Ouderwets

Ouderwets

 

Sommige schrijvers over onderwijs zijn verbazend ouderwets. Het zijn meestal onderwijskundigen zonder eigen ervaring in de praktijk van het onderwijs.

Zij pleiten voor een verlengde brugperiode, het langer bijeenhouden van leerlingen met verschillend leervermogen om zodoende meer kansen te creëren ‘voor iedereen’.

Ik verdenk sommigen ervan dat zij de argumentatie van vijftig jaar geleden gewoon letterlijk overnemen.

Alsof er in die tussentijd niets gebeurd is. Er zijn middenschoolexperimenten geweest, er zijn experimenten geweest met een verlengde brugperiode, met basisvorming en wellicht nog meer dat ik ondertussen vergeten heb.

Er is ook wel gerapporteerd over die experimenten  en vernieuwingen en ook al zijn belangrijke rapporten in diepe laden opgeborgen – men kan weten dat het nooit tot wezenlijke veranderingen is gekomen.

Wat wel gebeurd is, is een zeer zichtbare en ernstige aantasting van het culturele peil van het niddelbaar onderwijs. De meertaligheid van de vroegere Mulo en HBS  is verdwenen, heel veel leerlingen hebben bijna geen enkele kennis van geschiedenis, laat staan van oude geschiedenis of Bijbelse geschiedenis – en wat de denken van literatuurkennis, van aardrijkskunde en zo nog een en ander dat niet meer behoort tot de basiskennis van de zg. ‘hogeropgeleiden’.

De klassieke talen van het gymnasium zijn enorm  ingekrompen  en afgeknepen maar desondanks wordt er door de classici nog heel wat bereikt.

Niettemin, ook dat is blijkbaar te veel want er zijn stemmen die er voor pleiten ook dat maar helemaal af te schaffen.

Wil men dan wellicht pleiten voor meer praktijkscholen, voor meer beroepsonderwijs?  Dat zou wel zin hebben, maar dat gebeurt ook niet, in ieder geval niet door de onderwijskundigen.

Wel wordt er voortdurend gevraagd om meer geld  voor het onderwijs – te besteden door de bestuurders – en vaak wordt dat ook verschaft door de overheid.

Maar meer kwaliteit leveren, over de hele linie – dat is blijkbaar teveel gevraagd.