Sjoerd gaat er voor.

Sjoerd gaat er voor.

Wat is de overeenkomst tussen Sjoerd Slagter, de enige en échte voorzitter van de VO-raad en Prof. Luc Stevens, de enige en échte bedenker van “het nieuwe leren”? Geen van beide is interessant genoeg voor een vermelding, laat staan een eigen pagina op “wikipedia”. Maar Sjoerd timmert hard aan de weg. Hij gaat er voor en doet het voor niet minder dan voor het ambt van minister van onderwijs, want die heeft wel een “wiki-pagina”. Niets is Sjoerd te zwaar, te heet, te moeilijk of te krom om de “wiki-status”te bereiken. Een eerste aanzet is zijn eigen weblog op de site van de VO-raad. In geuren en kleuren beschrijft de voorzitter die alle andere voorzitters overbodig maakt, zijn belevenissen en gedachtenspinsels. Wie hij waar en wanneer ontmoet heeft, aan welke onderhandelingstafel hij mocht aanschuiven, door welke universiteit hij uitgenodigd is om zijn visie over modern onderwijs te geven, wat hij zelf denkt over Dijsselbloem, Beter Onderwijs Nederland, de minister en de staatsecretaresses van onderwijs, het adaptief, competentiegericht en nieuwe leren.

Sjoerd wordt graag in één naam genoemd met dé voortrekker van de onderwijsvernieuwingen, Prof. Luc Stevens, van huis uit een orthopedagoog en bedenker van “iederwijs”. Iederwijs is een onderwijsvorm waarin de kinderen zelfstandig hun eigen leerprogramma samenstellen. Geen zin om Nederlands te leren of te rekenen of zich te verdiepen in geschiedenis of aardrijkskunde, dan hoeft dat ook niet, dat is slecht voor de tere kinderziel, dingen doen tegen je zin. Al die onzinnige kennis in die arme hoofdjes, niet doen, als het moet komt het vanzelf wel. Zoiets als de heilige geest die nederdaalt. Wat die kinderen dan de hele dag uitspoken? Simpel, “kompjoeteren”, hutten bouwen, kuilen graven en vooral veel niets. Daarbij leren ze als vanzelf zichzelf presenteren, verantwoordelijkheidszin, samenwerken, zweefliegen, milieubescherming en meer van die zaken die hoog aangeschreven staan in de maatschappelijke omgang met anderen.

Een mildere vorm van “iederwijs” is het “adaptief onderwijs” dat op dit ogenblik op duizenden basisscholen wordt ingevoerd, en niet alleen in Nederland. De invloed van het vriendje van Sjoerd reikt tot ver over de landsgrenzen, Duitsland, Frankrijk, Spanje, België, ja zelfs Finland legt zijn oor te luisteren bij deze zelfbenoemde onderwijsgoeroe. Al deze landen willen liever wat minder uitgeven aan de kostenpost onderwijs en hebben al een tijdje in de gaten dat wij jaarlijks miljarden minder investeren in onze leerlingen en het volgens alle onderzoeken toch nog tamelijk goed doen.

Hierin worden ze gesteund door onze Sjoerd. Hij, in zijn eentje heeft het Freudenthal-instituut, u weet wel, die van het onrealistische “realistisch rekenen” en Luc Stevens gevraagd om commentaar op het zopas verschenen inspectieverslag. Wat blijkt, het commentaar van deze geleerden is heel wat genuanceerder want er zijn geen wetenschappelijke onderzoeken bekend waarin de achteruitgang van het Nederlandse onderwijs worden gestaafd. Om het met de woorden van Sjoerd te zeggen “de inspectie moet maar eens met échte wetenschappers gaan praten”.

Wel, wel, wel, échte wetenschappers, Freudenthal heeft het realistisch rekenen geïntroduceerd na empirisch onderzoek op welgeteld twee kinderen, het neefje en het nichtje van de Prof. En het adaptief onderwijs is bedacht op basis van rare hersenspinsels zoals sociaal constructivisme en meervoudige intelligentie gecombineerd met de behoeftenpiramide van Maslow. Ook het adaptief onderwijs heeft zich nooit moeten bewijzen door middel van een degelijk empirisch onderzoek, ter verduidelijking, empirisch onderzoek is dé basis van wetenschap, maar wat zou het, Prof. Stevens heeft blauwe ogen, om op te geloven.

Sjoerd gelooft, adoreert, volgt en propageert zijn échte wetenschappers en hun alom geprezen vernielend leren, niet omdat hij daar enige sjoege van heeft, maar het brengt hem dichter en dichter bij zijn doel, zijn eigen wiki-pagina.

Sjeekspier