Ik citeer uit de onderwijsdiscussie van de NRC:
christianne zegt:
maandag 5 maart 2007, 18:42 uur
Ik(leerkracht basisonderwijs)kreeg ongevraagd op een studiedag 2 maanden geleden, een filmpje voorgeschoteld, waarin het nieuwe leren werd gepromoot. Het was een oppervlakkig geheel, waarin jonge leerkrachten hun mening gaven en de huidige lesvormen oudertets en niet van deze tijd werden genoemd.
Op vragen hoe dat georganiseerd werd en hoe getoetst werd, bleef de schoolbegeleider het antwoord schuldig. Hij meldde wel dat er onderzoeken waren waaruit bleek dat de leerresultaten door het nieuwe leren verbeterden. Welke onderzoeken dat zijn en waar we dat kunnen zien/lezen/meer info erover kon hij ons niet vertellen.
Ik kreeg hierdoor het gevoel dat er een Jehovah aan de deur stond en dat je het maar moest ‘geloven’. Kritische vragen werden niet gewaardeerd, het was een poging om dit maar weer door de strot te duwen, zoals zo vaak. Dikke banen bij de onderwijsbegeleidingsdiensten verdienen er weer kapitalen mee en ik moet elk dubbeltje omdraaien om een nieuwe puntenslijper te mogen bestellen. Respectloos wordt er met mijn onderwijservaring(34 jaar) omgesprongen door deze mensen. Gelukkig heb ik een leuke groep kinderen (en ouders) waar ik wel waardering van krijg. Ik word er niet vrolijk van…. van het nieuwe leren….
Reacties zijn gesloten.
Poging tot…
Poging tot HNL-evangelisatie, misschien moet dat strafbaar worden gesteld? Bij gesláágde HNL-evangelisatie stel ik voor tevens het slachtoffer strafbaar te stellen. De straf: ontzegging van lesbevoegdheid.
Aangrijpend
Dit vind ik echt een aangrijpend verhaal. De nonchalante wijze waarop liefdevol onderwijs wordt neergesabeld zonder dat daar een serieus alternatief tegenover wordt gesteld. Wat moet je je als ervaren leerkracht geminacht voelen.
HNL-Jehova
Het is inderdaad aangrijpend. En bij een echte Jehova kun je nog gewoon de deur weer sluiten en lekker met je eigen leven verdergaan, maar, om de analogie nog even door te trekken, het enge van de HNL-Jehova is dat-ie zich je huis binnendringt en bij je blijft logeren, net zolang totdat jij ook tot HNL bekeerd bent, of totdat jij zelf gillend uit je eigen huis vertrekt.
Hoewel ik zelf niet in het basisonderwijs werk, maakt het door de strot duwen van HNL hierin me eigenlijk nog veel bozer dan het gerotzooi in bijvoorbeeld het VO en HBO. Hoe weerlozer de leerling, hoe misdadiger het is. Eigenlijk moeten we die HNL-Jehova filmpjes op YouTube zien te knallen, met een inleidend commentaar van ons erbij. De schijnwerpers moeten meer en meer gericht worden op de puinhoop; de beerput moet voor alle buitenstaanders goed te ruiken zijn.
You Tube
Zo’n filmpje op You Tube plaatsen is een heel goed plan, dan kan iedereen zelf zijn mening vormen.
Corgi
Jehova’s Getuigen
Ik permitteer me een kleine zijsprong, zonder overigens wezenlijk van mening te verschillen met de andere commentatoren.
Laten we toch eens ophouden met dat gehak op die Jehova’s Getuigen. Ik hoor dat verhaal al mijn hele (lange) leven, en het is gewoon niet waar. Ik heb in mijn hele leven maar twee maal zo’n Getuige aan mijn deur gehad (als ze nooit komen krijg je echt het gevoel dat je er niet bijhoort) en die waren gewoon beleefd en zeker niet opdringerig. Gewoon te vergelijken met mensen die komen kloppen voor Jantje Beton of de Kankerbestrijding.
En helemaal niet te vergelijken met die maffiose clan van onderwijsvernieuwers die bijna overal zijn tentakels in heeft zitten.
Dank
Dank heer Stevin,
Dank voor uw juiste reactie. Ik heb expres niet gereageerd, omdat ik de onjuiste verhalen maar al te goed ken en de discussie een verkeerde kant op wilde trekken. Ik ben zelf Jehovah’s getuiige geweest, zelfs ouderling, en wat u schetst klopt geheel. Ja ze zijn zeer vasthoudend, maar binnen dringen nee. Ze weten heel goed wat onderwijzen is, daar kunnen wij als docenten nog wat van leren. Daar wil ik het bij houden om de discussie niet te laten ontsporen.
Sommige postcodes
zijn zeker populairder dan andere bij de Jehova’s: ik kan er zo’n beetje de klok op gelijk zetten en moet ze ieder jaar weer vertelen dat ik geen belangstelling heb, soms wel twee keer per jaar.