Steun en advies
Vorige week kwam ik plots tot het besef dat ik nu ook tot de volksstam behoor die voor pers en radio “ik heb ook voor de klas gestaan” mag zeggen, en dat gegeven zit me niet lekker. Niet dat het einde van de ellende in zicht is. Er staat nog het een en ander te gebeuren aan rechtszaken, geschillencommissies, raden van discipline en wat dies meer zij wat betreft mogelijkheden om de verantwoordelijken voor de verleden tijd van ‘staan’, ter verantwoording te roepen. Geloof me vrij, het is een hele klus om de psychopathische zweefteverige NLP- ende personeelsmanagementadviseurs (What’s in a name), slinkse kruiperige managers, arrogante bestuurderen, uit de school klappende bedrijfsarts en arbodienst, samenzweerderige corrupte uitkeringsmedewerkers en nietsnutterige zogenaamde arbeidsdeskundigen, zich te laten verantwoorden over hun laag- en lafhartig doen en laten. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen er betrokken zijn bij een partijtje ‘schrijvertje de mond snoeren’. Gelukkig verkeer ik in het goede gezelschap van een raadsman die net zoals ik, niet wil opgeven. De laatste steen moet en zal boven komen, de kleinste leugen in het licht van de waarheid geplaatst, corrupte kuiperijen aan de kaak gesteld en elk snippertje bedrog ontmaskerd.
Het werd zo stilaan tijd om even rust te nemen en langs het strand te lopen, even de wind door de reeds grijze haren, de longen vullen met de heerlijke zuivere zilte zeelucht en met ferme stappen mijn indrukken nalaten in het zompige zand. En dat heb ik dan ook gedaan en kreeg er gratis een hemeldouche bij. Gelukkig stond er na een kilometertje of twee zandstrand een uit de kluiten gewassen koek-en-zopietent met ingebouwd haardvuur. Een met kerstgedachten omringd ghlüwijntje zo niet misstaan hebben, maar ik was al tevreden met twee hot choco’s, eentje om mijn handen aan te warmen en eentje om op te drinken. Het was een gezellige tent, de regen kletterde op de ramen, de wind joeg de golven schuimbekkend omhoog en die enkele meeuw die het nodig vond om de vleugels uit te slaan wist niet hoe snel hij weer aan de grond moest komen. Mijn partner en ik keken met een mistroostig hart door het met waterstralen bedekte raam naar het even mistroostig marinetafereel.
Mijn geheugen hoestte onwillekeurig het afgelopen jaar reutelend in mijn hoofd omhoog. Nog steeds verbaasd keek mijn geestesoog naar windbuilen die te verachten zijn en naar alle waarschijnlijkheid al jaren met hun kleingeestig gekonkel het bloeiende onderwijslandschap omtoveren in een zanderige woestijn. En dat kunnen ze alleen met de steun van de boven ons gestelden en daarmee bedoel ik de gelijkhebberige, haatdragende onderwijsdeskundige die de docent voor de klas zo snel mogelijk weg wil hebben. Het is alleen maar mogelijk omdat bestuurderen nog meer winst willen maken en hun lakeien opdragen te bezuinigen, te reorganiseren en het onderwijs te hervormen tot een vormeloze massa van competenties en kennisloze samenwerkingsprojectes. Ondertussen houden de onfeilbare bestuurderen zich ledig met hun bijbaantjes als toezichthouder, adviseur, en bonusgraaier. Het is alleen maar mogelijk omdat de collega het hoofd afwendt, bang dat hem morgen hetzelfde overkomt. Alleen maar mogelijk omdat pers en media niet geïnteresseerd is in het individuele drama.
Langzaam kwam het besef dat niet alleen mijn persoontje het geweld van destructie mag ervaren. Met mij zijn er vele collega’s die in de afgelopen jaren het onderwijs op dezelfde manier moesten verlaten. Het zijn de stille getuigen van de eeuwige vernielzucht der lakeien. Door de eeuwen heen, in alle lagen van de bevolking zijn ze te vinden, de uitvoerende onnadenkende slippendragers van de macht. Zij voeren uit, de bestuurder wast zijn handen in onschuld. Het bloed kleeft aan de handen van de bloeddorstige lakeien die zichzelf in hun onredelijke eigenwaan rekenen tot het centrum van de macht. Ik hoef de desastreuze voorbeelden niet te geven, jullie kennen ze allemaal, de slachtoffers van de lakeien, van Pilatus tot Saddam en alles er tussenin en wat wij gedenken en herdenken.
De strijd voor Beter Onderwijs In Nederland is voor vele docenten verworden tot een bittere strijd om levensonderhoud, het ideaal tegen de ideologie, ook voor mij. Nog dagelijks wordt op onze website het stukje over ‘advies en steun’, tientallen malen bezocht. Door wanhopige collega’s? Uit nood geboren? Op zoek naar steun en een stem? Bang?
J. Jeronimoon
Uitzitten
Velen bezoeken inderdaad nog dagelijks het Meldpunt Advies en Steun. Vaak betreft het mensen die al langere tijd in het onderwijs zitten, oudere vakdocenten. Ze zijn in het totaal niet opgewassen tegen de veranderdrift. Er wordt dan feitelijk gekozen om de reis dan maar uit te zitten, het (vervroegd) pensioen is de te halen datum.
De vraag rijst waarom deze grote groep vakdocenten zich zo laten afserveren? Waarom juist deze mensen niet harder terugslaan en zich hun school en vak weer terugnemen en daarmee ook hun arbeidsvreugde.
Er zijn veel argumenten. Zo is daar het onfatsoen of schreeuwen van de fanatieke voorstanders van de veranderingen en de repressie van het management.
Maar vooral is het een gebrek aan argumenten. De oudere vakdocent wil vooral praten over de inhoud, hij stuurt nog op product(kwaliteit). De “tegenpartij” heeft de inhoud echter volkomen ondergeschikt gemaakt, zij hebben het over processen. De berekeningen kloppen niet en er staan veel taalfouten in en de inhoud is flinter dun stelt de vakdocent. Maar de presentatie was goed, de samenwerking was goed stellen de vernieuwers. En dan spreek je elkaars taal niet meer en daar word je heel erg moe van en dan wordt het pensioen een bevrijding.