Het kabinet financiert de komende twee jaar een proef met 200 plaatsen per jaar op de Rotterdamse wijkschool, waar leerlingen met complexe problemen worden geholpen naar een plek op de arbeidsmarkt.
De bewindslieden van OCW, J&G, WWI, SZW en Justitie stellen hiervoor gezamenlijk 5,6 miljoen euro beschikbaar. Dit is één van uitkomsten van het bestuurlijke overleg dat vandaag heeft plaatsgevonden met diverse ministeries, de gemeente Rotterdamen een aantal scholen.
De wijkschool is een nieuw concept voor jongeren tot 23 jaar zonder startkwalificatie, baan of opleiding. De leerlingen worden op de wijkschool ondersteund bij het oplossen van hun persoonlijke problemen, waardoor ze weer toekomen aan leren en (vooral ook) werkervaring op doen. Doel van de wijkschool is om jongeren met complexe problemen, door een vergaand geïntegreerde aanpak van zorg, onderwijs en werk, voor te bereiden op de arbeidsmarkt en/of regulier vervolgonderwijs. Het experiment met de wijkschool start in 2009. Als de tweejarige proef effectief is, wordt de financiering voor de 200 plaatsen hierna structureel door minister Rouvoet (Jeugd & Gezin) voortgezet in samenhang met de ontwikkeling van campussen.
Onderdeel van de gemaakte afspraken is ook dat er vóór 1 januari 2009 vanuit een gezamenlijke werkgroep een concrete uitwerking wordt gemaakt van de inhoudelijke, regeltechnische of financiële belemmeringen die er in de praktijk zijn om te komen tot een goede samenwerking tussen zorginstellingen en het beroepsonderwijs met als doel de maatschappelijke uitval van jongeren te voorkomen. De werkgroep wordt samengesteld door de betrokken ministeries en de gemeente Rotterdam en staat onder regie van minister Rouvoet. Kennis en ervaringen worden gedeeld met andere grote steden.
Onlangs maakte staatssecretaris Van Bijsterveldt bekend dat een vijftal Rotterdamse projecten (119 leerlingen) meedoet aan het zogenaamde vm2-experiment, waar de komende jaren 5000 leerlingen aan deelnemen. In het experiment kunnen leerlingen de bovenbouw van de basisberoepsgerichte leerweg van het vmbo tot het mbo2 in één doorlopende leerweg afleggen, met dezelfde vertrouwde docenten en in hetzelfde bekende schoolgebouw. Het experiment moet voortijdig schooluitval voorkomen. Onlangs startte het eerste deel van het experiment. Scholen die aan het tweede deel van het experiment willen deelnemen moeten vóór 16 januari 2009 een aanvraag indienen. Het ministerie van Onderwijs zal de Rotterdamse scholen ondersteunen bij het opstellen van hun plannen.
Het ministerie van Onderwijs en de gemeente Rotterdam hebben vandaag afgesproken het idee van een Topschool ter bevordering van excellentie van mbo-studenten verder uit te werken. Van Bijsterveldt is voornemens om de Rotterdamse Topschool deel te laten nemen aan het beoogde experiment waarbij de Associate Degree wordt aangeboden binnen het middelbaar beroepsonderwijs in samenwerking met het hoger onderwijs. Definitieve besluitvorming hierover vindt begin 2009 plaats.
(OCW)
Re-integratie
Het is net zoiets als het artikel over de re-integratie branche hier. Een heleboel zweefliegers zullen ook aan dit project van de ‘wijkschool’ veel verdienen.
Enkele tips tegen schooluitval
Mijn hele leven al werk ik in de sector ‘risicojongeren’. Daarom matig ik mij aan toch enkele tips te formuleren (aanvulbaar)
– Richt beroepenvoorlichting specifiek op de grootste doelgroep (VMBO= ong. 70%).
– Geef een realistisch beeld van arbeid (salaris, uren, benodigde energie)
– Hou op met bij beroepenvoorlichting te benadrukken dat een beroep ‘leuk’ moet zijn. Aan elk beroep zitten ook heel veel niet leuke kanten. Je wordt er moe van, je moet vroeg op, je krijgt vieze handen etc. etc.
– Leer ouders én jeugd dat na het VMBO/HAVO het wérkende leven begint (en niet pas als je 22 bent). Elke beroepsopleiding is vergelijkbaar met werk.
– Schaf leerplicht na het 14e jaar af en vervang dit door nog 10 jaar leerrecht (waarvan 6 jaar voor 30e jaar op te nemen)
– Draag de boodschap over dat dit land vanaf 14 jaar slechts twee keuzes kent: werken óf studeren. Als je studeert, dan studeer je ook 40 uur per week. Bijbaantjes beperken tot 8 uur per week maximaal.
– Vertel ouders dat élke opleiding geld kost en dat zij tot 21 jaar onderhoudsplichtig zijn. Leerlingen kunnen een fulltime opleiding niet zelf betalen! (vooral bij allochtone leerlingen is dit een terugkerend probleem)
– Stel hoog opgeleide leerkrachten aan die eruit willen halen wat erin zit, die geen genoegen nemen met half werk en die ongevoelig zijn voor de terreur van het leuk.
– Hou praktijk van de beroepsopleiding vooral bij de bedrijven, hou de kennisoverdracht bij de scholen en overtuig de ouders dat zij de opvoeding ter hand moeten nemen.
– Wees dus niet bang voor bevoogding. Leg uit welke regels kinderen moeten leren, welk gedrag ze moeten vertonen om algemeen geaccepteerd te worden.
– (Vooral richting media) Hou op met het heilig verklaren van ‘stout’ gedrag, drugs, brutaliteit, petjes, schreeuwen. Dat is niet leuk, het is niet gezellig, het is asociaal!
Goh, Hinke…
Je begint op mijn lijn te komen!:-)
Hoe zit dat?
Je levert hier interessante denkbeelden, Hinke. waarvan BON zich kan afvragen of – en voor wie – ze als richtlijn kunnen dienen.
Laat ik eens proberen te kijken met de ogen van een 16-jarige die ‘iets met ICT’ wil.
1. Richt dus voorlichting op diverse beroepen, waaronder vage als ‘iets in de ICT’.
2. Betrek beroepsbeoefenaars bij de opleiding, die kunnen vertellen over voor- en nadelen van het beroep. Dat moet al in het vmbo, ook bij vmbo-t.
3. Mag ik als 16-jarige, zeg, 22 uur per week bezig zijn met praktijkgericht (betaald) ICT-werk? Het is toch de kern van mijn opleiding? En kennelijk wil men dat ik mijn eigen broek ophoud. Is dat te combineren met een mbo-opleiding?
4. Als ik op mijn 19e werkloos word, en mijn opleiding is ‘af’, wat dan? Hoeveel maanden zit ik dan zonder uitkering (terwijl ik net drie jaar braaf WW-premie heb afgedragen)?
5. Waarom krijgt een hbo- of wo-student vanaf zijn 18e studiefinanciering c.q. een studielening, terwijl van mij als mbo-student wordt verwacht dat ik op mijn 18e-21e door mijn ouders word onderhouden?
Ik weet niet zoveel van deze sector en ben des te benieuwder naar je antwoorden.
Couzijn, een paar antwoorden
In de eerste plaats Couzijn is een MBO-leerling géén student! Zo moet je hem ook niet noemen.
Alle MBO-ers krijgen vanaf hun 18e nét als ieder andere lerende een studiefinanciering plus een OV-jaarkaart. Als je ouders weinig geld hebben kan die stufi (zonder terugbetalingsplicht, zonder prestatieplicht, zonder aanwezigheidsplicht en zónder plicht tot fatsoenlijk gedrag in de klas) oplopen tot tegen de 300 euro. Daarnaast kan een MBO-er, nét als iedere andere lerende een lening afsluiten.Er wordt dus zéker niet verwacht dat de ouders van de MBO-leerling alles geheel zelf moeten betalen. Ouders moeten wel bereid zijn om (ongeveer voor 250 euro per maand per kind als je het kunt betalen) bij te dragen, wederom precies als dat geldt voor ouders van HBO of WO-studenten.
Tot het 18e jaar krijgen ouders extra kinderbijslag en als ze weinig verdienen een bijdrage in de boekenkosten.
Er is wel een klein ander probleem: Het MBO begint al vanaf 16 jaar (na VMBO). Door de vele fusies in het MBO is de gekozen opleiding soms niet meer aanfietsbaar (al vinden MBO-ers het vaak al na 2 km te ver). Ze moeten dus soms -zeg- van Amersfoort naar Utrecht, van Medemblik naar Hoorn etc. Een OV-kaart zou in deze situatie mijns inziens dan wel terecht zijn.
Geeft dit wat duidelijkheid? Je opmerkingen/vragen 1, 3 en 4 kan ik niet helemaal plaatsen.
Vfagen 1, 3 en 4
Hinke, vraag 1 kwam voort uit jouw advies om voorlichting te geven aan de grootste groep (>70% vmbo). Die jongeren weten soms precies wat ze willen worden, soms hebben ze alleen een idee van een richting (‘iets met …’). In het laatste geval moet je ook zo concreet mogelijk voorlichting geven, dat is alles wat ik op dit punt wilde zeggen.
Vragen 3 en 4 kwamen voort uit de dubbele boodschap die we momenteel afgeven aan jongeren tussen 18 en pakweg 22 jaar. Die is: studeer! studeer snel! studeer full-time! En tegelijk: voorzie in je eigen onderhoud, je bent volwassen en stemgerechtigd, je mag geld *lenen* als je dat tekort komt, je krijgt zeker niet genoeg om van te leven, ga bij je studie werken om de kosten te drukken (neem nou Van Bijsterveldts bachelor-studenten). Die twee boodschappen zijn moeilijk verenigbaar.
Voor de mbo-jongere die graag betaald aan de slag gaat, en liefst zo kort en zo min mogelijk in de schoolbanken vertoeft, klemt dat des te meer. Hij wil misschien zo veel mogelijk in de praktijk werken om geld te hebben, om zijn vak uit te oefenen en in de praktijk te leren, om desgewenst met z’n 19e of 20e op kamers te wonen. Maar is dat wel te combineren met de eisen van een mbo-opleiding? Hij vraagt zich af waarom zijn vader met z’n 15e of 16e al bij een baas was, terwijl hij het tot z’n 20e per se moet uitzingen op een school. Hij gelooft niet dat hij daarmee per se beter af is.
Zoals gezegd: ik weet relatief weinig van deze branche. Ik heb een neefje dat in het geschetste profiel past, dat is de concrete aanleiding voor mijn vragen.
Couzijn, enkele antwoorden
Vraag 1: het ging er mij niet om dat er nu geen voorlichting gegeven wordt. Het barst van de voorlichting, maar dat is één en al halleluja. VMBO-ers komen in de eenvoudige banen terecht: vroeg opstaan, zwaar werk, vieze handen, laag salaris. Dat wordt hen nooit verteld. Integendeel: kies iets wat je leuk vindt, wat bij je past. Die keuzes zijn voor hen maar heel beperkt aanwezig. Wat willen ze: een kamertje op de zon met een leuke secretaresse, werktijden van 10 tot 16 uur.
‘Iets met’: het is erg jammer dat de meeste VMBO’s alleen maar in zeer algemene zin beroepsopleidend zijn (techniek breed, zorg en welzijn, mode en handel). Je krijgt daar echt geen enkel benul van het beroep. Misschien zou het ook wel teveel afschrikken, maar dan komt de klap later dubbel zo hard aan
Werken én leren
Er is geen enkel bezwaar tegen de combinatie van werken en leren, maar dan wel werken in je eigen beroepsrichting. Elke MBO-opleiding kent een BBL-variant (4 dagen werk, 1 dag school). Bij de meeste bedrijven wordt de BBL-opleiding veel hoger aangeschreven dan de full-time variant. Je kunt er tot en met het HBO mee opklimmen. Maar de meeste MBO-ers willen écht helemaal niet zo snel mogelijk aan de slag. Ze willen juist zo lang mogelijk op school blijven. Bekend is de zogenaamde shopper: die jongen van 21 die eerst anderhalf jaar bij handel zat, toen bij metaal verder ging, daarna het probeerde bij kappen en die nu bij ICT zit. ‘Zolang ik nog geen startkwalificatie heb, mag u me niet van school verwijderen’.
Mijn probleem zit erin dat leerlingen zich inschrijven voor een full-time studie, maar niet fulltime beschikbaar zijn. Ze werken tot wel 30 uur per week bij (ik noem dat ook geen bijbaan meer). Het gaat altijd om die baantjes zonder toekomst: jongerenbaantjes in horeca, winkels etc. Ze vangen de stufi en de OV en krijgen samen met hun bijbaan véél meer inkomen dan het salaris dat ze als officieel werknemer (jeugdloon) krijgen. Ze stellen de start met werken zo lang mogelijk uit. Dat is zeker voor de toekomstige vakman niet erg gunstig.
Wat willen jongeren wel? Een kamer op de zon met een leuke secretaresse, werktijden van 10 tot 16 uur en een salaris van tegen de 3000 netto. Als je dat per weekend op de Beverwijkse bazaar al binnenhaalt, dan moet dat met een echte baan toch zeker lukken?
Teiltje, graag
Mijn kind ondervindt ook tal van problemen bij het vinden van een plaats in de samenleving. Zo moet ze een studiekeuze maken, studiediscipline verwerven, in een door anderen bepaald tempo studeren en dat combineren met betaald werk om de boel te kunnen betalen, ouder en kind moeten voorzien in de financiën om opleiding en middelen van bestaan op te hoesten, ze moet zich in een stage zien te bewijzen, ze moet fysiek en mentaal gezond zien te blijven om de stress de baas te kunnen, etcetera.
Ik lees nu dat als je maar erkend ‘complexe’ probleemjongere bent (en je dus herhaaldelijk ruiten hebt ingegooid, burgers hebt gemolesteerd, inbraken hebt gepleegd, te lui bent geweest om te voldoen aan de eisen van je gesubsidieerde opleiding, en geen zin had om te werken), dat je dan beloond wordt doordat diezelfde samenleving nog eens 28.000 euro voor je uittrekt om maar op het goede pad te komen.
Mijn kind vraagt geen 28.000 euro. Mijn kind moet nu en straks 28.000 euro (terug)betalen om maar opgeleid te zijn tot leraar van deze ‘complexe’ probleemkinderen.
Mag ik even een teiltje?
Mijn kind vraagt geen 28.000 euro…
Daarin heb je natuurlijk wel gelijk, maar….
…..de samenleving heeft middels de overheid wel de taak de samenleving op orde en bij elkaar te houden. Het is net zoiets als in de klas, maar dan wat gecompliceerder.
Voor de ratjes in de klas verzin je ook allerlei tactieken om ze binnen de groep te houden zonder dat de groep daar al te veel schade van ondervindt.
Dat komt ten goede zowel aan de groep als aan de ratjes.
Zoiets probeert Balkenende met ‘zijn bende’ ook en daar is niets mis mee.
Daarin neig ik hem zelfs te prijzen.
Middel, doel en Mattheus
Hals, ik wil geen probleem bagatelliseren en vind dat problemen moeten worden aangepakt. Maar doel en middelen moeten wel in een redelijke verhouding staan en daar heb ik hier mijn twijfels bij. Zoals er leraren zijn die doorslaan en bijna al hun aandacht en tijd besteden aan de ‘ratjes’ in de klas, zodat de grote groep tekort komt in plaats van profiteert van al die exclusief bestede tijd en aandacht, zo vind ik het hier ook tamelijk overdreven om een traject op touw te zetten dat maar liefst 5,6 miljoen oftewel 28.000 euro per ‘complexe probleemjongere’ per jaar kost. Terwijl de complexe probleemjongere daar zelf niet om vraagt, zodat het zeer de vraag is of het traject wel enig effect sorteert, zonder dat er concrete doelen zijn op grond waarvan de uitkomst óók kan zijn dat de boel straks als gelukt of mislukt wordt verklaard, en zonder dat de betreffende jongere voor 28.000 euro aan zorg en begeleiding gaat ervaren – let maar op.
Het is, kortom, vooral de hoogte van het bedrag dat mij tegen de borst stuit. Plus een soortement Mattheus-effect: wie problemen maakt, worde gegeven. Wie z’n eigen problemen oplost, moet dokken.
@couzijn…kostenafweging
Daar geef ik je wel gelijk in.
Maar het is voor de overheid ook een ordinaire afweging van de kosten.
Hoeveel kost zo’n voorbeeldactie in Rotterdam met een hopelijk effect op de rest van Nederland en wat zijn de kosten voor de samenleving van een ontspoorde jongere.
Ik neem aan dat ze uitgerekend hebben dat een groep ontspoorde jongeren aan de samenleving meer kost dan bovengenoemde bedragen voor een poging tot hulpverlening.
Inzake evaluatie
En alweer een optimistisch bericht over projecten van onze daadkrachtige overheid. ‘TOP’ scholen, NederEngels, samenwerkingsverband, vergaand geïntegreerde aanpak, de imponeerwoorden vliegen ons weer om de oren.
Wat ik altijd weer mis bij dit soort berichten is hoe men denkt te kunnen vaststellen of al die projecten eigenlijk het gewenste effect hebben. Ik ben t.a.v. onze overheid zo argwanend geworden dat ik denk dat men het project zorgvuldig zó opzet dat elke evaluatie achteraf compleet onmogelijk is, zoals een bankrover zorgt dat hij geen sporen achterlaat.
Antisceptisch
Als ik nu een mbo-instelling in Assen (Drenthe) zou zijn, zou ik onverwijld bij OCW een aanvraag indienen tot subsidiëring van een project dat ‘maatschappelijke uitval’ onder Drentse jongeren moet voorkomen. Waarbij ik dan een beroep doe op de wet gelijke behandeling.
Want als een problematische mbo-jongere op een Rotterdams ROC in aanmerking komt voor een stevige subsidie, moet een Assense mbo-jongere daar toch ook aanspraak op kunnen maken om te voorkomen dat hij ‘maatschappelijk uitvalt’. Voor 26.000 euro per jongere kun je bijna een full-time medewerker op z’n nek zetten die hem ’s ochtends uit belt, ophaalt en meefietst naar school of werk, bij de bezigheden begeleidt en ondewijst, corrigeert waar nodig, en hem op z’n tijd eens lekker knuffelt.
Waarom denk ik nou toch dat die Assense ontsporende jongere naar die subsidie kan fluiten? En dat de Rotterdamse ontsporende jongere voor dat geld hooguit twee keer per week een uurtje een ‘ambulant begeleider’ te spreken krijgt, waarna ieder weer zijns weegs gaat? Dat het grootste deel van die 28.000 euro aan diverse strijkstokken blijft hangen, die dan achteraf tot de conclusie komen dat het best een aardig projectje was dat vooral voortzetting verdient?
Het moet mijn aangeboren achterdocht zijn die mij parten speelt. Positief denken, jongen!
Wat je met € 28.000,- kunt doen
Er zijn zo enorm veel mogelijkheden….
Je kunt bijvoorbeeld €14.000,- rechtstreeks aan de bijna ontspoorde jongere geven, zodat (ik denk masculien in deze situatie) hij een mooie scooter kan kopen. Voor de andere €14.000,- kan je lekker gaan eten in een vijf-sterrenhotel in Monaco en eens bijpraten met de daar op adem komende Fortis-top.
Je kunt de ontsporende jongere met zijn vrienden trakteren op skybox-plaatsen in een stadion naar keuze.
Je kunt de ontsporende jongere ook een paar keer naar Disneyland Parijs laten gaan en zelf Montmartre en het Louvre bezoeken.
Je kunt het geld ook aan de docenten van die jongere geven. In ruil daarvoor krijgt hij een diploma naar keuze.
Allemaal manieren om dat geld nuttig aan te wenden. En er komt geen vergadering aan te pas.