidig.
Voltage i.p.v. Spanning en Wattage i.p.v. Vermogen worden ook vaak gebruikt.
lastig die dB’s
10% verhoging van de “decibellage” las ik als een dB waardie die 10% hoger is dan de oorspronkelijke waarde (of hier de maximaal toegestane geluidsterkte).
Uitgaande van de 80 naar 88 dB (10% in waarde) levert dat een vermenigvuldiging met een factor 2^3 = 8 van de geluidsintensiteit.
Mijn vraag naar verduidelijking wat men met die 10% verhoging precies bedoelt was dan ook of die 10% gerelateerd was aan de waarde van het aantal dB of aan iets als geluidsintensiteit (of volume of ervaren geluidsdruk of…..).
Concreet: 10% meer herrie dan toegestaan is niet fraai, maar klinkt aanzienlijk minder erg dan 8 x zoveel herrie als toegestaan, zelfs als je die 8x zou ervaren als minder dan 2x.
Komt nog bij dat een verhoging van bv 70dB naar 77 dB aanzienlijk kleiner is dan een verhoging van 100 naar 110 dB.
In die zin is decibellage (voor mij) behalve niet fraai, ook onduidelijk. Bedoelt men hier werkelijk een 10% verhoging in de dB waarde, of een 10% verhoging in intensiteit.
Bij woorden als Wattage en Voltage speelt dat verschil niet. De eenheden zijn lineair. Een verdubbeling in Wattage is exact hetzelfde als een verdubbeling in vermogen.
Overigens vind ik Wattage een vreselijk woord. Iemand die niet weet dat het om vermogen gaat, maar aan het typeplaatje ziet dat de eenheid Watt is en daarom maar komt met Wattage. Hetzelfde voor Voltage (al lijkt dat om mysterieuze redenen voor mij meer ingeburgerd en dus minder erg)
Logarithmische schaal
Als je van 80 naar 88 dB gaat neemt de geluidsintensiteit toe met een factor 10 tot de macht 0,8. Dat is een factor 6,3.
Elke 10 dB extra komt overeen met een factor 10. Het grondtal van de log in de formule is 10.
je conclusie is dus
Dat de schrijver van het oorspronkelijke stukje inderdaad heeft bedoeld dat de geluidsintensiteit met een factor 6,3 (ingeval de arbogrens 80 dB zou zijn) toeneemt. Dat is een enorm veel grotere toename dan wat de argeloze en niet technische lezer zou verwachten (nl een verhoging van slechts 10% in geluidsintensiteit, wat dat dan ook moge voorstellen).
Dat veronderstelt weer dat die oorspronkelijke schrijver niet op de hoogte zou zijn van het feit dat de gemiddelde Nederlander geen flauw benul heeft van wat een logaritmische schaal is, ihb wat een dB is. Als hij zelf wel op de hoogte is van de bijzonderheden van een logaritmische schaal, dan lijkt het me moeilijk denkbaar dat hij het op deze manier opschrijft, omdat hij mag verwachten dat de lezer het verkeerd interpreteert.
Ergo: het lijkt er op de de schrijver zelf geen kennis van zaken heeft, die 10% ergens heeft gelezen en het samen met het vreselijk woord decibellage gewoon onnadenkend heeft opgeschreven.
Ik kan me ook niet echt voorstellen dat het school geluidsniveau werkelijk 6x te luid zou zijn dan toegestaan.
Overigens is Roosenboom natuurlijk een alfa. Nog een reden om te verwachten dat hij neit wet waar hij het over heeft (in relatie tot het meten van geluid natuurlijk, over herrie van kinderen zegt hij beslist waardevolle dingen)
Nou ja… allemaal niet relevant natuurlijk voor “beter onderwijs” enkel voor een beter begrip van mezelf.
Dank voor het meedenken!
Belgisch parlement
Lees waar het Belgisch parlement zich mee bezighoudt: “Een stijging van 90 tot 100 decibel betekent een verhoging van de geluidsenergie niet met 10 %, maar met 1000 %. De gezondheidsrisico’s nemen dus exponentieel toe naarmate het aantal decibels stijgt.”
Wikipedia: Het menselijk gehoor werkt min of meer volgens een logaritmische schaal. Horen we een geluid dat 2 keer sterker is (in geluidsdruk) dan een eerder geluid en daarna weer een 2 keer sterker geluid, dan ervaren we het verschil in sterkte tussen de eerste twee als (ongeveer) even groot als het verschil tussen de laatste twee. Uitgedrukt in dB is er tussen het eerste en het tweede geluid een verschil van 3 dB. En tussen het tweede en het derde geluid eveneens 3 dB. In totaal bedraagt de toename dan 6 dB, wat dus overeenkomt met onze ervaring.
Het gevolg hiervan is dat het bereik van ons oor loopt van ca. 2.10-5 Pascal tot 200 Pascal. In decimale cijfers zou dat zijn: van 0.00002 (de gehoordrempel) tot 200 Pa (de pijngrens). In dB betekent dat een overzichtelijk bereik van 0 dB tot ca. 140 dB.
Lees verder…
Nog meer informatie. Wanneer wordt het eens kennis ?
Nog meer decibel
Wat ik bij natuurkunde heb geleerd (mijn natuurkundeleraar was de enige echte ‘leraar met krijtje’ op mijn ‘progressieve’ school) komt overeen met wat gp61 schrijft.
Wat ik me herinner.
We rekenen met decibellen en niet met geluidsenergie omdat ons gehoor ook zo werkt: het verschil tussen 90 dB en 100 dB ervaren we als 10% verschil en niet als 1000% verschil. Dat de geluidsenergie 1000% groter is dat is voor de fijnproever, het is in het dagelijks gebruik onbelangrijk.
Amusant
hoe Thomas Rosenboom, zijn Kellendonklezing invult. Tussen het amicale gegniffel van herkenning en ons kent ons, met koffie na, staat gelukkig een klein pareltje van een zin. Welleswaar van Max.
De wortel van de onderwijsellende, zit in de opvoeding van de leerlingen.
Eigenlijk dacht ik, dat Youp dat al eerder en veel leuker verwoord had.
Cabaret op BON.
Gezellige proaters op unne ton.
Leg je de gehele verantwoordelijkheid
bij de ouders? Zitten er alleen maar leerlingen op school van ouders die geen grenzen stellen?
Natuurlijk niet,
’t verbaast me alleen, zo’n badinerend tekstje. Alsof ik bij de kapper, door ’n blaadje blader.
Ouders zijn ’n produkt van hun ouders, van leerkrachten en de rest van de maatschappij.
’n Maatschappij die weinig of geen grenzen meer stelt. Misschien niet meer kan stellen.
Of wil stellen. Kinderen zijn dan net puppy’s, ze gaan er tomeloos overheen.
Iedereen roept ach en wee. En die kinderen komen dan op het VO. Dat roept ook ach en wee.
Enzovoorts.
’n Ouder die de peuter of kleuter niet meer de baas is. Bij bosjes te zien, rondom basisscholen.
8 Jarigen die hun middelvinger opsteken naar ’n leerkracht. Echt geen uitzondering.
Maar als leerkrachten (BO) grenzen willen (moeten) stellen en ouders, daar niet in mee (willen/kunnen) gaan, wordt het einde verhaal.
’n Stukje cabaret, is leuk voor gezellig polemiekende onderbetaalde eerste graders, die hun afschuw over salarisschalen en HNL onderling uitwisselen, maar heeft steeds minder te maken met politiek en realiteit.
De realiteit bijvoorbeeld, dat WSNS teruggedraaid moet worden. Dat daardoor BO leerkrachten, lucht, armslag en plezier terugkrijgen. Er weer meer mannen komen binnen het BO.
Toch ligt het zo simpel.
BON negeert het basisonderwijs, of badineert erover.
Maar wel onwijs, Shakira, na haar laatste makeover.
Ik denk dat we
over het BO vooral ongerust zijn, of boos. Voor jou is dat niet makkelijk, maar badinerend is het wat mij betreft allerminst. Dat WSNS moet worden teruggedraaid ben ik volkomen met je eens. Ik vrees alleen dat het niet gaat gebeuren omdat het speciaal onderwijs duurder is dan het regulier basisonderwijs.
CITO vraag voor Fritzi
Beste Fritzi, stel, er is m.b.t. het onderwijs alom kommer en kwel. Wat is de beste oplossing:
A De nieuwe bewindslieden pruttelen ’n verder poldermodel.
B Op de Drunense Duinen, wordt de veldslag HNL-OUDE Leren, kletterend uitgevochten. Scheids is Plato.
C Gewoon z’n gang laten gaan. Lost zich vanzelf op. Bovendien zit ik zelf wel goed.
D Laten we eens ergens beginnen.
D is voor daden
dat lijkt me wel wat …
Waarom niet
C?
Weg met WSNS
Niet geschoten is altijd mis.
@leo
BON negeert het basisonderwijs, schrijf je. Is het niet zo dat het BO, BON nog niet ontdekt heeft? Is de noodzaak er wel? Het BO is samen met het praktijkonderwijs de laatsten in het onderwijsgebouw die onderworpen worden aan de tucht van de lump sum. Nu al zie je ook hier mastodonten van besturen en waterhoofden ontstaan. Het moet uit de lengte of breedte. Ook het basisonderwijs zal binnen afzienbare tijd te maken krijgen met bezuinigingen op het primaire proces. Gretig zullen ook hier de bestuurderen zo snel mogelijk vormen van HNL ( als het maar bezuinigt) invoeren. Ik vermoed dat ook dan onze collega’s van het BO luid en duidelijk hun stem zullen laten horen. BON is er altijd klaar voor. En jij Leo, bent een van de snelle ontwakers, de voortrekker en dat siert je.
@jeronimoon
Helaas Jeronimoon, HNL is al lang doorgedrongen in het basisonderwijs. Maar de kinder-oppas die in het huidige basisonderwijs voor onderwijzer doorgaat vind dit over het algemeen helemaal niet erg.
Van de mensen die werken in het basisonderwijs hebben we ben ik bang weinig te verwachten.
P.S. Sorry als je dit badinerend vind leo, maar dit is nu eenmaal hoe ik het zie.
Mij lijkt antwoord B en ook
’n beetje C.
Z’n gang laten gaan
gaat ten koste van hele generaties kinderen. Dat nooit!
adaptief onderwijs
Adaptief onderwijs is op basisscholen op dit moment de heersende onderwijs filosofie. Sociaal constructivisme heeft wortels in dat adaptieve onderwijs. Adaptief onderwijs zet de leerling centraal. Elke leerling als individu waar de leerlkracht individueel het beste uit dient te halen, maar dan wel vanuit de signalen die het kind afgeeft, niet vanuit een consistente didactische aanpak.
De inrichting van het klaslokaal is ook volledig op werken in groepjes geënt. Niet enkel alle tafeltjes in groepjes, maar in veel lokalen die ik heb gezien is het schoolbord op een onmogelijke plaats aangebracht. Voor veel kinderen moeilijk te zien en wordt het vaak weinig gebruikt.
Ook hebben APS en KPC van oudsher een enorme positie in het BO. Veel meer dan in het VO.
Daar komt bij dat er veel onderwijsassistentes feitelijk als leerkracht werken en dat de laatste jaren de uitstroom uit de Pabo’s kwalitatief ook erg mager is. Dit is zowel omdat ze daar weinig meer leren als ook omdat de instroom naar de Pabo cognitief steeds zwakker wordt.
Vanuit directies heb ik regelmatig gehoord dat men meer waarde hechtte aan leerkrachten die goed met kinderen konden omgaan als aan leerkrachten die goed waren in taal en rekenen (echt waar).
Kortom: alle signalen staan wat mij betreft op rood (om maar eens managersjargon te gebruiken).
Dit laat onverlet dat ik keien van leerkrachten heb gezien, in boven- en onderbouw. Meestal oudere, maar soms ook uitstekende jonge leerkrachten.
Beste 45.
Ik vrees, dat wij 2 verschillende werkelijkheden beleven.
De mijne bestaat uit ongeveer 20 basisscholen in ’n grote stad.
Daar bestaat het Adaptieve onderdeel, uit het proberen om zwakke leerlingen omhoog te trekken.
Practisch overal staat daar het bord en het krijtje centraal. Door de sterke toename van bijvoorbeeld gedragsproblemen, zie ik steeds minder groepswerk en steeds meer frontaal klassikaal lesgeven.
Gewoon uit noodzaak.
Groepen, pakweg 10 jaar geleden, waren vrij homogeen. Enkele kinderen die naar beneden of boven uitvielen, daargelaten. Parttimen was pas in opkomst.
Nu zie je (steeds meer) groepen, waar de cognitieve verschillen erg groot zijn. Vervolgens sijpelen steeds sneller kinderen binnen, die eigenlijk op het Speciaal Onderwijs thuis horen en groeit de groep 2 taligen gestaag. Links en rechts wat rugzakjes erbij, e.e.a. gekruid met toenemende gedragsproblemen en ziedaar, het bordje voor de huidige leerkrachten binnen het BO.
Over allerlei andere factoren, die de werkdruk steeds verder verhoogd, wil ik het hier niet hebben.
En zeker niet over decibellen.
Beste Leo,
..kunnen we de conclusie trekken dat het klassikale (frontale) onderwijs een reactie en oplossing is voor heterogene groepen met toenemende gedragsproblemen?
Beste Hals,
..wel ’n reactie. Uit noodzaak geboren helaas. Zoiets als zandzakken in ’t gat gooien.
Oplossingen:
Kijken, ’t probleem zien en erkennen. ’t Probleem belangrijk vinden en beginnen met oplossen.
Je kunt ook twijfelen, of ’t echt ’n ijsberg is. Bovendien is de kapitein aan het tafelen en wordt hij niet graag gestoord. (Titanic)
Kinderen ’s morgens verplicht op school laten ontbijten en ritalin in de thee doen.
Het zou ook kunnen, dat misschien vanzelf:
-Kinderen beter gaan opletten.
-Ouders grenzen gaan stellen.
-Er minder SO kinderen komen
-En meer mannen voor de klas.
-Enzovoorts.
Stalin loste het op met het uitdelen van gratis wintersport vakanties.
De Moloch zal de boodschappers misschien wegpromoveren tot manager.
Kies maar uit.
Dan pleiten…
….we vanaf nú voor klassikaal onderwijs.
Én dat deden we dus al.
Dat hoeft niet, pleiten,
dat gaat vanzelf wel.
Pleiten moet je bijvoorbeeld, voor het terugdraaien van WSNS.
Dat zou ’n begin kunnen zijn om de spiraal omlaag te doorbreken.
decibellen
Niemand vraag je daar iets over Leo, dus wees gerust. Je hoeft niet mee te doen aan dit uitstapje.
Overigens zie ik je heel moeilijke groepen ook. Daar is geen meningsverschil over. Terugkeer naar klassikaler onderwijs zag ik alleen nog niet. Maar wat niet is kan komen.
Ik merkte slechts op dat adaptief onderwijs vanuit het BO het onderwijsveld is binnegekomen en dat CGO daar een voortzetting van is.
HNL komt dus avn twee kanten. Van HBO/MBO, maar ook vanuit BO. Hhhmmm… erger nog. Ook vanuit de 2e fase VO.
Mark
Wat zou het verschil tussen zien en kijken zijn?
Ik zie ’n mus op ’n tak, op zoek naar ’n lekker hapje.
Fout.
De mus kijkt angstig naar ’n kat.
Die ik niet zie.
Beste Jeronimoon
Als wakker geworden voortrekker,
versierd door mooie letters.
Voel ik me even niet echt lekker en denk ik,
even toch, die kabel uit die stekker.
Met verbazing en afgunst
Ik heb vorig jaar in Spanje met verbazing en afgunst gekeken naar het normale gedrag van leerlingen, die op excursie waren. Of het nu een natuurgebied was, een museum, of een aantal gebouwen in de binnenstad: het leken wel gewoon Japanse toeristen.
omgangsvormen buitenland
In mijn ervaring zijn de omgangsvormen in het buitenland in het algemeen beter dan in Nederland, niet alleen die van kinderen. Wie heeft dezelfde of andere ervaringen?
USA een verademing
Er wordt hier vaak wat denigrerend gedaan over een zogenaamde plastic smile die Amerikanen zouden hebben, maar de gewone mensen in de winkels, de studenten, de collega’s, de mevrouw van de dierentuin die alle tijd neemt om je te informeren welke aankomsthal van dat enorme vliegveld je moet hebben om je vrienden op te halen, de mensen die me volledig belangenloos ongevraagd op allerlei momenten hebben geholpen, de motorrijders waarmee ik een kort maar mooi gesprek had in het voorbijgaan. Allemaal echte positieve mensen.
Maar ook de hoffelijke en bijna geniale oplossing van het kruispuntenverkeer: de 4-way stop, waar iedereen om de beurt op volgorde van aankomst mag doorrijden.
Terugkeer in Nederland na een jaar USA was een veel grotere cultuurschok dan andersom. De karretjes bij de albert heyn die tegen je enkels worden geduwd, de telefoniste bij de toen nog PTT die domweg weigerde te geloven wat ik zwart op wit voor me had liggen.
In Nederland heerst geinstitutionaliseerd wantrouwen. Alles moet in regels en elke regel moet gecontrolleerd. Zogenaamd om eerlijkheid en gelijkheid te garanderen. Dat maakt dat mensen meer relaties met de regels en de instituten lijken te hebben dan met andere mensen. En van relaties met regels en instituten word je chagrijnig. En van chagrijn word je onbehouwen.
Re USA verademing
Ik ben dat (weer eens) helemaal met u eens, mijnheer Lente. Ik heb precies dezelfde ervaring: wat een opluchting het is als mensen gewoon beleefd doen (en niet alleen voor hun werk!). Ik moet wel zeggen dat ik niet in een getto van een grote stad geweest ben, wellicht scheelt dat ook een beetje. Maar in Nederland zijn de omgangsvormen zowel in het getto (waar ik woon) als er buiten (waar ik werk) huiveringwekkend.
Klopt gp61
..in het Reina Sofia in Madrid.
Een klas met kleuters en een hele knappe onderwijzer.
Alle kinderen wilden naast hem zitten.
Hij gaf kunstbeschouwing, was heel lief.
Klas was muisstil en daarna weer hóp, naar het volgende schilderij.
Heb er een poosje naar staan kijken.
Maak je hier niet mee.
Ik zie nog de beelden van Rudi Fuchs met een klasje voor de Nachtwacht.
Saai verhaal en kon niet boeien.
Schreeuwverbod: hoe handhaven?
Zo’n schreeuwverbod zou heel mooi zijn als er een school was die het zou willen handhaven. Op de meeste scholen gelden wel aardige regels, maar het probleem zit hem in het handhaven ervan. Dat wordt (op onze school in elk geval) van hogerhand sterk ontmoedigd.
Wellicht heeft de geest van de jaren zestig en zeventig in Nederland nog wat onbarmhartiger huisgehouden in de opvoeding dan elders, maar intussen zitten we toch maar met die kinderen.
Een beetje school hoort zich dat te realiseren en een beleid te hebben dat dat geschreeuw zo goed mogelijk tegengaat. Ik vermoed dat veel scholen er voor kiezen om het probleem maar liever niet onder ogen te zien. Of in dit geval: net doen of je het geschreeuw niet hoort. Maar ja, dan gaan ze juist nog harder schreeuwen.
Als je gewoon
de kinderen, uit ’t plaatje schrapt,
is er straks niemand, die dat probleem nog snapt.
IVA?
Misschien de IVA, de eerste ‘vriend-van-BON-school’? Wat Marten Hoffmann erover verteld heeft lijkt een eind in de buurt te komen van de ‘schreeuwloze school’ ….
Ik zat me al te verbazen over dat schreeuwverbod ……
Voor de goede orde: ik heb makkelijk praten met onze zeer specifieke studentenpopulatie. Neem niet weg dat schreeuwen, althans in de vorm zoals in deze draad beschreven, inderdaad niet aan de orde is. Wie wel zo herrie loopt te maken kan onmiddellijk op correctie rekenen – niet alleen van ons als docenten maar ook van de medestudenten. En dat laatste is uiteraard het meest effectief. Is het bij ons dan altijd muisstil? Nee gelukkig niet, er moet wel een beetje leven in de brouwerij zijn!
—
Marten
eenduidige regels?
Bij ons op school is er vanuit het bestuur ook weinig animo om aandacht te geven
aan structurele problemen zoals bijvoorbeeld de herrie in het schoolgebouw of
de (huiswerk)discipline van de leerlingen. Het probleem wordt teruggelegd bij
de docenten, die maar met een oplossing moeten komen. Menig vergadering
verzand op deze manier in een ‘klaaguurtje’, zonder enig resultaat. Terwijl een en
ander volgens mij vrij simpel, met enkele eenduidige regels kan worden opgelost (ja, deze
regels brengen vaak wel extra administratie/controle met zich mee… docenten,
en het bestuur zeker, schrikken hier vaak voor terug)
Code pénal
Menigeen, ook ik, zal het liefst in een omgeving werken waar regels niet nodig zijn omdat iedereen, uit zichzelf, zich fatsoenlijk en respectvol opstelt, niemand in zijn werk hindert, zijn omgeving niet vervuilt en noem zo nog maar een aantal van die vanzelfsprekende zaken.
Helaas is een groot aantal van deze zaken in de praktijk niet vanzelfsprekend en dan is het nuttig een algemene gedragscode achter de hand te hebben. Het is dan wat mij betreft aan de algemene personeelsvergadering om zo’n gedragscode op te stellen en door stemming vast te stellen. Zo’n code kan dan tevens een aantal formele bepalingen bevatten met betrekking tot de wijze waarop naleving wordt gesanctioneerd.
De algemene vergadering moet er bij dit laatste op toezien dat willekeur zo veel mogelijk wordt beperkt, en dat werkt twéé kanten op. Enerzijds moeten leerlingen tegen willekeur worden beschermd maar dit geldt evenzogoed voor docenten. Als leerlingen te gemakkelijk verhaal kunnen halen bij bestuurders leidt dat maar al te gauw tot een achterbakse klaagcultuur waarin leerlingen achter de rug van docenten om proberen voordeeltjes te behalen bij de directie. Een dergelijke cultuur verpest de sfeer van vertrouwen over en weer die er behoort te zijn. Elke toetsing van gedrag van docenten aan de algemene regels zou dus enkel marginaal moeten zijn.
Lijkt mij tenminste. Overigens moeten bestuurders weer gewoon primi inter pares worden in plaats van Zonnekoninkjes (‘l’école, c’est moi’ niet in woorden maar wel in daden…), maar dat is een andere zaak.
schooldiscipline
Ik heb hier al eens wat over gezegd. Het heet schooldiscipline. In de ons omringende landen doodgewoon dat schoolleiders hier voor verantwoordelijk zijn en dit handhaven. Scheelt docenten bergen stress.
Heel herkenbaar
en irritant.
Tijd van onbehagen
Het leven van de moderne mens speelt zich steeds meer af in een gefragmenteerde sociale omgeving, waarin telkens één willekeurige behoefte of interesse aan bod komt.
(En verder) Het mateloze consumentisme en subjectivisme die de laatste decennia over de hele linie zijn toegenomen, hebben het gevoel van vorming- en dus ook de omgangsvormen- danig afgestompt.
Zat in de jaren vijftig de ‘autoritaire vader’ aan het hoofd van de tafel en moesten de kinderen zich voegen in een burgerlijke discipline, nu verdwijnt de eettafel uit de leefwereld en zit men s’avonds zappend voor de televisie zijn magnetronmaaltijd naar binnen te werken.
(Ad Verbrugge in ‘Tijd van onbehagen’ 2004)
ongeremd steekpartijtje
Gisteren een steekpartijtje op het hoofdstedelijk Marcanti. Zo’n markant instituut heeft geen hakkelende onderdirecteur maar een professionele voorlichter, Cor Meijer, die het geval ” een uit de hand gelopen dolletje ” noemt. Steker is natuurlijk een bloedserieuze, doodgoeie gozer met hart van gaut, die echter niet tegen onrecht kan, dat werk. Met zulke apologeten kom je er wel in het onderwijs.
Ja en nu komt er een onderzoekje
door de inspectie. Zolang scholen moeten concurreren met elkaar ten gevolge van het huidige financieringsstelsel (de trog van Corgi, of was het Vercors?), valt hier niets van te verwachten.
En de maatregelen…
Een meisje op TV. Vindt het helemaal niet gek dat er gestoken werd op school. In iedere klas zitten altijd wel een paar jongens met een wapen. Dat is heel gewoon.
En de woordvoerder/directeur of weet ik veel van welke van de vier scholen. Nee we willen geen detectiepoortjes. We willen een veilig pedagogisch klimaat en we willen van de school geen gevangenis maken. En die poortjes helpen toch niks, want dan laten ze het mes buiten onder het zadel van de scooter.
Maar.. er komt een week waarin wapens mogen worden ingeleverd zonder dat er straf tegenover staat. Maar dat moet dan wel gepaard gaan met een voorlichtingscampagne natuurlijk. Om de kinderen te leren dat wapens en vechten niet gewoon is. En dat je ruzies ook met praten kunt beslechten. Samen met de landelijke stichting tegen zinloos geweld.
Welke oetlul heeft ooit bedacht dat praten praten praten en nog eens praten altijd alle problemen zou oplossen? Is het niet gewoon simpel de taak van de school om de ellende aan te pakken en keihard op te treden tegen elk wapen dat ook maar in de buurt van de school komt? Hebben die 80% kinderen die (nog) geen wapen bij zich hebben geen recht er op dat ze tegen hun klasgenootjes worden beschermd DOOR VOLWASSENEN. Die LEIDING GEVEN en HUN VERANTWOORDELIJKHEID NEMEN.
Maar nee hoor. Geen detectiepoortjes, want dat is zo slecht voor de sfeer op school. Dan kun je beter in elke klas 3 messen hebben. Die zie je tenslotte niet als je de school binnenkomt.
Ik heb een midelbare school in Minneapolis gezien. Dik 10 jaar terug. Daar waren ongeveer dezelfde problemen als nu hier. Men had de situatie opgelost: Strenge controle en straffen op wapenbezit. In een paar weken was de ellende voorbij. Maar ja, daar hadden ze dan ook geen stichting tegen zinloos geweld met voorlichtingscampagnes enzo. Daar deden volwassenen wat ze moesten doen.
Al elders gepost,
…maar kan het toch niet laten.
Hoorde van allochtone leerlingen dat hun vriendjes van plan waren de Armanibril van een goede collega te gaan pikken om elders te gaan verkopen.
Wist niet wat ik hoorde!
Van school sturen
moet weer mogelijk worden. Ik vraag me steeds af welke halve zool er voor gezorgd heeft dat scholen voor de leerling een andere school moeten zoeken en leerlingen niet meer te lozen zijn. Slecht gedrag moet weer het probleem van de ouders worden.
Re Lozen
Natuurlijk ben ik het met Fritzi eens. Wanneer je echter gebruik maakt van je recht om een lastpak te lozen, dan moet je niet de illusie hebben dat de ouders het dan vervolgens als zijnde hun probleem zullen oppakken. Die lastpakjes worden dan vervolgens iets of iemand anders tot last. Op zijn best zullen ze schrikken en tot inkeer komen, op zijn slechtst wordt het politiewerk. Maar dat is altijd reëler dan het probleem op het bord van een school te laten liggen.
rekensom
Ik waag mij nu, als alfa zijnde, op glad ijs, maar ik wil toch proberen een rekensommetje
te maken… Verbeter mij s.v.p. als ik ernaast zit!
Een week heeft volgens mij 168 uur. Laten we zeggen dat een leerling per week
gemiddeld 60 uur slaapt. 108 uur per week is de leerling dus onder invloed van
ouders/volwassenen en vrienden/vriendinnetjes. Van deze 108 uur staat de leerling
slechts plusminus 30 uur onder invloed van de docenten op school. Laten we
zeggen 28% van de tijd (per week) dat een leering niet slaapt. 28% is een substantieel deel,
maar laten we dit niet overschatten: de invloed die school kan hebben op kinderen voor
wat betreft de ‘opvoeding’ lijkt me gering. De taak van opvoeding hoort dus m.i.
niet thuis op een school. Scholing: natuurlijk, vorming: ja, opvoeding: …..
Ergo: ouders moeten hun verantwoording nemen en scholen moeten niet langer opgezadeld
worden met zware probleemgevallen waar onder schooltijd toch weinig aan te versleutelen
valt, oftewel: probleemgevallen moet je kunnen verwijderen.
Betha’s, kan mijn rekensom er mee door?
Ik was het al zonder
Ik was het al zonder rekensommetje met u eens. Ik vind het ook mijn vak niet kinderen van een ander op te voeden, zeker niet de probleemgevallen. Overigens laat u de vakanties en andere vrije dagen nog buiten beschouwing, en klinkt 28% wel erg precies voor een schatting. Ik zou het houden op 20 à 30 procent.
is nog steeds
mogelijk hoor. Ik ken nu 2 gevallen bij ons op school, één was een mentorleerling van mij in de tweede klas. Hij was niet hanteerbaar en hem is de reguliere toegang tot de school ontzegd. Hij moest wel alle toetsen maken en middels werkwijzers wist hij welke stof gedaan moest worden. Vragen kon hij eventueel via de mail stellen.
Het tweede geval speelt nu. Examen leerling lokt voor de zoveelste keer een vechtpartij uit. Geeft een meisje dat er tussen springt een kopstoot en bleek een ijzeren staaf uit voorzorg meegenomen te hebben. Hij dacht slim te zijn door de vechtpartij (met een medeleerling) buiten het schoolplein uiit te voeren. Omdat het al de derde keer is in dit jaar en al een enkele keer eerder, is hem de toegang tot de school ontzegd. Hij kan afspraken maken om afgezonderd zijn PTA-toetsen te maken en het examen wordt hem op een andere school in de ruime omgeving afgenomen.
Het kan dus wel, alleen hangt dat van de schoolleiding af of zij het lef hebben.
Fouilleren aan de poort…
…wapens inleveren en aangifte doen.
Dat hadden we toch afgesproken?
Hart van gaut?
Ik heb een gauten trauring!
Een probleem waar ik met
Een probleem waar ik met mijn leerlingen nogal eens tegenaan loop, is de muur van desintresse. Ik zie collega’s op
deze site schrijven dat leerlingen hun aan de lippen hangen. Dat vind ik een prestatie van formaat. Een uitzondering
daar gelaten is het voor mij de meeste lessen gewoon hard werken om de leerlingen er een beetje bij te houden.
Alle didactische en pedagogische foefjes ten spijt (uitdaging bieden/afwisseling/enz/enz). M.i. heeft dit voor een
belangrijk deel met de opvoeding van de leerlingen te maken. Prinsjes en prinsesjes. Ze zien zichzelf als klant op
school. Het huidige aanzien van het beroep ‘docent’ komt hier ook om de hoek kijken, maar dat is meer iets voor
een ander draadje, denk ik…
Niet aan mijn lippen hoor
Ook mijn leerlingen zijn niet intrinsiek gemotiveerd en ze worden dat (helaas) ook niet door mij. Ik gebruik extrinsieke stokken achter de deur: cijfers en sancties. Als men die schok een beetje te boven is en merkt dat de overige regels gehandhaafd worden, wordt het soms echt gezellig in mijn klas. Ze luisteren dan naar me omdat ze weten dat het in de toets terug komt en omdat ze voelen dat ik oprecht ben en wil dat het goed met ze gaat.