Vanmorgen wiskunde gegeven aan mijn buitenlandse (pre HBO) studenten. Een feestje elke keer weer. Ik gebruik het basisboek wiskunde van Jan van de Craats. Toen ik aan kwam lopen zag ik een groepje van 5 bij elkaar staan gebogen over het wiskunde boek. Druk elkaar overtuigend van de juiste oplossing van een bepaalde som. Ik doe het lokaal open en we beginnen.
Het zijn lessen van anderhalf uur en normaal gesproken doe ik ruim de helft klassikaal en laat ik het resterende deel opgaven maken. Ik probeer dat dan wat af te wisselen natuurlijk.
Deze keer waren de onderwerpen relatief simpel, dus koos ik er voor om er wat meer achter elkaar te doen, klassikaal, zonder de studenten expliciet zelf te laten oefenen. Ik hield een klein half uur over na die klassikale uitleg en heb ze aan het sommen maken gezet.
Na afloop van de les was mijn Zwitserse student, ik noem hem maar even Hans, nog aan het werk. Drie vergelijkingen met drie onbekenden: mocht je die alleen twee bij twee optellen of ook alle drie tegelijk? Hij kwam er niet uit en had ook een paar rekenfouten gemaakt.
Ik heb nog wel even tijd voor hem en zo kan ik hem op de juiste weg zetten. Ik vraag hem ook of hij het allemaal kan bijhouden. Geen probleem, zegt Hans, alleen vond hij het wel jammer dat we het laatste half uur in groepjes sommen hebben gemaakt. Waarom niet gewoon doorgaan met les, doorgaan met het volgende onderwerp. Die sommen, daarvoor had hij thuis tijd genoeg om die te oefenen. Dát hoefde toch niet op school? Dus ik vertel hem dat één uur college achter elkaar in Nederland al best lang is. Dat er in het middelbaar onderwijs geen docenten zijn die een uur lang een verhaal houden. Dat we in Nederland juist ook in de les verschillende werkvormen willen en, dat dat ook een puntje was dat mijn afdelingsmanager me wel eens had aangegeven: 1945, zei ze, wissel eens wat meer met werkvormen, laat ze eens elkaar uitleggen. Hans begreep dat niet. Natuurlijk kun je makkelijk anderhalf uur een college volgen. Je moet toch wel.
Tsja… daar sta je dan als BONner in hart en nieren. Hij had gelijk. Er is niks mis met anderhalf uur hoorcollege. Zeker niet met anderhalf uur college van 1945.
Gelukkig raken deze studenten straks waarschijnlijk heel snel gewend aan de superieure Nederlandse manier van leren. Allemaal dingen op school doen die je beter thuis kunt doen. Niet alleen in werkvorm, maar gelukkig ook in inhoud. Uiteindelijk gaat het niet om die wiskunde sommen, niet om die vergelijkingen met drie onbekenden. Uiteindelijk gaat het er om goed te kunnen samenwerken, om een projectplanning te kunnen maken, om taken te kunnen verdelen, om presentaties te kunnen doen. Om goed te kunen leren leren. De wereld heeft nog veel te leren leren van Nederland.
En ik, ik leer leer het ook vast wel. Net een dag eerder een cursusmiddag over kwaliteit mogen volgen. Een klassegesprek van zo’n anderhalf uur. Over “Wat is kwaliteit nou?” Is dat perfectie? Is dat excellentie? Is het de basiskwaliteit? Is het “fit for purpose”, of is het als de klant tevreden is?
We mochten op geeltjes onze eigen voorkeuren opschrijven. Alles was goed, foute antwoorden waren er niet. En dan al die geeltjes op de muur geplakt en geordend. Jammer dat ze er weer afvielen.
Na de pauze mochten we allemaal een eigen kwaliteitsverbeterpunt invullen in een formulier. Compleet met eindproducten en doodlijnen, compleet met een collega die je helpt je aan je eigen doodlijnen te houden. Kijk, zo kom ik er ook wel.
Mijn Nederlandse collega
Even kort een ervaring van mij. De mensen die mij op dit forum kennen weten dat ik op een fijne school werk. De voorzichtige experimenten met onderwijsvernieuwing die waren ingezet, worden deels alweer teruggedraaid: het gezonde verstand zegeviert hier gelukkig.
Helaas is er af en toe wel een studiedag. Ja, dat heeft ook voordelen: je raakt weer eens in gesprek met collega’s waar je normaalgesproken langsheen werkt, je krijgt weer eens een dagje lucht in een schoolgebouw zonder leerlingen, maar onvermijdelijk moet je ook in groepjes discussiëren over wat er beter kan.
Aan het begin van elke studiedag neem ik me altijd voor om me mentaal af te sluiten voor de inhoud. Ik zal lichamelijk aanwezig zijn, maar geestelijk zit ik ergens anders. Dáár zou ik trouwens wel eens een cursus in willen hebben: meditatietechniek waarmee je onopvallend in onderwijsverbeteringsgroepsgesprekken de tijd door kunt komen, maar dit terzijde.
Altijd komt er een moment waarop ik me niet meer in kan houden en de mensen die onzin lopen uit te kramen van repliek ga dienen, waarbij ik me ook graag bedien van geslepen retorica en zelfs ruzie. Ik weet het, met vriendelijkheid schijn je meer te bereiken, maar ik kan er gewoon niet tegen dat ik steeds weer mijn tijd moet verspillen op zo’n studiedag, terwijl je zoveel andere dingen te doen hebt; dingen die je lessen overigens direct of indirect wel degelijk ten goede zouden komen.
Het toppunt van een studiedag niet lang geleden was een collega met een voorkeur voor “veel eigen verantwoordelijkheid van leerlingen voor hun leerproces”, die tot de conclusie kwam dat als het niet goed werkte, dat de leerlingen dan maar moesten veranderen. Ja, het door hem voorgestane systéém is goed, alleen de léérlingen, die passen er nog niet in.
Dus je hoort het, 1945, want ik kom echt terug op wat jij aangesneden hebt: die Zwitserse student, die moet veranderen. En jij ook. En snel een beetje!
jes leggen over meervoudige intelligentie
Wat dacht je van kaartjes leggen over meervoudige intelligentie. Meer collega’s dachten dat het onzin was. Waarom dan je mond niet open trekken? Dan duurt zo’n middag nog langer.
Die vagigheid leverde trouwens ook niet de gewenste meer aanmeldingen op.
Maar daar zal wel weer een ander excuus voor worden verzonnen.
Kaartjes leggen
Kaartjes leggen over meervoudige intelligentie? Waarom bedenken we hier op het forum niet eens het BON-onderwijskwartet. “Mag ik van jou van HNL-marteling: de onderdompeling in het taaldorp.”
DOEN WE
Geweldig idee:
Ik zal de kaartjes wel maken. Ga vanavond direct aan de slag.
Goede ideeën welkom.
Mag ik van jou uit de duivelskring: Sjoerd Slagter
Op de achterkant het BON logo. Te koop samen met 4 mokken voor de vriendenprijs van €9,95.
Er is meer dan voldoende stof om meerder versies te maken.
Goed …
Goed voor de dessert-/natafelsessies van BON :-)))
Of een triviant over onderwijsvernieuwling
Mw Clan Visser ’t Hooft kreeg haar inspiratie van
A) Hans Christian Anderson
B) Bagwan
C) Yoga
D) Uitvoerig onderzoek vanuit de universiteit van Cambridge
Kwartet!
Vakbondsterreur:
1) HOS
2) FUWA
3) Prestatiebeloning
4) Ook dit jaar geen goeie CAO
Er zijn trouwens, voor de verdere toekomst, nog meer leuke onderwijsspelen denkbaar. Het fusiespel, in de vorm van een variant op Risk: verover jouw deel van de onderwijswereld. Of een Ouija-board waar je al glaasjedraaiend met je collega’s op de juiste, door hogere machten bepaalde juiste werkvorm uitkomt. Dit laatste kunnen we ook als cursus verkopen. Dat wordt goud geld verdienen, 1945!
Stop, mensen
nog een paar suggesties erbij en je hebt een heus onderwijsadviesbureau! Wat zeg ik: Een Pedagogisch CENTRUM!
En dan wil ik meedoen!
Mag ik dan tarotkaarten leggen voor de zelfrefleksie van docenten en middenmanagement?
Please….toe….
En ik kan ook een cursusje motiverend bewegen en oorstrelend stemgebruik voor oudere docenten in elkaar steken!
Ik beloof dan een kindvriendelijke versie handlezen erbij te maken, waarmee leerlingen hun eigen leerlijnen gaan zien, herkennen en bespreekbaar kunnen maken. Voor de competenties: zelfinzicht en mensenkennis!
En daarna wil ik graag zwarte magie cursussen geven aan de top van het management. Die krachtige ontwikkeltechnieken zijn alleen geschikt voor echt wijze mensen! We kunnen voodoo-poppetjes verkopen waarmee ze Bon-ners kunnen pesten en uitschakelen. Kwestie van effectiviteit: dossiervorming over die mensen is niet meer nodig!
Ha…met zoveel ondernemingszin worden het eindelijk ook voor ons Gouden Tijden. Modern onderwijs is: kansen creeren!
Het Hele, Hele erge
Het Hele, Hele erge is (vrij naar Martin Ros) dat dit was verzonnen door een academica die kennelijk door jarenlange indoctrinatie in het onderwijs, het spoor volledig bijster was geraakt. Zelfs een degelijke opleiding maakt ons niet immuun. Blijft allen alert.
Moet ik echt geschiedenis gaan geven met de ritmische intelligentie in gedachte? Ze zullen toch niet bedoelen dat we weer jaartallen gaan op dreunen? Mij vak is sterk verbaal en maar een klein stukje kun je ook met beelden ondersteunen.
Interpersoonlijke intelligentie komt mij trouwens wel eens te vaak en te mondig het lokaal binnen.
Er zijn weer mensen die veel geld verdienen met het plakken van een nieuw etiketje op aanleg.
Mooi hoor, iedereen intelligent (en niet meetbaar) en zo verschillend. Wat leven wij toch in een talentrijke samenleving.
Daarin bestaan trouwens ook geen handicaps meer, doch slechts uitdagingen.
Hoeven leerlingen ook niet meer te leren leven met hun beperkingen.
Dit lijkt wel
onderwijs uit de jaren vijftig. Daar willen we toch zeker niet naar terug? Onze leerlingen en studenten moeten zelfverantwoordelijk de methoden voor het oplossen van hun wiskundesommen construeren.
Je kunt nu toch niet meer aankomen met al die uitgekauwde stellingen en vaardigheden van eeuwenoude fossielen.
Kijk eens om je heen 1945; overal zie je cijfers; gecijferdheid daar gaat het om; laat de computer die sommen maar oplossen; je moet de kunde achter en buiten de wiskunde zien; daar gaat het om!
Wij hebben een soort
“kaartjes leggen over meervoudige intelligentie”-bezigheidstherapie vier middagen per jaar, onder het mom van ‘deskundigheidsbevordering’. Dat dient geen enkel doel, behalve dat de school dan aan de Inspectie kan laten zien dat wij ons personeel voortdurend scholen. We doen er NIETS. Nouja, we neuzelen en bazelen er wat, tot de tijd er weer op zit.
Tot ergernis van mij en (zo dacht ik) vele collega’s, omdat wij wel wat beters te doen hadden: er lag nog een stapel nakijkwerk te wachten, tentamens moesten worden gemaakt, lessen voorbereid, ouders gebeld…..wij vonden – zo dacht ik- massaal dat wij wel wat beters te doen hadden.
Maar nee, dat vonden wij kennelijk niet massaal. De evaluatie over dit gebeuren is, zo leert de nieuwsbrief mij, door 77% van de collega’s positief ingevuld, door 16% neutraal, en door 7% (onder wie ik) negatief. De schoolleiding zag daarin voldoende aanleiding het fenomeen volgend jaar voort te zetten.
We doen het allemaal zelf, mensen. We doen het zelf. 77% oordeelde positief.
@classica
Dat is nu de reden waarom de Nederlander het meest gelukkige volk op aarde is, ondanks het gekanker, gemopper, geneuzel, gefoeter, ge-wat-weet-ik-nog-allemaal. Mensen liegen wat af op vragenlijsten en tegen elkaar.
We durven gewoon niet te
We durven gewoon niet te zien dat de keizer geen nieuwe kleren aan heeft. Preuts en gezagsgetrouw volkje.
Gezagsgetrouw
Ja, ik weet niet wat het is, misschien ook een soort van ‘laten we er maar het beste van maken’?
Ik hoor veel van collega’s: “als we er dan toch moeten zitten, laten we dan ook maar proberen er iets aan te hebben/er iets positiefs uit te halen”
En dat klopt. Als je dan toch ergens drie uur lang moet zitten schiet je niets op met drie uur lang kankeren. Maar waarom laten we het telkens zo ver komen dat we “er nu eenmaal moeten zitten”? Dat zal dat gezagsgetrouwe zijn.
lesuitval
En dan vergeet je nog de lessen die voor alle klassen uitvallen. Leerlingen die alweer veel te vroeg thuis komen. Een les die niet doorgaat is geen probleem in HNL.
jaaa, die enquetes
Zo ken ik er nog één. Enquêtes (tevredenheidsonderzoeken, over de waardering voor het werk, werkdruk, salaris enzonogwatmeer) worden bij ons niet onder de verschillende professies (docent, administratie, management) afgenomen, maar per afdeling. Dat wil zeggen dat de uitkomsten per definitie getroebleerd zijn. Misschien klagen de docenten wel over werkdruk (een negatieve score), maar die score wordt dan flink opgepoetst door de managers, de schoonmakers en het administratief personeel dat bwvs om 17.00 de deur achter zich dichttrekt en zonder werk naar huis fietst. “Zie je wel, het valt allemaal best mee met de werkdruk”.
Ik wil niets afdoen aan het werk dat admi’s, schoonmakers etc leveren – maar zo krijg je toch geen eerlijk beeld??
Peilingen
Altijd belangrijk: wie telt de stemmen?
Lestijdversnippering
Kwaliteitsverbetering is een belangrijk argument voor afdelingsmanageressen en daar kan natuurlijk nog heel veel aan gedaan worden.
Een hoorcollege is een vreselijk eenzijdige methode van kennisoverdracht. Eén zender: de docent; één communicatiekanaal: mondelinge overdracht, misschien aangevuld met wat onleesbaar geschrijf op een bord; en alle ontvangers, de studenten, op één en dezelfde manier afgestemd.
Een paar simpele suggesties kunnen je misschien op weg helpen.
De studenten zijn meervoudig intelligent en moeten dus via meervoudige communicatiekanalen worden benaderd. Je zult al hun zintuigen in je lessen moeten aanspreken: visueel, auditief en sensitief.
De studenten kunnen ook veel van elkaar leren en je moet hun eigen leer- en doceervermogen beter in je lessen benutten. Geef ze een grotere inbreng in je les; laat ze elkaar dingen uitleggen; ontwikkel hun sociale talenten door minder sturend op te treden.
Houd verder goed oog op (leer-)problemen van je leerlingen en zorg ervoor dat ook de zwakkere leerling voortdurend gemotiveerd blijft. Werk eventuele achterstanden buiten de lessituatie zo snel mogelijk weg.
Met deze aanwijzingen moet het ook voor jou mogelijk zijn om je te ontwikkelen tot een bekwaam leraar die zijn lessen verzorgd op een multimediale manier (met geluid, lichtbeelden, doe-activiteiten), in tweezijdige simultane communicatie met alle leerlingen, leuk (flitsend, bewegend, rappend met achtergrondmuziekje in een stimulerende leeromgeving), en democratisch (alle leerlingen moeten tegelijkertijd en onmiddelijk hun informatiebehoeften aan elkaar en de docent kunnen uiten).
Uit de informatie- en communicatietheorie is bekend dat je deze doelen kunt bereiken via de methoden van multitasken en timesharing.
Mocht je problemen hebben met deze suggesties dan kunnen we zorgen voor bijscholingscursussen of opname in een geschikte instelling.