Zo zit je rustig wat te werken, je studenten met raad en daad bij te staan, even je mail te lezen, kortom te genieten van de geneugten van het docentschap. BAM….. het kan hard binnenkomen. Ik hoorde uit betrouwbare bron dat een pabo in Nederland nu gaat beginnen met trialogisch leren.
Enig Googelen leverde me de volgende wijsheid:
Wat is trialogisch leren?
Naast monologisch leren kennen we dialogisch leren: door deel te nemen aan sociale activiteiten leert een mens ook. De trialogische benadering tot leren gaat er van uit dat ‘leren bovenal gedeelde transformatie van ideeën en sociale samenwerking behelst’. Anders gezegd, leerlingen ontwikkelen zélf nieuwe kennis en vaardigheden die voortborduren op reeds aanwezige kennis en vaardigheden. Steeds een stapje verder, multimediaal met behulp van de computer. Van groot belang is dat een groep leerlingen een opdrachtgever heeft (bijvoorbeeld een docent of een externe deskundige) die een ‘object’ benoemt waar de leerlingen aan of mee aan de slag kunnen. Zo’n object kun je ook een onderwerp of een thema noemen. Uiteindelijk ontstaat er een proces van leren dat kenniscreatie oplevert. De leerling is geplaatst in een leerrijke context die hem zal motiveren en uitdagen het resultaat van zijn leerproces ‘op te leveren’ aan zijn opdrachtgever.
En het kan nog veel en veel erger. Je kunt trialogisch gitaar leren spelen. Let op het springen van de lintwurm…….
BOX 4:TRIALOGISCH HERONTWERP VAN EEN ONDERWERP
Trialogisch gitaar leren spelen
Tom wil dolgraag gitaar leren spelen en kiest dat onderwerp als object.Maar ‘gitaar spelen’
is als zodanig geen trialogisch object.Het nodigt niet uit tot samenwerken, het mondt niet uit in een object waar een ander wat aan heeft en er is geen opdrachtgever bij betrokken.
Daarom vraagt de docent aan Tom waarom hij wil leren gitaar spelen,wat hij daarmee wil bereiken en wat anderen daaraan zouden hebben.Tom vertelt dat hij later in een band wil spelen en cd’s op wil nemen om zo bekend te worden.De docent merkt dat Tom echt graag gitaar wil leren spelen en bedenkt samen met hem een plan hoe hij dit leren trialogisch kan maken en dit leerproces samen samen kan uitvoeren met anderen. Tom en de docent bedenken wat dan het object zou moeten zijn, dus een helder gedefinieerd ‘ding’waar een ander wat aan heeft.Zo komen ze uit op het maken van een cd: immers een cd kunnen anderen beluisteren of gebruiken, en het is een duidelijk eindproduct. Ook spreken Tom en de docent af dat Tom een band gaat vormen waarin hij de gitarist zal zijn. In samenwerking met de bandleden kiest Tom nummers uit en oefent ze. Door te oefenen voor de cd-opnames leert hij tegelijk gitaar spelen.Tenslotte moeten Tom en de band iemand zien te vinden die de cd wil produceren, iemand die wat in de band ziet: een opdrachtgever.
Tom en zijn docent vormen zo het oorspronkelijke onderwerp om (gitaar leren spelen) tot een concreet en specifiek object (een cd opnemen).Het geheel wordt authentiek door de
opdrachtgever (de producer) en de vaardigheid (gitaar leren spelen) ingezet in dienst van het object.
Waarom doet me dit nu denken aan de transformators die laatst in het nieuws waren?
Blurb
UPDATE
De betrouwbare bron meldt mij zojuist dat binnen het trialogisch leren niet alleen de studenten, maar ook de objecten kunnen samenwerken. De CD met de CD speler?
Hans C. Andersen was een realistisch schrijver vergeleken met deze spookjesvertellers.
The usual suspects
De Europese Commissie financiert deze onderzoeksopdracht naar de opzet, uitvoering en effecten van trialogisch leren door de Universiteit van Utrecht (Onderwijskunde, www.kp-lab.org): zorg voor een wetenschappelijke onderbouwing van het Nieuwe Leren, bestudeer het feit dat niet alle leerlingen ‘mee kunnen komen’ in het Nieuwe Leren en hoe ziet de rol van de docent er uit. Een fikse kluif die de universiteit samen aanpakt met Omtrend Advies, een onafhankelijk onderwijskundig bureau van dr. Arja Veerman (foto) (www.omtrendadvies.nl) en natuurlijk een school waar dit ontwikkelingsexperiment in de praktijk getoetst kan worden. Dat is UniC geworden, een school voor ‘eigenzinnig’ havo en vwo (www.unic-utrecht.nl). Dat komt goed uit, want deze school is zo georganiseerd dat het experiment trialogisch leren als vanzelf past in het programma; iedere leerling heeft namelijk eigen onderwijstijd beschikbaar in het lesrooster om een ontwikkeldoel te realiseren. Aan de slag dus!
Zijn zij nou gek, of …
BOE
De Europese Commissie weigert op te treden tegen de kartelvorming in het onderwijs, want ze bemoeien zich niet met onderwijs, werd Seger te verstaan gegeven. Maar datzelfde Europa spendeert wel mijn geld om mijn onderwijs te verzieken. Gedver!
Ik zie mogelijkheden voor BOE: Beter Onderwijs Europa
Inzake psychiatrische zorg
De mensen waarover het hier gaat hebben waarschijnlijk in overspannen toestand hun woning verlaten. Voor hun gezondheid wordt gevreesd. ‘JL’ op dit forum komt ook met enige regelmaat met zulke exemplaren aanzetten, de een nog verbazender dan de ander.
Ik woon in een grote stad, waar nogal wat psychiatrische patiënten over straat zwerven. Je hoeft niet echt lang te zoeken om er een tegen te komen.
Ik vraag mij nu af, 1945, of u bewust zoekt naar zulke onderwijsrariteiten of dat zij langs natuurlijke weg op uw pad komen. Zo zout heb ik het nog nooit gegeten.
Deze rariteit kwam spontaan op me af
Een mailwisseling me een ex collega. Even op een rustig moment. Zo van: Go hoe is het met je? Een uurtje later kwam een aardige mail retour. Met een opmerking over trialogisch leren.
Dat is voldoende om me desnoods vanuit een coma tot een adrenaline-machine op te wekken. Je Googelt wat, schrijft nog een mailtje en er ontstaat een beeld van crimineel sektarisch gedrag waar de honden geen brod van lusten.
Ik kan er niks aan doen Bernard. Dergelijke idioterie komt klaarblijkelijk spontaan op me af. Al moet ik toegeven dat er zo langzamerhand wel aardig wat mensen zijn die weten dat ik graag over dergelijke uitwassen te horen krijg.
Maar… Iedere keer verbijstert het me opnieuw. Niet alleen dat er kennelijk psychiatrische patiënten zijn die dergelijke onzin uitkramen, maar meer nog dat er mensen op beleidsbepalende plaatsen zitten die ons onderwijs hiermee daadwerkelijk vernietigen. Hoe kan het zijn dat dergelijke idioten meer te vertellen hebben dan de verstandige mensen hier op het forum. Is het Kafka? Is het de wraak van de dommen? Is er een systeemfout in de manier waarop mensen in deze wereld aan de macht komen? Is het het absolute failliet van de democratie? Ik weet het soms werkelijk niet. En als ik het wel denk te weten, dan word ik angstig en laaiend boos tegelijkertijd. Soms denk ik dat ik zonder BON ook als psychiatrisch patiënt dor de grote stad had gelopen. Eenvoudigweg omdat mijn verbijstering dan geen uitlaatklep had gehad.
Ga rustig door 45
Sjeek neemt dit rariteitenkabinet in dankbaarheid aan.
wraak van de dommen
Het is inderdaad de wraak van de dommen. Frank Furedi heeft er een boek over geschreven: ‘Waar zijn de intellectuelen?’. Een aanrader hoor, dat boek. Meer lezen over hoe Furedi denkt? www.vn.nl/Wetenschap/ArtikelWetenschap/FrankFurediWeVoedenOnzeKinderenOpAlsIdioten.htm .
Ik vroeg me werkelijk even af
of het al 1 april was
Lees ook eens
het proefschrift van de mevrouw van het adviesbureautje waarvoor ze een doctorstitel in de onderwijskunde kreeg toebedeeld. Haar levensloop is ook interessant en sinds wanneer is een doctor geen intellectueel meer?????
Doctor
Hendrikush schrijft:
sinds wanneer is een doctor geen intellectueel meer?????
Tenminste sinds je doctor in de onderwijskunde kon worden…
Hee, die schoen past mij prima!
Mark79 schreef:
>Hendrikush schreef:
>>sinds wanneer is een doctor geen intellectueel meer?????
>
>Tenminste sinds je doctor in de onderwijskunde kon worden…
>
Ja, en lerarenopleiders hebben nu eenmaal geen verstand van lesgeven.
Groetjes,
Michel Couzijn, lerarenopleider en doctor in de onderwijskunde (geen verstand van lesgeven, verder een beetje dommig type, en niet zo geïnteresseerd in jij-bakken)
Titels
Je hebt goeie en slechte onderwijskundigen. Couzijn is een goeie, wiens bijdragen op dit forum ik altijd met genoegen en meestal met instemming lees. Het probleem in het vakgebied Onderwijskunde is dat er vaak helaas zoveel onzin verkondigd wordt. Dat is schadelijk en jammer. Of iemand doctor is of niet heeft eigenlijk niets te maken met de wetenschappelijke waarde van wat hij beweert. Hooguit mag je van zo iemand verwachten dat hij gevoelig is voor klaarblijkelijke onzin en open staat voor wetenschappelijke kritiek. Een onderzoeker die een werkelijk belangrijke ontdekking doet of een schrijver die een interessant nieuw gezichtspunt formuleert zal het in eerste instantie worst zijn of hij dat doet als professor, doctor, drs of als ongediplomeerde. Deskundigen die zich beroepen op hun titels moet je wantrouwen.
Drs. B. Verkroost
Onderwijskunde op experimentele grondslag
Filmpje: Joanna en haar schapen.
Dr. Joanna Voogt is onderwijskundige en voert o.a. opdrachten uit voor het Ministerie van Onderwijs.
Over ‘evidence-based’ onderwijskundig onderzoek
Over dit onderwerp, onderwijskunde op experimentele grondslag, gaat ook de volgende (lange) weblog:
www.volkskrantblog.nl/bericht/209733
Bepleit wordt dat de experimentele methode in het onderwijs niet gemakkelijk tot algemeen geldige en breed toepasbare wetenschappelijke kennis kan leiden.
Er bestaat ook nog zoiets als meteorologisch leren….
Vijf jaar geleden publiceerden Roebber & Bosart (1996) een verslag van een onderzoek over het belang van opleiding enerzijds en ervaring en routine anderzijds bij het opstellen van succesvolle weersverwachtingen. Ze bestudeerden verwachtingen uit de periode 1988-1992, opgesteld door studenten en stafmedewerkers van de Universiteit van New York in Albany. De verwachtingen hadden betrekking op neerslagkansen en maximum- en minimumtemperatuur. De deelnemers aan het experiment werden door Bosart op subjectieve gronden ingedeeld in een van de twee groepen ‘beginnelingen’ of ‘ervaren forecasters’. Het onderzoek liet zien dat weersverwachtingen van studenten in kwaliteit niet onderdeden voor die van de wetenschappelijke staf; statistisch was althans geen verschil vast te stellen. Ervaren forecasters bleken daarentegen wél aantoonbaar beter te scoren dan hun onervaren collega’s. Roebber & Bosart trokken dan ook de onvermijdelijke conclusie dat ervaring en routine voor het overgrote deel de prestaties van de forecaster bepalen; opleiding is minder belangrijk, al is een zekere minimumkennis vermoedelijk wel vereist.
Naast de kwaliteit van de verwachtingen, volgden Roebber & Bosart ook het verloop en de duur van het leerproces om voor een nieuwe locatie verwachtingen op te stellen. Ervaren forecasters hadden 30 tot 65 beurten nodig om ingespeeld te raken op de nieuwe situatie. Bij onervaren deelnemers aan het onderzoek duurde dat langer: zij kwamen pas na 70 tot 100 keer op hun eindniveau. Bovendien moesten ze eerst nog een gewenningsfase doormaken van vijf tot tien verwachtingen om gewend te raken aan het proces van verwachtingen maken.
Ga je gang 45…
Guitarblues
Aarrrrrgh. The torture never stops. Een jongen die gitaar wil leren spelen moet in de eerste plaats een goede gitaarleraar vinden.
Kijk zo kan het ook. Is waarschijnlijk alleen te voor de hand liggend als onderwerp voor een promotieonderzoek.
de heisa er omheen
Je zou nog van mening kunnen verschillen of direct muziek maken in een bandje al dan niet helpt bij het gitaar leren spelen. Ik geloof dat dat dat hooguit een aanvulling kan zijn van onderwijs door een goede leraar (een internet-leraar wat mij betreft, of een boek: gitaarspelen voor dummy’s), maar helemaal uit te sluiten is het niet dat kinderen gitaar leren spelen door in een bandje te spelen. Maar als je dergelijk onderwijs in wil voeren dan zit daar een afgrijselijke hoeveelheid geregel, gerommel en geruzie aan vast.
Niemand mag namelijk meer alleen gitaar leren spelen. Het moet “sociaal constructief”. In een groepje dus. Maar vind maar eens een groepje waarvan alle leden op een gelijkwaardig niveau spelen als de jonge gitarist. Natuurlijk moeten die ook van dezelfde muziek houden en moet die muziek eenvoudig genoeg zijn om zonder enige vaardigheid te kunnen spelen (bestaat dergeljke muziek?). Zoeken de jongens en meisjes die muziek zelf uit? Hoe weten ze van te voren welke songs speelbaar zijn: ze hebben geen muziekkennis of vaardigheden. Hoe vind je iemand die geïnteresseerd is in de muziek van de band die niet kan spelen en bereid is om hiervan een cd op te nemen? Nu kan dat tegenwoordig met een computer, maar het is zeker niet iets dat je 1-2-3 simpelweg doet. Dergelijke programmatuur is relatief ingewikkeld en niet werkelijk te vergelijken met MSN of Word,
Al die vragen moeten beantwoord worden en voor elk van die vragen moet veel werk worden verzet. En dan heb je nog geen noot gespeeld.
Dus zelfs als gitaar leren spelen in een bandje in theorie best goed zou gaan, dan nog kost het 5x zoveel gedoe en geregel en hou je dus geen tijd om te spelen over.
Daar waar “gitaar leren spelen” en “bandje” staat kun je elke andere les en groepje invullen. Ik heb er ervaring mee. Het allereerste wat sneuvelt is het zoeken van een werkelijke opdrachtgever.
Trialogisch leren en UML
Ik heb de theorie in dit artikel vluchtig gescanned maar het komt mij door en door bekend voor. Lees maar eens een boek over het object georiënteerde UML (Unified Modeling Language).
Alleen UML heeft totaal niets te maken met leerprocessen, maar uitsluitend met het vooraf analyseren van een complex automatiseringsproject.
UML
Het scheelde maar weinig of ik had daar cursus in gegeven;-)
Ik ken het dus wel, maar de relatie was me nog niet opgevallen. Zouden ze et gejat hebben? Eigenlijk acht ik dergelijke goeroes niet intellectueel in staat om formele modellen te kunnen maken en lezen, laat staan werkelijk te begrijpen waar het bij UML om gaat.
Maar om de termen te jatten hoef je het niet eens te begrijpen natuurlijk
en in den beginne?
De trialogische benadering tot leren: leerlingen ontwikkelen zélf nieuwe kennis en vaardigheden die voortborduren op *reeds aanwezige kennis en vaardigheden.*
Ik vraag mij af hoe die *reeds aanwezige kennis en vaardigheden* vergaard zijn. Ook via de trialogische benadering?
Het wordt zo langzamerhand tijd dat bedenkers van dergelijke leermethoden hun eigen kinderen als proefkonijnen nemen en na een x aantal jaren het bewijs leveren dat hun verzonnen methode echt wérkt!