Een commentator van Elsevier heeft weer het licht gezien: leraren werken al zo weinig. Anderzijds heeft hij gelijk als hij zegt dat het potsierlijk is dat bonden en werkgevers het niet eens kunnen worden over 3%. En hij heeft gelijk als hij zegt dat bij stakingen leerlingen en ouders de dupe worden. O jeetje toch! Laten we daarom dan maar op zondagmiddag staken. www.elsevier.nl/web/10207361/Commentaren/Leraren-niet-staken,-maar-werken.htm
Reacties zijn gesloten.
Werkdruk en zieligheid
In elk geval kunnen al die mensen die leraren aanstellers vinden zich eens afvragen hoe het komt dat er, ondanks al die breed uitgemeten vrije tijd, geen hond meer voor het beroep is te vinden.
Daarbij komt dat de werkdruk inderdaad zeer sterk zal verschillen. Een geroutineerde gymleraar of handwerkjuf zal een heel andere werkdruk ervaren dan een beginnende fulltime leraar natuurkunde.
Ik weet nog goed dat ik in mijn eerste jaren zeven dagen per week bezig was, en door de week ook nog iedere avond. Wanneer mensen je dan als aansteller wegzetten gaat je bloed koken.
Ik heb alleen het idee dat dat zo’n kwestie veel meer te maken heeft met hoe het op de scholen is geregeld dan met landelijke maatregelen. Heb je een directie die nadenkt over efficiency en die kosten-baten afwegingen maakt, dan zal de werkdruk ook niet zo onaanvaardbaar oplopen. Heb je een directie die bv. twaalf ouderavonden per jaar organiseert, ja, dan loopt die werkdruk ook wel op.
Na jaren ‘op orde’
En heb je het na jaren een beetje op orde en in de vingers, dan komt er gegarandeerd een onderwijsvernieuwing die geen verbetering is, maar je wel klauwen met tijd kost. Als je protesteert word je neergezet als de achterlijke behoudende lesboer die nooit wil veranderen.
Tja, de Elsevier
Langzamerhand komt die wat mij betreft in het Telegraaf/GeenStijl hoekje terecht.
Uit het commentaar is deze vermelde link nog wel aardig trouwens:
www.tegenwicht.org/06_jongens/geen_meisjes.htm
Ergerlijk
Dit soort artikeltjes is de prijs die het onderwijs betaalt voor de machtsstrijd die de vergadermaffia van bonden en bestuurders over de hoofden van de onderwijsgevenden uitvecht. Alsof het onderwijspersoneel staat te popelen om op de barricaden te gaan voor een CAO die, in het gunstigste geval, alles bij het oude laat qua betaling en werkdruk. Bij het grote publiek versterken dit soort conflicten alleen maar het beeld van het onderwijs als een “rupsje nooit genoeg”, als een sector waar het altijd over geld en nooit over prestaties gaat. Ergerlijk.