Een potje somberen

Uit Opinio:

Het is Theodore Dalrymple niet ontgaan dat je tegenwoordig struikelt over de hoogleraren, mensen die ooit zeldzaam waren, types van formaat. Dus is de vraag gerechtvaardigd: “Is het zo dat het aantal mensen van formaat net zo snel is toegenomen als het aantal hoogleraren?”

In mijn eigen land, waar de regering min of meer heeft gedecreteerd dat de helft van alle jonge mensen naar de universiteit moet, leidt de uitbreiding van het academische onderwijs (mogelijkerwijs, je weet het nooit) tot een sociale ramp.

De academische graden die nu massaal worden rondgestrooid, een beetje zoals confetti op een bruiloft, hebben steeds vaker geen enkele vakinhoudelijke of commmerciële waarde voor de afgestudeerde, en wel om voor de hand liggende redenen. Evenmin hebben ze enige educatieve, spirituele of culturele waarde, want de lat ligt natuurlijk erg laag. Het mooie van de uitbreiding van het universitaire onderwijs is dat het de jongeren enkele jaren van de arbeidsmarkt houdt, waardoor de werkloosheidscijfers laag worden gehouden en regeringen zich daarvoor op de borst kunnen kloppen. En vanuit machiavellistisch oogpunt is het erg goed dat de studenten zich in de schulden steken, oftewel dat ze betalen voor hun feitelijke werkloosheid.

In het Verenigd Koninkrijk zijn uit deze situatie al merkwaardige ongerijmdheden voortgekomen. Zo hoeven afgestudeerden hun schulden alleen af te betalen als ze werk hebben, wat betekent dat velen van hen het zich niet kunnen veroorloven een baan te zoeken, omdat ze dan veel moeten betalen. Misschien, in de niet al te verre toekomst, zullen de afgestudeerden eens kwaad worden over deze manier waarop ze, in al hun goedgelovigheid, om de tuin zijn geleid. Zoals uit gebeurtenissen in andere landen blijkt, zijn maar weinig situaties zó gevaarlijk als grote aantallen afgestudeerden die menen dat ze zijn beroofd van de voordelen waar ze op grond van hun hoge opleiding recht op hadden gehad als er minder hoogopgeleiden zouden zijn geweest.