De onderwijsvernieuwingen waar BON zo tegen fulmineert, staan niet op zichzelf. Ook in opvoeding en zorg, bij de hulpverlening is er een tendens naar ‘het stuur uit handen geven’ en in plaats van de docent, de ouder of de hulpverlener te laten bepalen, mag steeds meer de leerling, het kind, de jongere, de hulpvragende sturen. Ik vind dit een veel bepalender tendens, dan die van de individualisering. Of misschien zijn ze beiden wel uitingen van elkaar.
Op het gebied van kleding, omgangsvormen, vrijetijdsbesteding, levensstijl vervaagt het onderscheid tussen volwassenen en jeugd/kinderen.
Oma met T-shirt van Robbie Williams. Opa Iggy op Lowlands. Wij worden weer jong en de kids vroegwijs. We willen graag ook een beetje gek doen, soms. Of uit ons dak gaan. Meelachen met de ondeugden van de jeugd zoals elders hier beschreven werd. We stoppen onze zwakheden niet meer weg, proberen soms zelfs geen voorbeeld meer te zijn. Dit zal altijd wel zo geweest zijn, maar het wordt openlijker. Volwassenen schamen zich minder dan vroeger voor hun ondeugden en tekortkomingen. En vinden dat een bevrijding.
Maar is het vreemd dat wanneer de volwassenheid zich zo gelijk maakt aan de jeugd, dat de jeugd daarop minder makkelijk iets van volwassen aanneemt? Hen minder als voorbeeld ziet? En dan moeten volwassen die iets met de jeugd willen, de haarlemmerolie (zie elders op dit forum) gaan uitvinden om ze toch maar een beetje te boeien – en niet te zeer te vermoeien – op school. We willen het immers toch ook graag gezellig houden.