Goedwillende idioten

De gemiddelde en goedwillende leraar is altijd bereid gevonden de problemen in zijn klas en op zijn school op te lossen, ook wanneer dat ten koste ging van zijn eigen vrije tijd en vakanties.
Hij wist dat mijnenveld van de meestal door de overheid in het leven geroepen problemen met veel hinkstappen en sprongen toch weer over te steken en de meeste schade voor de leerlingen en ouders te beperken.
Soms, wanneer het water hem naar de lippen steeg, waande hij zich in directe oorlog met de bestaande regelgeving, vooral op die momenten dat de politiek of door de overheid in het nauw gebrachte schoolbesturen, beslissingen namen of regels en taken oplegden, waarin zij zelf ook niet geloofden.
Op zulke momenten vervloekte hij Den Haag, maar wist achter de deur van zijn klas te redden wat er te redden viel.
Zo wist het onderwijs te overleven. Niet dankzij de managers of politiek, maar dank zij de individuele inzet van die goedwillende idioten, die leraren heten.
Maar hoe lang houden zij dat nog vol.
Ook de oudere leraren, die al heel lang voor de klas hebben gestaan en aan den lijve hebben ondervonden hoe de inhoud van het onderwijs, de kwaliteit van de leerlingenpopulatie en het vak van leraar bergafwaarts zijn gegaan, dreigen langzaam in de wurggreep van de bureaucratie en het competentiegericht onderwijs te verstikken.
Ze mogen blij zijn dat ze binnenkort met pensioen gaan.
BON mag zich niet gelukkig prijzen, want vele signalen geven aan dat we aan de verliezende hand zijn.
Wie we als schuldigen moeten aanwijzen, is onduidelijk. Het lijkt erop dat het mechanisme van vernieling zijn eigen gang gaat.